Ik was de minnares

3 jaar geleden hadden we een bedrijfsuitje. Ik zat in een relatie van 12 jaar hij van 6. Beide nog niet zolang bij onze werkgever in dienst. Het was zo cliché. Beide een borrel teveel op, blikken uitgewisseld en toen hij met mij mee naar huis fietste vonden we onderweg een rustig plekje. De weken erna was 1 brok spanning. We zeiden het nooit meer zou gebeuren en dat hebben we 6 weken volgehouden. Van gekkigheid wisten we niet wanneer en waar we moesten afspreken. Op kantoor, in het bos, parkeerplaats en zelfs bij mij thuis als mij man weg was. Inmiddels waren we 4 maanden verder en ik besloot te scheiden. Niet vanwege hem maar wel omdat ik door hem de bevestiging had gekregen de liefde voor mijn man over was. Op de dag dat ik mijn man vertelde ik wilde scheiden vertelde mijn collega dat hij verder werd. Op dat moment kon het mij niet schelen ik ging scheiden had 3 kids en wilde niet direct in een relatie stappen. We spraken af om het af te sluiten maar dat lukte niet. We bleven elkaar zien en in oktober werd zijn dochter geboren. Inmiddels waren wij een jaar verder en 5 dagen na de geboorte stond hij bij mij op de stoep. Ik had tenslotte een eigen huisje. De liefde sloop erin en hij vertelde hij spijt had van het geregistreerd partnerschap en niet wist wat hij moest. In november ging hij 2 weken naar zijn zus om na te denken. Daarna ging hij terug naar zijn vrouw en kind. Maar hij bleef mij zien. Hij bleef in de war. In januari ging hij opnieuw weg deze keer in een vakantiehuis en hij was veel bij mij. Sliep bij mij, kookte voor mij en samen hadden we het fijn. Ik kreeg corona en hij haaste zich terug naar huis. Appte hij zijn relatie nog een kans wilde geven en gooide mijn huissleutel door de brievenbus. Ik was er kapot van. Een maand later stond hij weer voor de deur en we waren weer terug bij af. Hij leidde 2 levens, 1 met zijn gezin en 1 met mij zijn minnares. Mijn gezondheid ging achteruit en long covid werd geconstateerd. Zijn dochter werd en 1 en we waren 2 jaar verder. Ik had paniek en angstaanvallen en ging aan de medicatie. Hij stond voor mij klaar dus mentaal kwam ik ook niet los. Februari dit jaar kreeg ik wederom corona. Mijn lichaam was op ik kreeg een depressie en daar bovenop het nieuws hij weer verder werd. Inmiddels liep ik al bij een psycholoog om mezelf met haar hulp los te maken van hem. Juli dit jaar zijn we gestart met emdr. Steeds meer zag ik in hoe respectloos hij is, voor mij maar ook voor zijn vrouw. Steeds meer kreeg ik mijn eigenwaarde terug en voelde ik mezelf sterker worden. Zijn dochter is nu 2 en nog even en zijn 2e kindje wordt geboren. Ik ben nu los van hem, ga beginnen bij een nieuwe werkgever en hoop dat zijn vrouw ooit zal inzien dat ze maar 25 procent van hem krijgt. Ook ik kreeg 25 procent. Zijn ego kreeg de volle 100. Ook minnaressen kiezen niet altijd voor de rol, worden verliefd, vinden iets wat ze jaren heb gemist, of vinden zichzelf een gelijkwaardige relatie niet waardig. Ik kan alleen maar zeggen dat het uiteindelijk tenkoste van mezelf is gegaan. Een harde leerweg maar nu vooruit kijken.