Komt er ooit nog een man in mijn leven?

Hoe begin ik dit verhaal. Ongeveer 10 jaar geleden leerde ik via internet een leuke jongen kennen. We hadden afgesproken, het klikte gelijk tussen ons. We spraken vaker af en ik trok zeer snel bij hem in. We gingen kijken voor een koophuis samen. Op een gegeven moment hadden we een mooi huisje gevonden waar wel een hoop aan moest gebeuren maar we hadden onze schouders eronder gezet en gingen druk aan het verbouwen. We hadden al snel de slaapkamer klaar en toen dachten we dit gaat ons paleisje worden. Maar na 2 jaar merkte ik dat hij er weinig zin meer in had. Er gebeurde weinig, hij had ontslag genomen bij zijn werk en is voor zich zelf begonnen. In het begin liep het heel goed, had veel werk maar na een half jaar deed ie bijna niks meer. Ik zelf werkte bijna 45 uur in de week om de rekeningen maar te betalen. Een week voor mijn verjaardag was hij nog wel thuis maar ook weer niet. Op een vrijdag avond, ik kwam thuis van mijn werk, hij zat op de bank en zei eigenlijk gelijk tegen mij dat hij voor het weekend weg ging en niet wist wanneer hij thuis zou komen.
Daar zat ik dan helemaal verrast dat ie dat zei. Hij is toen weg gegaan en na 4 dagen kwam hij weer thuis en zei dat hij niet meer met mij verder wou. Heb me nog nooit zo alleen en verraden gevoelt. Daar zat ik in een koophuis wat niet af was, met 2 honden. De eerste paar weken na dat hij weg is gegaan heb ik me op mijn werk gestort om het verdriet maar niet te hoeven voelen. Hij kwam na een week of 4 weer terug omdat ik had gevraagd of ik nog met hem kon praten om dingen voor het huis af te kunnen wikkelen. Hij had toen gezegd ik ga er achter aan en we gaan er uit komen. Na een aantal maanden was er nog niks gebeurd. Ik moest toen uiteindelijk mijn huis per executie verkopen omdat hij nergens aan mee werkte. Ik bleef achter met een enorme schuld. Normaal gesproken word dat door 2en gedeeld maar omdat hij nergens gehoor aan gaf werd ik overal verantwoordelijk voor gehouden. Ik moest voor alle schuld ophoesten. In die tijd verloor ik ook mijn vaste baan. Dus ook ngo op zoek naar ander werk. Dat was niet makkelijk. Heb alles aangepakt wat ik kon. Ik kwam toen op een studentenkamer terecht, daar heb ik me nooit op me plek na een jaar daar gewoond te hebben kreeg ik contact met een andere jongen. Ook leuke gesprekken mee gehad, afgesproken. Dat werd een relatie, in het begin heel erg leuk samen gehad. Tot ik na een half jaar weer het gevoel had dat ik werd bedonderd. Heb er geen gehoor aan gegeven en ben door gegaan. In die tijd had ik ook weer leuk werk gevonden bij een bakker voor 38 uur. Op een gegeven moment was ik aan het werk en voelde me al niet goed over de relatie. Heb hem toen een appje gestuurd of er wat aan de hand was. Hij appte me terug dathij geen gevoel meer voor mij had. Ik ben toen weer aan het werk gegaan en die avond ben ik naar hem toe gegaan om mijn spullen te halen. Weer een relatie naar de knoppen. Lag het dan aan mij zo ging Ik denken. Vrienden en familie om me heen zeiden dat dat niet zo was. 2 jaar geleden begin december ben ik helemaal in gestort. Alles wat er in die jaren was gebeurt, ik kon het niet meer aan. Heb toen 3 weken thuis gezeten. Ben weer aan het werk gegaan. Woonde toen nog in het studentenhuis, en ik wou wat anders. Ben toen druk op zoek gegaan naar een ander huis. Heb er toen na 2 weken zoeken een gevonden. Waar ik alles lekker voor mezelf had. Kon er na 2 maanden gelukkig al in. Vanaf toen merkte ik dat ik me beter begon te voelen. Het ging op mijn werk ook niet goed meer. We hoorde dat de zaak dicht ging. Daar stond ik weer, op zoek naar ander werk. Na veel sollicitaties geschreven, gemaild,vond ik mijn huidige baan waar ik het ontzettend naar me zin heb. Maar nu ik de rust weer heb gevonden, zowel thuis en als op me werk, voel ik me toch zo alleen. Ik ging op zoek naar een leuk contact met een jongen. Maar iedere keer als het op het punt kwam dat we gingen afspreken, durfde ik niet meer. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik doe alsof alles goed gaat maar toch voel ik me alleen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • fletske 28-08-2019 13:14
    hey Sientje , er zijn heel veel mensen die dikwijls op dat punt alleen zijn , gekwetst worden ...en het vertrouwen is nadien soms heel moeilijk geworden , toch gewoon afspreken met iemand kan deugd doen zonder meer , praten helpt jou er door komen , iedereen heeft een levenservaring zowel positief maar zeker ook negatief . probeer het en op een dag zal het je wel lukken , maar je weet tijd heb je nodig , succes ,,