Hoe krijg ik waardering van mijn kinderen?
Margreet heeft altijd vol toewijding voor haar kinderen gezorgd. Haar partner Filip waarschuwde haar wel eens dat ze hen te veel verwende. Nooit heeft ze iets teruggekregen. Margreet wil het graag anders, maar hoe pakt ze dat aan?
Hoewel ik een goede jeugd heb gehad, heb ik me vaak eenzaam gevoeld met een oudere moeder en een zus die elf jaar ouder was dan ik. Vol jaloezie kon ik naar vriendinnetjes kijken die opgroeiden met broertjes en zusjes en die leuke dingen deden met hun ouders. Dat wil ik later ook, dacht ik dan. Een groot, gezellig gezin, dat was mijn droom…
-
Wat een teleurstelling moet dit voor je zijn! Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk dit is, ik doe ook alles voor mn dochter, nu is ze nog klein en ik ga er, net als jij, vanuit dat ik er vanzelf liefde voor terug krijg. Ik zou een gesprek met ze plannen en met Filip. Probeer ze uit te leggen hoe jij je voelt. Blijf vooral rustig en duidelijk, ook als ze boos worden. Je hoeft geen ruzie met ze te maken, maar geef aan, met voorbeelden, wat je van ze verwacht. Zo krijg je geen negatief gesprek met allerlei verwijten, maar geef je ook aan wat je wel zou willen zien. Tijd om voor jezelf op te komen! Heel veel sterkte gewenst. -
Wat rot voor je. Plan inderdaad met elk een gesprek; maak het persoonlijk, gebruik voorbeelden (dat van je verjaardag zou al genoeg moeten zijn). Geef ook aan dat je de dingen anders gaat aanpakken (niet meer stel op sprong iets voor ze doen bv - geen geld meer geven als duidelijk is dat ze alleen daarom bij je langskomen). Jouw kinderen behandelen je, zoals je jezelf behandelt. Sta stevig in je schoenen en weet wat je waard bent; zelfwaardering is echt belangrijk. Ben benieuwd naar hun reactie en als ze geen verantwoording nemen voor hun acties; besef dan dat je iets zoekt van hun wat je nooit zal krijgen. Dit accepteren zal lastig zijn, maar je weet wel waar je aan toe bent. Succes! -
Wat een rot-situatie! Ik zou hier verder niks meer over tegen m'n kinderen zeggen, maar wel mijn plan trekken. Als ze verjaren hun verjaardag ook "vergeten", geen geld meer geven en ook niet altijd meer voor hun klaar staan. Als je dat een poosje vol kunt houden, lijkt het mij sterk dat ze het niet "door" hebben. En misschien komen ze dan wel met de vraag wat er aan de hand is. Dan kun je vertellen dat je hun nu op dezelfde manier behandelt als dat zij jou doen! Misschien is dit voor hun dan een "eye-opener". Zo niet, dan is het in ieder geval een mooie opening voor een goed gesprek. Probeer in ieder geval voortaan voor jezelf op te komen. Het zal niet meevallen, maar ik wens je er alvast veel succes mee!! -
Hoewel ik begrijp dat je liever geen ruzie met je kinderen wilt, vrees ik ergens dat er niets anders op zit als je deze situatie wilt veranderen. Goedschiks of kwaadschiks; ze zullen ooit moeten leren dat hun moeder meer is dan een wandelend PIN-automaat die dan ook nog eens niets van hun rekening afhaalt. Ze zijn volwassen en verantwoordelijk voor hun eigen leven, financieel en emotioneel. Hou je hand op de knip en bied niet automatisch meer je hulp aan. Maak of koop geen extraatjes meer en vergeet ook maar eens wat afspraken. Als ze vragen waarom, wees dan eerlijk. En ja, dat zal waarschijnlijk op ruzie uitlopen, maar ik denk dat het verstandig is om door die zure appel heen te bijten voordat je straks alleen en berooid achterblijft. En van het geld dat je "bespaart" op de kinderen, kun je iets leuks gaan doen met je man of een vriendin. Dat heb je wel verdiend. -
Opvoeden pfff het blijft moeilijk, wanneer doe je het goed. Iedere ouder wil het beste voor zijn kind en achteraf blijkt dan dat je sommige dingen toch anders aan had moeten pakken. Egoïsme zit denk ik in elk kind maar ook hier zijn grenzen, vind het diep triest dat ze je verjaardag zijn vergeten. En dat zou ik ze ook zeker duidelijk laten weten door te vertellen dat je je zo verdrietig voelt. Stop met geven want jij houd deze situatie zelf in stand, hoe hard het ook klinkt het is wel waar. Blijf standvastig als ze je met die trouwe hondenblik aankijken, want als ze zich omdraaien zijn ze je alweer vergeten, hun doel is bereikt. Alleen zo zullen je kinderen gaan beseffen dat een moeder ook gevoel heeft en meer is dan een geefmachine. Ik wens je veel kracht en een mooie toekomst met je kinderen want die komt er echt als ze weten wat een prachtige moeder ze hebben. -
Watt ben jij een lievevolle mama! Je mag juist trots zijn hoe jij ze hebt opgevoed. Jij hebt ze verwent maar wat is daar mis mee? Volgens mij betrek jij het teveel op jezelf want zo te lezen besef je niet dat je inziet dat jij een hele lieve goede moeder bent.Eigenlijk te goed maar daar is nogmaal niks mis mee alleen....Jij verwacht heel logisch dat ze op je verjaardag komen etc. Jij had dit nml ook gedaan als jij in hun schoenen stond. Dingen die zij niet doen op sociaal gebied naar jou toe wat jij wel had gedaan als jij hun was doet jou dan verdriet. Heel logisch want je had het je anders voorgesteld. Je kinderen doen dit e ht niet om je te treiteren of te pesten. Ik denk dat jij heel gemakkelijk naar ze toe was waardoor ze gewoon er domweg niet bij stil staan wat het met jou doet. Ze kunnen niet anders dan met zo'n moeder van je houden. Als je va iemand houd wil je dat de andere gelukkig is. Ik denk dat ze een avondje af en toe met jou iets leuks doen top vinden maar je ze net als je verjaardag aan moet herinneren. Niet omdat ze het dan misschien vergeten omdat ze het niet leuk vinden maar ze zijn zo druk bezig met andere dingen dat ze er niet bij stil staan. -
Ik las je verhaal met een vlaag van herkenning. Niet omdat mijn kinderen (nu 6 en 9) mijn verjaardag zouden vergeten, maar omdat ik zoiets in de toekomst niet uit sluit. Mijn kinderen doen dat niet uit desinteresse, maar uit onmacht. Bij toeval is gebleken dat ze, net als hun vader ASS, hebben. Ze zijn egocentrisch ingesteld, dat heeft niks met opvoeding te maken, maar komt uit het onvermogen zich in een ander in te leven. Het is vaak veel liefde en energie geven en weinig terug krijgen, simpelweg omdat ze dat niet kunnen. Ik ben wel eens verdrietig bij het idee dat deze instelling eigenlijk niet te veranderen is. Toch houd ik van mijn meiden en heb ze lief zoals ze zijn. Ik wil niet zeggen dat je kinderen hier ook last van hebben, maar misschien is het niet een kwestie van opvoeden. -
Jij bent een heel goede moeder , echt waar! Maar de tijd is gekomen om hen los te laten . Geen geld meer geven aan je zoon . Als je dochter niet op voorhand zegt of ze thuis komt eten , geen eten klaar maken voor haar . Ze misbruiken je , en dat moet ophouden . Zeker , het zal voor jou heel moeilijk zijn , maar dit is de enige manier om respect af te dwingen . En respect ,dat verdien jij ! Ze zullen kwaad worden . Maar vriendelijk duidelijk maken dat je niet meer met je laat sollen ! En geloof me , na een tijdje zullen ze bijdraaien en het inzien . -
zit met soortgelijke situatie, mijn mening is dat je dit zelf in de stand houdt, ik zou niet eens met ze gaan praten, geen worden, maar daden je moet duidelijk grenzen aangeven, ...wees daar niet bang voor dat ben je waard. zelfrespect, daar begint het mee...dan krijg je ook respect van andere mensen.. je kinderen nemen je voor lief, ze waarderen je niet sta stevig in je schoenen en kom voor jezelf op je kan het !! -
Ik denk dat je de kinderen duidelijk mag maken hoe je je voelt. Je bent niet moeder voor even, maar voor heel je leven. Wat voor impact heeft het voor jou, dat je teleurgesteld bent? Mijn zoons hadden mee gemaakt dat hun vader en ik gingen scheiden. Tevens loop je de kans je zelf voorbij te lopen. Je kinderen hebben er meer en dat je hun kan vertellen wat je dwars zit, dan alles opkloppen. Dat kan lijden tot een uitbarsting waardoor je kinderen op ten duur Helemaal niet meer weten waar hun aan toe zijn. Maak eens een afspraak en schrijf je gevoelens op papier. Dan vergeet je ook niet wat je wilt zeggen tegen je kinderen. -
Ik ontving een voucher om een enquete in te vullen. Verwijzing via uw site werkt niet. Tevens staat er geen einddatum voor deelname! -
gisteren is gewoon mijn zoon mijn verjaardag vergeten, komen eten, buikje vol en weg, totaal geen respect dan zeg je ook als moeder foert he, ook wij zijn mensen