Ik bén niet lesbisch, ik ben gewoon liever vrijgezel

Mensenlief, er moet me even iets van het hart. Tien jaar geleden had ik de wereld aan mijn voeten, althans, dat dacht ik. Ik had een lieve vriend (helaas in Canada, maar we waren zoveel mogelijk bij elkaar terwijl ik bezig was aan mijn visum) en zag mezelf met hem een mooie toekomst tegemoet gaan, al waren we over bepaalde details nog aan het overleggen, wat gezien de afstand niet altijd soepel ging. Maar goed, we hielden van elkaar en de rest zou wel goedkomen. We gingen ervoor.

Totdat ik op een verdrietige morgen het nieuws kreeg van zijn moeder dat hij die nacht verongelukt was.

Mijn leven stond stil. Er werd een dikke streep getrokken door al onze mooie toekomstplannen. Ik besloot hier te blijven en ik werd omringd door familie en vrienden die weliswaar blij waren dat ik niet ging emigreren, maar ook verdrietig voor me waren, hoewel ze niet allemaal mijn vriend goed hadden leren kennen.

Ik heb best wel een tijdje gerouwd, want hoewel we fysiek niet heel veel tijd samen hadden doorgebracht, was ik wel mijn toekomstbeeld kwijt en moest ik het weer alleen zien te redden, daar waar ik mentaal al van een hele hoop Nederlandse dingen afscheid aan het nemen was.

We zijn nu tien jaar verder en ik denk nog iedere dag aan hem. Mijn vriend, mijn maatje, mijn toekomst die niet had moeten zijn. De diepe rouw is voorbij, maar de vraag hoe het zou zijn geweest als…, speelt soms nog een rol. En wat mij betreft mag dat zo zijn. Ik wil niet doen alsof hij nooit voor me heeft bestaan. Daar was hij te belangrijk voor.

Helaas denken veel van mijn familieleden en vrienden daar anders over. Waren ze in het begin nog vol begrip, nu begrijpen ze me niet meer, En dan voornamelijk niet mijn weigering om weer volop te gaan daten.

Ik ben niet tegen een nieuwe relatie. Heb het na een jaar of twee heus wel geprobeerd, maar ik heb op een paar kortstondige “relaties” en hier en daar een date na, gewoon nooit iemand gevonden die mijn interesse wekte en wist vast te houden. Daar heb ik zelf vrede mee; ik heb een goed leven en een relatie is voor mij nooit een basisbehoefte geweest om gelukkig te zijn.

Maar sommigen blijven, ongetwijfeld met de beste bedoelingen, toch doorzagen. “Heb je al een vriend?” Echt, bij iedere gelegenheid. Ze schijnen liever te hebben dat ik de eerste de beste sloeber van straat meeneem naar een feest dan dat ik (oh schande) weer solo ergens binnenkom.

En nu is daar dus de nieuwe variant bijgekomen. Toen ik laatst door een ongelukkige val tijdelijk last had van mijn knie, had ik een goede vriendin van mij gevraagd om mee te gaan naar een feestje van een nicht van mij, aangezien ik zelf geen auto kon rijden. Nu heeft de hele kring dus de conclusie getrokken dat ik dáárom geen vriend wil. Ineens val ik dus blijkbaar op vrouwen.

Nee. Nee, ik val niet op vrouwen. Ik hou van de vriendinnen die ik heb, maar dan platonisch. Ik hou ook van de vrienden om me heen, maar dan platonisch.

Ik ben niet lesbisch.
Ik ben naarstig op zoek.
Ik ben niet veel te kritisch.
Ik ben niet wanhopig.
Ik ben gewoon vrijgezel.

Hoe krijg ik mensen aan hun verstand gepeuterd dat ik daar volkomen tevreden mee ben?