Ik verafschuw mijzelf en wil gewoon verdwijnen
Over het algemeen kon ik altijd nog goed mijn geluk in kleine dingetjes vinden zoals de natuur, een zonnige dag of een mooi lied. Maar nu op de meest prachtige dagen kijk ik naar mezelf in de spiegel en denk ik alleen maar aan er niet meer zijn. Ik denk dat ik wel nog een beetje in de beginfase zit van mezelf van kant willen maken. Ik ben namelijk niet actief bezig met plannen van een moord op dit lichaam. Ik zou het gewoon absoluut niet erg vinden als ik nu gewoon zou overlijden.
Als ik in de spiegel kijk. Het is gewoon zo zwaar. Wetend dat ik er zo uit zie. Ik wil mezelf niet aanraken, omdat ik mezelf zo verafschuw. Ik ben zo fucking lelijk. Ik lijk wel alsof ik dood ben dus waarom ben ik dat dan nog niet. Al zeker 6 jaar lang ben ik elke seconde van de dag bezig dat ik zo lelijk ben en vies. Ik overdrijf serieus niet dat ik elke minuut hier mee bezig ben. Ik ben zo vermoeid. Ik wil niet meer.
Ik had laatst seks met iemand waarvan ik steeds meer begin te houden. En ik schaamde me zo dood dat ik gewoon niet niet beter voor hem kon zijn dan dit. Ik wilde uit het raam springen en gewoon die schaamte niet meer voelen. Elke aanraking voelt alsof ik sorry moet zeggen. Sorry dat dit het is. Dat ik zo ben. Dat ik er zo uitzie en sorry dat ik zo voel. Het spijt me echt. Ik haat mezelf.
Ik wil niets meer. Ik wil gewoon liefde voelen maar voor iemand zoals ik is dat gewoon niet mogelijk. Ik ben echt wel een leuk persoon voor de rest maar liefde voel ik nergens. Ik ben zo eenzaam. Ik ben zo verschrikkelijk afstotelijk. Ik kots van mezelf. Ik weet niet meer wat ik moet doen
-
Lieve Sara, Vooropgesteld dat dit een echt verhaal is (sorry dat ik zo nu en dan twijfel, maar er staan hier zoveel idiote verhalen), dan denk ik dat je heel gauw professionele hulp moet gaan zoeken. Hier zijn zelfs de liefste woorden van een vreemdeling op een forum onvoldoende voor. Je bent pas 19 en met de juiste hulp van de juiste persoon, valt er echt nog wel een heleboel van je leven te maken. En dat de persoon van wie je houdt, seks met je wel, zegt ook dat hij jou heel wat mooier vindt dan jij jezelf. Ga naar je huisarts, zoek hulp! Ik wens je het allerbeste. -
Dag Sara! Als het écht zo is wat jij beschrijft dan raad ik je dringend aan om hulp te gaan zoeken via je huisarts. Hij weet je door te verwijzen naar de juiste instanties. Maar dat moet JIJ wel WILLEN!! Hoe kan het dat je jezelf zo lelijk, ongelukkig, eenzaam en zonder liefde voelt???? Is er iets ernstigs gebeurd? Hier moet je aan werken! Samen met hulp! Succes en heel veel sterkte! -
Bedankt voor de reacties. Soms is het blijkbaar fijn om toch het gevoel te hebben dat iemand je ‘hoort’ of in ieder geval de moeite neemt om iets te reageren dus dank daarvoor. Ik snap enigszins de twijfel die mensen kunnen hebben bij dit verhaal wat ik schreef. Misschien dat er inderdaad mensen zijn die zomaar dit soort verhalen verzinnen voor aandacht en dat is ook weer een op zich zelf staand probleem. Met betrekking tot mijn verhaal: Ik zat erg hoog in mijn emotie en ik zou het nu allemaal heel anders hebben verwoord! Dit betekent niet dat ik de situatie heb overdreven; alles wat ik schreef is echt wat ik dagelijks voel. Ik heb namelijk BDD, een soort stoornis aan het zelfbeeld. Dat had ik bijvoorbeeld er wel even bij kunnen zeggen. Ik weet dus dat het in mijn hoofd niet goed zit en dat is voor mij dan ook de reden om er zo nuchter mogelijk mee om te gaan. Het is een stoornis waarbij je jezelf zo afstotend ‘lelijk‘ vindt, dat het heel je leven beïnvloed. Ik heb soms goede dagen dat ik de lat voor mezelf onbewust lager heb gelegd en de deur uit kan zonder al te veel problemen. Maar ik zit nu weer een beetje in een fase waarbij de slechte dagen overhand nemen. Het is trouwens absoluut niet hetzelfde als onzeker zijn over je uiterlijk. Het voelt echt als jezelf heel vies vinden en daar constant mee bezig zijn met elk ding wat je doet. Ik weet dat het leven totaal niet gaat om uiterlijk, en ik vind mezelf op zich als persoon echt wel leuk en ik merk dat veel mensen mij een leuk persoon vinden. Maar in mijn hoofd is het allerbelangrijkste dat ik er perfect uit moet zien (voor mezelf). Als anderen mij mooi vinden, vind ik dat heel aardig maar dat doet mij niets omdat ik het wel beter weet. Dus met de seks (het was toen trouwens ook mijn eerste keer) heb ik gewoon constant een slecht gevoel. Daarnaast voelt die jongen niet hetzelfde voor mij (heeft hij gezegd, we zijn gewoon goede vrienden) en dat is ook niet echt bevorderlijk voor mijn gevoel Ik snap dat niemand dit hele lange stroeve verhaal boeit en jullie zijn afgehaakt inmiddels haha. BDD is ook iets waar nog vrij weinig over bekend is (gelukkig steeds meer). Hulp zoeken is daarom ook echt een hele grote stap. Naar een psycholoog zou ik erg graag willen maar ik schaam me een beetje en daarnaast wil ik niet dat mijn familie het gevoel heeft dat het slecht met me gaat, want mijn moeder zou dat niet aankunnen denk ik. Daarnaast is hulp ook zo ontzettend duur en kost het veel tijd. De drempel op dit moment is gewoon nog zo hoog en ik voel dat ik niet zelfstandig zoiets kan ondernemen. Het is trouwens niet dat er ooit iets ergs is overkomen of in ieder geval niet iets waarvan ik me bewust ben. Ik heb echt een goede jeugd gehad naast dat dit in mijn hoofd is gegroeid. Ik ben wel van plan om na de zomer te beginnen met het zoeken van hulp. Ik ben namelijk nu ook bezig met verhuizen en ik weet ook niet wat dat voor mijn leven gaat betekenen. -
Zoals anderen schreven, zoek hulp!Je maakt jezelf het alleen maar moeilijk. Huisarts ia een vertrouwen persoon en je kan gewoon anoniem je verhaal daar in de praktijk doen zonder ze dit door vertellenaan je familie. Hulp.is gewoon gratia en anoniem. Je krijgt dus geen brieven of facturen via de post etc. Kortom je moeder hoeft allemaal niet te weten. -
Je bent niet de enige, kijk eens: Niets om voor te leven, zelfhaat en gebroken hart Op dit moment zou het me niet uitmaken als ik dood zou neervallen. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ten eerste lijd ik aan BDD, een stoornis waarbij je jezelf zo afstotend ‘lelijk‘ vind dat het je heel je leven beinvloedt. Ik vind hoe ik eruit zie afgrijselijk en letterlijk elke minuut van de dag ben ik bezig met lichtinval, hoeken, aanspannen van spiergroepen in mn gezicht/lichaam, mezelf verstoppen, etc. Bovendien kan ik heel mijn huid kapot krabben en knijpen van de stress door de zelfverafschuwing. Het is zo vermoeiend. Het botst met mijn persoonlijkheid, aangezien ik een vrij zelfverzekerd persoon ben over het algemeen. Iedereen mag mij en ik ben altijd vrolijk en aardig altijd en overal. Ten tweede lijd ik aan vrij heftige faalangst. Ik stel alles uit, ik durf niet nieuwe dingen te leren omdat ik van mezelf eis overal bovengemiddeld goed in te zijn. Alles moet naast mijn uiterlijk dus ook nog eens perfect gaan. Hierdoor ben ik mezelf steeds meer gaan haten. Ik vond mezelf op zoveel vlakken verschrikkelijk en kon geen positief dingetje over mezelf zeggen. Ik haatte mezelf zo erg en voelde me zo eenzaam. En toen ontmoette ik een half jaar geleden een jongen waar ik nu zo verliefd op ben. In het begin was hij de reden dat ik weer vrolijk was. Ik zag hem amper maar hij gaf me het gevoel dat ik toch wel iets van waarde had. Hij was heel speciaal en ik had het gevoel dat wat er tussen ons was ook heel speciaal was. Ik was misschien wel het gelukkigst toen ooit. Maar toen vertelde hij me dat hij geen relatie met me wilde en gewoon af en toe elkaar misschien nog zouden kunnen zien. Vanaf dat moment ging alles bergafwaarts. Niet dat ik per se een relatie wilde, maar het voelde hoe dan ook alsof ik nooit een prioriteit zou worden voor hem of iemand. Dat ik echt niet zo bijzonder was. Dat alles alleen maar lichamelijk was. Terwijl aan het begin hij heel serieus over ons sprak. Mijn hart brak dus. Ik heb zoveel gevoel. En ik probeer over hem heen te komen maar het gaat alleen maar slechter. Af en toe spreek ik nog met hem. Dat zijn de momenten van valse hoop. Ik kan hem gewoon niet loslaten omdat ik bij hem mezelf ook weer leuker begon te vinden. Alles is nu verloren. Ik denk niet dat ik ooit nog iemand zoals hij tegenkom. Ik probeer oprecht heel nuchter in het leven te staan, maar ik denk oprecht dat als ik geen liefde vind, dat ik mezelf echt het leven laat beindigen. Ik ben gewoon niet gelukkig met mezelf. Er is niets wat ik leuk vind. Ik heb geen ambities. Ik haat mijn studie, maar er is niets anders wat leuker is. Ik heb niets. Ik heb niemand waarmee ik een diepe connectie heb, terwijl ik die juist zo erg nodig heb. Ik weet dat je eerst jezelf moet fixen en niet je hulp moet halen uit iemand anders. Maar ik probeer al heel mijn leven mezelf fixen. Ik ben het leven, de eenzaamheid, de stress en de verafschuwing zo zat. Ik vind het leven zelf heel mooi maar mijn leven is gewoon zo verschrikkelijk, hoe erg ik ook mijn best doe om er iets van te maken. ANNE (19) OP 25 MEI 2020 ------------------------------------------------------------------------- Reageer op Anne, zelfs jullie namen lijken op elkaar. Lotgenoten; jullie kunnen elkaar vást goed steunen!! Kennelijk meer mensen met BDD, dat moet troost geven toch? Succes hoor. -
Lieve Sara, Allereerst wil ik even zeggen dat ik het super dapper van je vind dat je je verhaal hier met ons deelt. Ik herken mezelf in jouw verhaal omdat ik dit ook heb meegemaakt. Ik weet nog dat ik zelf mijn hoofd tegen de muren heb gebonkt omdat ik niets meer wilde voelen, ik was er voor mijn eigen gevoel ook klaar mee. Maar zoals iedereen het al zegt, het is verstandig om dit eventueel met je huisarts of met een praktijkondersteuner te bespreken. En misschien denk je de eerste paar afspraken dat het niet helpt, maar geloof me het helpt zeker. Ik weet uit eigen ervaring dat die stem in je hoofd, die steeds zegt dat je er beter niet hoeft te zijn en etc. (was bij mij het geval) niet stopt voor je je zelf hebt 'leeg gepraat' om het maar even zo te zeggen. Meis, je hebt de eerste stap naar herstel al gezet door je verhaal met ons te delen. Nu nog even doorzetten en dit zelfde bespreken met de huisarts. p.s. Je wordt zeker geliefd, vergeet dat niet! Groetjess -
Met tranen in mijn ogen lees ik twee keer wat je typt. En ik ga dit zeker vaker lezen. Het voelt alsof dit mijn samenvatting is van hoe ik mij dagelijks voel. Ik had momenten dat ik het benoemde aan mijn naasten maar die snapten dat niet. Want hun denken dat ik gewoon de lat heel hoog leg voor mezelf, en mezelf vergelijk met jonge meiden en fotomodellen. Heb nu bij jouw verhaal het gevoel dat eindelijk iemand mij snapt. Bij mij is het nooit genoeg, het kan altijd beter en heb me er maar bij neergelegd dat ik misschien te perfectionistisch ben. Ben er ook 24 uur mee bezig, als ik wakker ben en ook als ik slaap. In mijn hoofd zie ik een goeduitziende vrouw maar tegelijk voel ik me een erg lelijke vrouw. Dat vind ik het vermoeiende daaraan. Jij hebt het prachtig verwoord. Ik heb nooit van BDD gehoord en door jouw verhaal ga ik me erin verdiepen, dank je wel -
Ik herken dit verhaal bij moj zelfs.Nu bijna 3 uur in de ochtend zit ik nog op de bank.Ik ben ook maar alleen in de wereld.Als het even kan wil ik zo vd bodem verdwijnen.Ik ben zat met wat hier op aarde gebeurt en wat de mensen met mij gedaan hebben,vernederingen,kleineren,misbruiken,smeurverhalen ect.Ik heb genoeg vd de mensen die mijn familie hebben aangedaan.Ik heb niemand en geen vrienden.Mensen willen niet naast mij zitten laatstaan vrienden worden,lijkt net of ik schubben heb.Als ik zou weten waar ik na toe kan doe ik dat maar overaal en nergens lijken vol.Ik ben te veel voor de maatschapij..Ik zou naar mijn vader willen die in de hemel zit.,maar volgens mij is er geen hemel.Deze aarde is hel.Ik vind elke dag een marteling. In mijn hoofd zitten beesten.Als ik vraag of het gescand kan worden zeggen doktoren kan niet gezien worden die beesten. Maar enfin het is grote ellende. -
Herken dit volledig. Wij worden in de greep gehouden door het negatieve, weet niet of daar ooit een einde aankomt. Het is je levenstaak om het te overwinnen, demonen. Ze zijn sterk en de geschiedenis in boeken is erdoor gemanipuleerd. De “sterksten” hebben geleerd om samen te werken juist met deze demonen. Je weet niets over je oorsprong, je twijfelt over je bestaansrecht, fysiek lichaam als inwendig voelbare bodemloze put en je geest zit gedwongen opgesloten. Mooie en fitte mensen hebben vaak betere energie. Er is echt een heel groot onderling verschil in uiterlijk. Doet me pijn om dat te constateren. Je wilt niet, maar het beschadigt je. Alleen paracetamol en slaappillen zijn niet sterk genoeg. Maar vergeet nooit de kleine kinderen en het misbruik wat hen overkomt. De wreedheden van deze aarde zijn onverklaarbaar. Weet ook niet of dit ooit gaat goedkomen. Hoop het wel voor iedereen. -
Hey Sara, ik zit met exact dezelfde gevoelens als jou. Ik vertrek binnenkort met mijn vrienden op vakantie en ik schaam me gewoon dood om naast hen te lopen. Ik wil hun vakantie niet verpesten door mee te gaan. Ik vroeg me af of het nu beter met je gaat? Ik heb namelijk alle hoop verloren dat het ooit beter gaat worden. groetjes M -
Ik lijd ook een zinloos leven geen licht wen warmte voelbaar. Geen enkele activiteti geeft voldoening omdat ik afgesneden ben van het licht de bron Verschrikkelijk Heb alles gebroken fysisch een ramp IK ben bang van die koude hel heb al beelden gezien Help -
Ik ben nu 26, maar voel me precies zo. En iedereen over de huisarts. Het heeft mij nooit geholpen. Ik probeer gewoon vast te houden aan die richel waar ik aan hang. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat het m’n familie net iets meer pijn zou doen als ik dood ging. En voor de rest gewoon wijde kleding als ik naar ze toe ga; dan hebben ze er ook niet zoveel last van. Aanraken deden ze toch al nooit.