Dubbel interview: Verder na vreemdgaan

Jeanet en Michiel vormen samen met hun twee dochters een gelukkig gezinnetje. Ze zijn al twintig jaar bij elkaar en hebben samen al heel wat meegemaakt. Maar is hun huwelijk ook sterk genoeg om Jeanets vreemdgaan te overleven? Beide partners vertellen hun kant van het verhaal.

 

Jeanet

Michiel belde me vorige week vanuit Oslo. Het gesprek was anders dan anders. Eventjes had ik er spijt van dat ik mijn geheim had opgebiecht. Maar ik heb het allemaal aan mezelf te danken, dus ik moet er gewoon doorheen.
Michiel zit voor zijn werk vaak een paar dagen in het buitenland. Hij belt me altijd wel een keertje en soms hangen we dan wel een uur aan de telefoon. Deze keer duurde het gesprek nog geen kwartier en we moesten allebei ons best doen om het gaande te houden. Er vielen ongemakkelijke stiltes.
“Ben je alleen?” vroeg hij op een bepaald moment.
“Wat bedoel je daarmee?” reageerde ik emotioneel. “Ik wil dat je me vertrouwt, Michiel!”
Ik hoorde een diepe zucht aan de andere kant van de lijn. “Ik bedoelde alleen maar of een van de kinderen bij je zit, meer niet”, zei hij vlak. Zo had ik het niet opgevat. Ik dacht dat het weer een toespeling was op de grote fout die ik een tijd geleden heb gemaakt.

 

Roes

Mijn ‘fout’ liep rond op het jaarlijkse dorpsfeest. Ik ging erheen met mijn vriendin Nancy, die nog altijd woont in het dorp waar ik ben opgegroeid. Toen het begon te schemeren, liepen we richting het marktplein. De muziek kwam ons al van verre tegemoet, de lichtjes in de feesttent gaven het plein een vrolijke gloed. Ik was een beetje rozig in mijn hoofd van de martini’s die ik ’s middags had gedronken.
Nancy was ik snel kwijt in het feestgedruis, maar dat maakte niet uit. Ik kwam veel bekenden tegen en vermaakte me best. En toen zag ik hém. Aan de bar stond mijn ex-vriend Lennart naar me te kijken. Zijn mond vormde de verleidelijke glimlach waar ik ooit voor gevallen was. In een oogwenk had hij me weer in zijn greep.
De martini’s deden hun werk en Lennart ook. Ik werd nog lichter in mijn hoofd. Hij was net gescheiden, vertelde hij. Niets stond hem dus in de weg. Mij stond van alles in de weg, maar ik schoof het met het grootste gemak opzij. Nancy had een scharrel opgeduikeld bij wie ze de nacht zou doorbrengen en met een knipoog en een zijdelingse blik op Lennart gaf ze me de sleutels van haar huis. Lennart ging met me mee die nacht.
De roes van de alcohol, de frisheid van de lentenacht, de geur van zijn lijf – alle ingrediënten voor een gepassioneerde vrijpartij waren aanwezig. Ik was los van de werkelijkheid en dacht geen moment aan thuis. Tot de volgende ochtend. Ik kreeg een berichtje van Michiel, die in Londen zat: Sterkte met het verwerken van je kater. Want je zult wel gedronken hebben gisteren. Gevolgd door een knipogende smiley.
Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Lennart werkte ik snel de deur uit. Ik vermoed dat hij wel begreep dat ik werd overvallen door spijt, want ik heb nooit meer iets van hem gehoord. En de kater? Die duurt tot op de dag van vandaag.

 

Schuldgevoel

Ik dacht er bijna onophoudelijk aan. Tijdens mijn werk, als mijn baas tegen me sprak. Thuis, als ik mijn dochter hielp met haar huiswerk. Zelfs als ik stond te koken, spookte mijn ontrouw door mijn hoofd. De ergste momenten waren als Michiel me voor het slapengaan een kus gaf. Waarom had ik dit gedaan? Ik hield van Michiel! Hij was een goede man en een perfecte vader. Ik had geen geheimen voor hem, vertelde hem altijd alles. Hij vertrouwde me, net zoals ik hem vertrouwde. Maar ik had zijn vertrouwen beschaamd.
Ik ging gebukt onder schuldgevoel en was mezelf niet meer. Ik keek naar Michiel met een mengeling van medelijden en verdriet. Hij verdiende dit niet. Een paar keer heb ik op het punt gestaan om het te vertellen. Op een dag had ik zelfs een verrassingsetentje geregeld. De kinderen naar de oppas, wij naar een intiem restaurant. Daar zou ik hem vertellen wat er was gebeurd. Ik zou zeggen dat ik er enorm veel spijt van had en dat ik niet kon leven met zo’n geheim. Ik zou uitleggen dat het niets te betekenen had.
Maar ik durfde het niet. Hij zag er zo gelukkig uit, was zo blij met mijn spontane verrassing! Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de sfeer te verpesten. Ik dacht toen ineens: waarom zou ik hém opzadelen met míjn probleem? Ik was degene die was vreemdgegaan, dus ik moest er maar mee leven. Michiel hoefde het niet te weten. Wat niet weet, wat niet deert, toch?

 

Tranen

Zo verstreken er een paar weken. Weken waarin ik verscheurd werd door twijfel en schuldgevoel. Op een avond vroeg Michiel wat er aan de hand was. “Je bent zo… anders de afgelopen tijd”, zei hij bezorgd. “Alsof je ergens over piekert.”
Ineens vertelde ik hem alles. Toen ik uitgesproken was, viel er een drukkende stilte. Hij klemde zijn kaken op elkaar, zijn gezicht verstrakte. Ik zag zijn ademhaling versnellen. “Zeg iets, Michiel”, smeekte ik.
Hij keek me aan. “Ik zeg dat je nu beter uit mijn buurt kunt gaan.”
Mijn geheim was ik kwijt, maar beter voelde ik me niet. Ik vond het vreselijk om Michiel te zien lijden. In de eerste dagen na mijn bekentenis heb ik me zo veel mogelijk gedeisd gehouden. Met een woedend gezicht liep hij door het huis, hij sprak nauwelijks met me. Ik heb heel wat tranen vergoten in die dagen, mezelf vervloekend omdat ik het had verteld. Had ik het niet beter voor me kunnen houden?
Op een avond had Michiel oppas geregeld voor de kinderen. “Dan kunnen wij rustig praten”, zei hij. Er volgde een lang gesprek, waarin hij me uitschold voor van alles en nog wat. Ik liet hem begaan, ik verdiende het. Zijn woorden deden me niet zo veel, het was de pijn in zijn ogen die me het meest raakte.
Nadat hij zijn ergste woede had geuit, kwamen de tranen, bij ons allebei. Hij stond toe dat ik tegen hem aan kroop en de geborgenheid van zijn armen opzocht. Ik verzekerde hem dat ik hem niet kwijt wilde en dat ik er alles aan wilde doen om het goed te maken.
“Het zal even duren, Jeanet”, antwoordde hij.

 

Hoop

Dat gesprek is inmiddels vier weken geleden. Daarna hebben we nog vele gesprekken gevoerd. Dat we erover kunnen praten, is een groot pluspunt. Ik houd me vast aan de gedachte dat we met elk gesprek weer een stukje verder zijn. Maar het zal tijd kosten om onze relatie te herstellen, want die heeft een behoorlijke deuk opgelopen.
Michiel raakt me niet meer spontaan aan. Soms doe ik weleens een poging, maar meestal duwt hij me weg. Seks hebben we niet meer gehad. Ik vroeg hem waarom hij me telkens afwees. Hij antwoordde dat hij telkens het beeld van mij met Lennart voor zich ziet. “Ik hoop dat het ooit verdwijnt”, zei hij. Ik hoop het ook.
Alles is nu ontzettend beladen. Hij is nog steeds boos en laat dat ook merken. Zoals die keer toen ik hem belde om te zeggen dat ik moest overwerken. “Als je van plan bent om met Lennart een hotelletje te pikken, zorg er dan voor dat ik het bonnetje niet vind”, zei hij toen sarcastisch. Of toen ik naar de bios ging met vriendinnen: “Zij dienen zeker als alibi?” Telkens confronteert hij me ermee en dat is moeilijk. Maar ik begrijp het wel: logisch dat zijn vertrouwen weg is. Het is aan mij om dat te herstellen.
Toen hij naar Oslo ging, beloofde ik hem daarom dat ik vierentwintig uur per dag bereikbaar zou zijn voor hem. “Je mag me altijd bellen om te controleren waar ik ben. Ik wil je vertrouwen en liefde weer terug”, zei ik, vlak voordat hij vertrok.
“Ik vind het fijn dat je eraan wilt werken”, zei hij daarop. “Dat zijn we elkaar en onze kinderen verplicht.” Het feit dat hij me daarna in zijn armen nam en me een lange kus op mijn mond gaf, geeft hoop voor de toekomst. Hij is inmiddels weer thuis en was ondanks alles toch blij om me weer te zien. Ik denk dat het wel goed komt. Ik zal er in ieder geval alles voor doen.

 

Michiel vertelde zijn kant van het verhaal ook in Mijn Geheim. Klik hier om het te lezen

Jeanet (41) en Michiel (43)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • toke v/d luijtgaarden 19-12-2016 12:55
    vreemdgaan is niet goed te praten ,maar soms kom je iemand tegen gewoon toevallig ,waar je ,je veilig bij voelt . Het heeft weinig te maken of je wat te kort komt in je huwelijk . het is een gevoel wat je hebt bij die ander. vind alleen zelf ! of je daar niets mee doet, daar ben je zelf bij . als je huwelijk sterk is overleeft hij dat wel ,vind wel dat je altijd eerlijk moet zijn tegen over elkaar ,of jij dat nu bent, of je man. We zijn allemaal mensen en die dingen . zeg ik met klem .kunnen gebeuren . Maak er alleen geen gewoonte van anders zit er toch iets niet goed bij jullie. vergeef elkaar, praat,praat en praat en laat het achter je.
  • Staf 10-03-2020 23:16
    Beste Jeanet, Ik ben er nu 62 maar ik voel nog steeds de pijn in mijn hart , en ik weet nog heel goed wat mijn vrouw mij (op 02 Oktober 1996)1 dag voor mijn 39 ste verjaardag bekende ( zij was er toen 32 en waren 11j getrouwd en hadden 2 zonen 10 en 8 jaar) De kinderen waren naar school en wij zaten (zoals gewoonlijk) samen aan tafel te ontbijten en ik merkte dat zij voortdurend naar buiten keek door het keukenraam ,ik kon echter niets speciaals opmerken en vroeg of er iets scheelde en zag opeens tranen in haar ogen en ze bekende dat ze sex had gehad met de overbuur maar dat het al in het begin van vorige maand was gebeurd toen ik de nachtdienst had. Ik kan je vertellen dat ik helemaal niets zien aankomen had en dat ik aan de grond was genageld door haar bekentenis en de manier waarop zij mij alles in geuren en kleuren vertelde. We zijn nog steeds getrouwd maar sex is voor mij eerder uit noodzaak dan uit liefde ,ik zie ook geen spijt bij haar . Vooral haar woorden " Is dat nu zo erg" klinken nu na 24 jaar , nog steeds in mijn oren . Als je het ganse waar gebeurde verhaal wil horen kan je mij gerust een mailtje sturen citro5@hotmail.com Ik kan je verzekeren dat ik, net zoals je man, er moeite mee heeft om sex met jou te hebben en het elke dag voor zijn ogen ziet hoe jij ligt te sexen met een ander . Het is zeker niet slecht bedoeld en je mag me niet verkeerd begrijpen maar als je gekwetst bent in het diepste van je hart door iemand die je volledig blind vertrouwde en je graag ziet ……. dat kruipt heel diep .
  • Daniëlle 14-10-2020 16:51
    Zo herkenbaar dit verhaal. Een half jaar geleden zat ik in hetzelfde schuitje. Ik ben ook vreemd gegaan en mijn partner is er direct achter gekomen. Ik dacht net als jij komt het vertrouwen nog wel terug? Hij werd achterdochtig als ik de deur uit ging. Als ik gebeld werd. Als ik in mijn telefoon keek etc. Wij zijn in relatie therapie gegaan. Dat heeft veel geholpen. Dat heeft ons laten inzien dat controleren niet werkt. Dat geeft juist geen vertrouwen. Dat voed het. Relatie therapie heeft er ook voor gezorgd dat de angsten een stuk meer naar beneden zijn gegaan bij mijn partner. En dat we dichter naar elkaar zijn gegroeid. De relatie therapeut zei dat het een heel goed teken is als je met elkaar blijft praten. Schrijf iets voor hem op vanuit je hart en geef dat aan hem. Dan kan hij het lezen op het moment dat hij verlatingsangst heeft. Het duurde bij ons 3 a 4 maanden. Waarvan het 2 maanden echt zo hectisch was dat ik niet wist of we eruit kwamen. Maar relatie therapie heeft ons daaruit geholpen. Met die persoon als bemiddeling ertussen is heel fijn. Die geeft je ook opdrachten mee. Mijn man kreeg de opdracht ‘Je mag je angst voelen maar er niet uit handelen’ (Dus niet controleren maar puur voelen wat het met je doet) En ik kreeg de opdracht ‘je mag wel voelen dat je partner het moeilijk heeft maar je mag niet uit schuldgevoel handelen’ (dus bv als ik wegging hem appen Of foto sturen om hem gerust te stellen) Ook kregen we de opdracht om uit te spreken wanneer we het niet konden opbrengen om te praten. Dat soort opdrachten Nu gaat het weer goed en word er weinig over gesproken. Laat hem merken dat je je op hem bent. Blijf toenadering zoeken. Maar geef hem ook ruimte. En vertrouw erop dat het goed komt. Jullie kunnen hier doorheen komen. Spreek vertrouwen uit. Ik vind het wel drastisch dat hij geen sex met je heeft dat had ik niet. Er kwam ook drank bij kijken dat was in mijn verhaal ook niet. Ik denk dat het vooral de drank was wat de remmen ervan af haalde.
  • Danielle 14-10-2020 16:53
    Als je nog vragen hebt kan je mailen op langendanielle@gmail.com Heel veel stellen komen hier goed uit. Het gebeurd vaak maar er word vaak uit schaamte niet over gepraat. Toen k me openstelde naar vriendinnen bleek dat ze het bijna allemaal ook hebben meegemaakt. Het komt goed. Blijf geloven in jezelf en jullie!! Ben niet te streng voor jezelf.
  • anneke 07-12-2021 11:48
    Ik voel me gepest doordat ik dit zelf ook heb mee gemaakt. Jullie maken me aan het huilen.. Denk nu weer terug aan de vervelende tijden ach lullo's
  • Eduardo Pallares 12-04-2022 16:28
    Beste Redactie. Jeanet en Michiel. Ben gelukkig getrouwde man. Al 42 jaar. Af en toe lees ik deze verhalen. Was onder indruk van jullie verhaal. Deze verhaal zal zijn van rond 2016. Dus lang geleden. Er is een reactie van eind 2016. Mijn belangstelling is of Jeanet en Michiel nog samen zijn Zo ja zou ik het geweldig vinden. Groeten aan iedereen. Ed.
  • Danazh 20-07-2022 13:40
    Wat goed dat Michiel het niet zomaar opgeeft. Natuurlijk doet dit veel pijn. Maar ik geloof na dit verhaal zeker dat Jeanet echt wel van hem houdt. En ze kan dus blijkbaar niets geheim voor Michiel houden. Ook al doet dit veel pijn en kost het tijd, door het verdriet en de pijn die Michiel bij Jeanet ziet, geloof ik oprecht dat zij zo’n fout niet meer wilt maken. Wat collega Menno zegt, niet dat je vreemd hoort te gaan hoor, maar het kan helaas echt weleens gebeuren. Is het stom van je en eenmalig, ga je voor je huwelijk, dan is het te redden. Ga je constant vreemd of een echte affaire wat niet in jullie relatie is afgesproken, dan is het heel anders. Ik geloof niet dat mensen van nature monogaam zijn. Dit kan zeker wel betekenen dat je het bij 1 partner (tegelijk) houdt. In jullie geval zou ik heel goed investeren in jullie relatie. Want de liefde die jullie nog steeds voor elkaar voelen, is heel sterk!! Probeer het slippertje uiteindelijk echt los te laten, niet op terug blijven komen. Dat maakt wel alles stuk! Je kan idd beter alles er nu uitgooien dan jaren van verwijt. Dat verzuurt jullie relatie. Veel liefde toegewenst. Dana
  • Sb 27-05-2023 18:12
    Ik ben weggegaan voor mijn dochter Hij ging al eerder vreemd ik had het niet door na een jaar weg te zijngewest ben ik terug in onze stad en uit alles weet ik inmiddels dat hij loog . In de tijd dat ik met grote tranen daar was zat hij lekker met hasr in bed . Hartverscheurend en hie slecht het ook ging dood vxn alles en nog wat het is geen excuus om dasr zo mysterieus over te doen en mijn dochter vdn mij weg te houden , you broke my Hearth !