Spijt aankoop nieuwe huis

Zoals de titel al benoemt heb ik onwijs spijt van ons nieuwe huis, dat wij ook nog veel te duur gekocht hebben. We wonen hier nu ongeveer 7 maanden, maar het voelt nog steeds niet als thuis en alles in mij zegt dat dit ook niet gaat gebeuren. Tot overmaat van ramp blijkt dit huis ook nog mega gehorig te zijn, waardoor onze irritatie grens al sky high is. Dit komt door onze ervaring met ons vorige huis.

Waar wij eerder woonden, ons eerste koophuis, was de buurt gewoon echt slecht. De eeste jaren hadden wij er niet zo’n last van en was ik zo blij met ons mooie, grote huis. Want dat was het. Ik voelde mij er meteen in thuis en werd 2 jaar lang dagelijks blij wakker met het gevoel in mijn droomhuis te leven. We hadden nog plannen om mijn open keuken te realiseren en de kozijnen te vervangen. Want ja, het was gehorig. Daar kwamen we elke schoolvakantie achter.

Marokkaanse buren uit de straat hadden elke schoolvakantie hun kleinkinderen op bezoek. Dit waren er een stuk of 10 in totaal en die speelde allemaal bij mij voor of op onze oprit. Gek werd ik ervan. Hoe vaak ik ze van mijn oprit afstuurde…..ze kwamen steeds terug. En zelfs binnen hoorde ik hun gescheld, geschreeuw en gevloek. Tevens stonden de kinderen van buren 2 huizen verder vaak met een groepje, inclusief harde muziek, voor op de stoep. Maar achter in de tuin werd je gek van de verschillende soorten muziek, geschreeuw van kinderen, bellende mensen enzv. Het camping gevoel was er van smorgens tot s’avonds. Dan nog maandenlang aanhangers op de straat met puin erin,vuilnis op het gras voor het huis enzv. Het bleek een beetje een tokkie wijk.

Eenmaal in de corona periode begon dit helemaal zijn tol te eisen. Angsten begonnen op te spelen bij mij, aangezien er genoeg gebeurde in de wijk. Maar na de komst van mijn dochter, 2 jaar geleden, hebben we de knoop doorgehakt dat wij gaan kijken voor een ander huis. Hier wil ik mijn kind niet laten opgroeien. We hadden niet persee erge haast, maar we keken funda dagelijks na en plande bij leuke huizen een bezichtiging. De meeste vielen tegen,of te klein, te duur, te oud enzv en de huizen die we echt mooi vonden, werden we grof overboden. De radeloosheid nam al toe. Helemaal toen onze directe buren plotseling hun huis verkochten en er arbeidsmigranten in gezet werden. Toen was het geen houdbare situatie meer. Nu hadden we zelfs s’nachts overlast. Die mannen werkten in diensten en kwamen vaak luidruchtig om hele late of vroege tijden thuis en gingen dan leven. Zelfs mijn man werd radeloos. We hebben zelfs nog effe aan een tijdelijke vakantiewoning gedacht. Maar we bleven krampachtig zoeken. Niet makkelijk in een mega oververhitte markt met amper aanbod. Toen wilde wr zelfs een aankoopmakelaar aanschaffen,maar heb eerst iedereen in mijn bekende kring een berichtje gestuurd dat wij dringend op zoek waren naar een woning. Hierop kwam een bericht van een oude vriendin dat zij iemand wist die hun huis verkochten. Notabene in het dorp waar mijn man is opgegroeid en zijn ouders wonen. Ik heb meteen gekeken en van buiten zag het er leuk uit. En eerlijk, wij waren onderhand zo ‘desperate’ dat we niet meer heel kieskeurig waren. Maar het oogde allemaal goed, verzorgd, goede rustige buurt aan een pleintje en op steenworp afstand van een goede basisschool. We hebben een bezichtiging gedaan en ondanks dit niet het type huis is dat ik mooi vind zag het er allemaal fijn en netjes uit. Het leek allemaal keurig in orde, een jonger huis (’80) dus dachten we beter op orde, energieklasse C, hele grote slaapkamers, ruime garage enzv, alleen de tuin! Dat was meteen een groot twijfel ding. Het is een kleine vierkante tuin, ook nog op het noorden, die omheind is met andere tuinen. Je komt er dus ook niet in of uit via de tuin. Wat we in ons oude huis zo vreselijk vonden, was hier nog erger. Hier liggen de tuinen letterlijk aan elkaar vast. In het oude huis was de tuin veel dieper en liep er nog een pad tussen. Desondanks hoorde je alles vanuit elke tuin. Wilden we dit nu weer???
We twijfelde ontzettend, maar neigde heel erg naar nee. Echter was de overlast die week zo extreem erg, liepen we zo op ons tandvlees en was er verder al weken geen passend huis voorbij gekomen, dat we toch besloten een bod te doen. We waren op dat moment op een punt dat ALLES beter was dan blijven waar we waren.

We wilde niet weer achter het net vissen dus deden een bizar hoog bod dat natuurlijk werd geaccepteerd. Dolblij waren we. Niet zozeer om het huis, maar om weg te kunnen uit die vreselijke situatie. We wisten dat wij ons oude huis ook met winst konden verkopen, dus we konden kijken voor een nieuwe vloer, meubels en nieuwe keuken. De droomkeuken die ik al jaren wilde.

Ik heb altijd gedacht dat ik deze fase als heel leuk zou ervaren. Het mogen uitzoeken van dit soort nieuwe dingen, maar het gaf me alleen maar stress. Ik kon geen knopen doorhakken en met alle keuzes die ik maakte nam erna meteen de twijfel toe. Zo ook met het huis. Hadden we wel een goede keus gemaakt??? Ik bleef mensen zeggen dat dit niet mijn droomhuis was, maar voor nu het beste. Was dat niet raar??? Mijn man was echter wel heel blij met onze keus en met ons huis. Hij bleef mij wijzen op hoe goed de buurt is, dat het huis energiezuiniger is, dat het geen asbest heeft en vooral dat het een top lokatie is voor onze dochter. Daaraan hield ik mij vast.
Ik kon dan ook niet wachten dat we omgingen.

De eerste nacht was echter al een drama. We hadden de hele dag van smorgens tot laat verhuisd en waren kapot. Eenmaal in bed hoorden we luidruchtig geklets, gegil, gelach, blaffende honden en zelfs vuurwerk. Ik dacht echt dat ik gek werd. De omliggende buren stonden voor met een sta-tafel, drank en spelende kinderen. We konden beide wel janken. Was dit een voorteken???
Mijn man, de ras-echte optimist, wist mij de dag erna te kalmeren dat het waarschijnlijk gewoon ongelukkig toeval was, dat ze net nu een feestje hadden. Ik hield me weer daaraan vast, wat kon ik ook anders. En toegeven, ik genoot van de rust door de dag. Geen aso kinderen voor op de straat of op mijn oprit, geen keiharde Frans bauwer muziek in de tuinen, scheldende moeders op kinderen die de hele tijd huilen. Nee het was idd rustig…..op de feesten en bbq’s na. Want die zijn er wel erg veel. En luid. Elk verjaardagsfeestje wordt hier uitbundig gevierd. En aangezien ze bijna allemaal rond dezelfde periode hier zijn komen wonen,hebben ze een hechte band. Hun kinderen bijna allemaal rond dezelfde leeftijden en trekken allemaal met elkaar op. Heel gezellig, alleen niet als je in een totaal andere fase zit. Wij hebben een dochter van nog geen 1.5 en moeten dus gewoon nog elke nacht uit bed en vroeg op. Als ze dan bijna elk weekend tot laat feesten, is dit best pittig. En omdat wij de nieuwe zijn willen we natuurlijk ook niet te veel zeuren. Dus we incasseren. Dat ik nu alweer in een huis woon waar ik niet graag in de tuin zit, vind ik wel erg jammer. Vooral omdat we dit vooraf hadden kunnen weten. Nee het zijn geen tokkies, maar het is alsnog niet fijn om omsloten te zijn door zwembadjes en trampolines met gillende kinderen en savonds tot laat luid lachende pubers te horen. Ik wil gewoon rust.

Maar goed, na een pittige periode met een soort van verbouwing om alles in orde te maken voor de nieuwe vloer en keuken, kwam daar eindelijk mijn droomkeuken. En hij stond er en ik dacht alleen maar “mooi, maar ik spring niet uit mijn vel”. Waarom niet? Is het mijn mentale gemoedstoestand die totaal niet goed is? Of is het het huis dat nog steeds voelt als een vergissing. Ik dacht steeds als de vloer er is dan voelt het goed, maar dat gebeurde niet. Als de keuken er is dan voelt het goed, maar ook niet…..zo bleef ik zoeken naar meubels, andere kleur op de muur, andere indeling…..
Het voelt niet als mijn thuis en het voelt zo ver van me af.
Gek, want ik heb nooit eerder een huis gehad die ik zo ons heb kunnen maken door verandering of nieuwe spullen.
Verandering en spullen waar ik steeds aan twijfel of ze wel mooi zijn. Maar het komt waarschijnlijk door het huis. Als ik deze mooie spullen in mijn oude woning zou zetten…..zou het wel goed zijn.
Ik zie het als met een partner. Stel je valt op een man met lang krullend zwart haar, dan kan iemand die normaal kaal is wel een pruik op zetten met lang krullend zwart haar, maar is hij dan meteen aantrekkelijk???

Het huis blijft voelen alsof ik op iemand anders zijn huis pas. En daarom heb ik ook geen zin om dingen op te hangen, moeten nog steeds dingen inruimen. Heb zelfs nog nooit bloemen gekocht voor hier.
En ondanks ik nu mijn droomkeuken heb, heb ik niet echt zin om te koken, wat normaal mijn hobby is.

Ken je dat, dat als je iets nieuws hebt waar je heel blij mee bent je een kriebel in je buik krijgt als je het weer ziet??? Dat had ik verwacht bij mijn keuken, maar heb ik nooit gehad. Terwijl ik in mijn oude huis de eerste jaren dagelijks kriebels voelde als ik opstond. “Wat een heerlijk huis” dacht ik dan. Dat heb ik hier nog nooit gehad.
Toen ik dit eindelijk tegen mijn man durfde te vertellen, gooide hij het op mijn mentale klachten. Ik zit onderhand al een poos thuis met een soort burn out. Toch heb ik zelf het gevoel dat dat zeker mee zal spelen , maar niet de rede is.
Dit is gewoon niet mijn huis. Ik heb veel huizen bewoond, ben al tig keer verhuisd en voelde me altijd snel ergens thuis, behalve hier. En als ik bij mensen kom die een type huis hebben dat ik wel fijn vind, voel ik me meteen relaxed en thuis.

Het zijn kleine domme dingen zoals het gemis van een raam in het trappenhuis. Dat vond ik zo heerlijk in mijn oude huis. Hoe het licht smorgens binnenviel, dat was magisch. Hier is het gewoon donker.
Het gemis van een raam in de keuken.
Speelse hoekjes.
Lichtinval.
En vooral gezelligheid.

Zelfs nu met kerstversiering, kaarsjes en dergelijk, oogt het zeker gezellig, maar ik voel het niet. Ik wil zo graag weer eens dat warme gevoel van “lekker thuis” zijn hebben. Maar dat ervaar ik niet.

Zelfs in mijn oude huurwoning van 100 jaar oud, met krakkemikkige keuken, hele kleine woonkamer en piepkleine badkamer tussen de woonkamer en keuken in, woonde ik liever en had ik meer “mijn huis” gevoel dan hier. En waar ik normaal trots was op mijn huis, nodig ik ook niemand uit om te komen kijken. Omdat ik het zelf niet echt fijn of mooi vind ofz.
Beetje als een mislukte taart, die laat je ook niet zien toch.

Maar ik probeer me erbij neer te leggen en houd mezelf voor dat er vele ergere dingen zijn en dat ik niet moet klagen. Zijn mensen die zouden willen dat ze zo’n huis hadden, überhaupt een huis.
Maar toch blijft het knagen. Vooral nu zelfs hier dus de overlast begint te irriteren.
Dit huis is schijnbaar mega gehorig. Als de buren stofzuigen, dan is dat goed hoorbaar. Door de week heb je over het algemeen amper last van ze, maar in het weekend, vakantie en feestdagen des te meer.
Het zijn erg sociale mensen en hebben vaak bezoek. En hoe later op de avond, hoe luidruchtiger ze worden. We horen ze praten, lachen en schuiven met meubels ofzo. Alles wat je niet wil horen als je in bed ligt. En hun zoon van 19 draait graag muziek met zijn vrienden voordat ze opstap gaan. Mits ze geen feestje thuis houden, wat ook erg frequent gebeurt.
Gister (op een doordeweekse dag) was het weer zo ver. We hebben uit wanhoop ons matras naar de inloopkast gedragen en zijn daar gaan liggen. Maar hoe later hoe luider, dus dat hielp niet genoeg en is mijn man om gegaan. De jongen gaf aan dat ze niet eens zo hard bezig waren en dit kan kloppen, maar het is gewoon erg goed hoorbaar. Leek net alsof je naast een café woont.
Gelukkig is hij wel zo netjes en heeft het stil gehouden, maar we weten dat het zaterdag weer prijs is. We vluchten dan ook weg naar vrienden. Net als met carnaval. Dat zal hier ook erg luid en laat worden, want het zijn allemaal carnavalisten.

Als ik dit allemaal bij elkaar op tel, dus de overlast, de tuin waar ik amper in wil zitten, de vele feesten, het huis dat niet als thuis voelt, dingen mist die ik graag wil en dan ook nog meer gebreken vertoont dan we aanvankelijk dachten…..schreeuwt alles in ons dat we weer weg willen. Zelfs mijn man is om.
Echter willen we dit keer wel echt gaan voor een huis wat “ons” is, op een echt rustige lokatie met een tuin die vrij licht. Liefst in de middel of nowhere.
We trekken er dus lamg voor uit, maar liefst binnen 2 jaar. Alleen gaan we dat vinden voor dat bedrag? En hoeveel verlies draaien we? Moeten we straks dan weer gaan verbouwen?
Desondanks nemen we de beslissing en gaan alvast kijken op funda.
Totdat mijn man mij vandaag erop wijst dat ik, zolang ik ziek thuis zit, geen hypotheek krijg.
Dit maakt het wel weer erg lastig. Hier wonen helpt mijn mentale staat niet mee, maar ik moet beter worden om weg te kunnen…hoe dan?

Iemand enige ervaring in deze situatie???

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • Wijsneus 02-01-2023 00:51
    Heb even met grote sprongen door je verhaal geploetert, wat kan jij verschrikkelijk zeuren en dreinen zeg! Je klinkt als een verwend kind van 6 dat niet kan wachten tot ze op het fvd mag stemmen... Tot op het bot verwend, de buurvrouw from Hell die over de rooie gaat als er kinderen spelen in de straat. Over een paar jaar heb jij ook zo'n vervelend kind dat wil spelen en meisjes gillen altijd zo tegenwoordig. Ik denk dat je een koekje van eigen deeg krijgt als je eigen kind loopt te krijsen op straat en weggestuurd wordt als ze gaat spelen. Ik heb nog wel een advies om je huis te leren waarderen: ga met ingang van nu in een tent slapen in de tuin of een park. Geen toilet geen stromend water geen verwarming; daarna ben je met ieder huis blij. Of je ooit je hard werkende buren gaat groeten betwijfel ik, zo klink je niet. Pas op daarmee, Karma is a bitch if you are... Doe je zelf eigenlijk wat of zit je gewoon de hele dag thuis naar de buren te luisteren?
  • Yup 09-01-2023 09:35
    Ten eerste, ik herken je gevoel. Ook ik woon in een wijk/huis waar ik mij niet thuis voel. Met de buren heb ik ook niet zo heel veel, op een aantal na. Dit voelt ook niet voor mij als 'thuis' en dat fijne gevoel van dit is mijn plek. Maar goed, ik ben blij dat ik een woning heb! En realiseer me ook dat veel mensen tussen wal en schip belanden, om überhaupt hun droomhuis te hebben. Ik probeer er het beste van te maken, trek de deur achter mij dicht zodra ik in huis ben en dat is het. Nee het is niet mijn droomhuis, maar die gaat in de toekomst écht wel komen! Voor nu, accepteer ik wat ik heb, en maak er wel het beste van. Probeer ook de positieve kanten te bekijken, als je maar blijft hameren op wat allemaal slecht is, dan praat je jezelf in een depressie. Probeer een aantal negatieve punten om te buigen! Ja, je hebt een tuin op het noorden... Je hebt tenminste een tuin! Ja het is gehoorig. Oke, maar dan heb je tenminste wat leven om je heen! De oude keuken, vernieuwd, je hebt er het geld voor om een goede keuken te kunnen laten plaatsen! Probeer er het beste van te maken, en tevreden te zijn met wat je nu hebt .
  • Geen 26-01-2023 22:16
    Wat n rotreactie, die 1e, die is vast jaloers. En ja, tuurlijk, fijn dat je een huis hebt, en hier in Nederland is bijna alles een luxeprobleem. Maar geluidsoverlast is inderdaad niet prettig, en sowieso teleurstellend dat je nieuwe huis zo tegen valt. Daar mag je best rouwig over zijn. Maar probeer te relativeren. De situatie is niet hopeloos. Je kunt verhuizen. Ook al zijn de huizenprijzen verlaagd, dat maakt de koop van een nieuw huis makkelijker, dus dat kun je tegen elkaar wegstrepen. De kamer waar je slaapt zou ik heel goed isoleren tegen geluid, want goed slapen is echt belangrijk, zeker als je ziek bent. Koop verder een paar goede oordoppen en zet iets op als tegengeluid, bijvoorbeeld iets als zee-geluiden. Dat is vast te vinden via internet
  • anoniem 14-04-2023 12:55
    ik wil graag even reageren op je verhaal. Jazeker, heel veel dingen herken ik. wij zijn 1,5 jaar geleden verhuisd (eigenlijk ook van een situatie weg verhuisd) Ook was er tijdsdruk, schaarste op de woningmarkt, het gevoel van er komt niets iets beters enz enz. Tijdens contract tekenen had ik kramp in vingers een teken van dat ik het niet echt wilde en had al spijt. De verhuurmakelaar adviseerde een blokje om wat natuurlijk niet meer hielp en toen toch maar - in godsnaam- getekend. De corona periode is voorbij het blijkt heel erg druk veel lawaai, stank in huis door het vele verkeer, luchtvervuiling wat klachten geeft enz. Ik herken ook wat je schrijft dat je geen zin hebt om de muren aan te kleden, er wat van te maken. wij hebben besloten hier niet te kunnen blijven. op dit moment is er nog geen oplossing maar heb al wel dingen weer ingepakt. Ik houd het huis netjes en als er wel een andere kans komt dat we dan makkelijk weer kunnen verhuizen dat alles is uitgezocht. Wel een bloemetje op tafel maar geen grote investeringen. Verder heb ik geleerd er niet teveel met anderen nog over te praten, die hebben toch geen idee hoe het is of begrijpen je niet. Het kost ook teveel energie en je raakt bij jezelf weg. Mijn man en ik zijn het erover eens daar gaat het om. Voor ons is het ook lastig want meer dan 20 jaar! inschrijving kwijt. Verder is mijn les ook: let op buikgevoel, ik wist van tevoren eigenlijk al wel dat ik waarschijnlijk heel veel spijt zou krijgen. Ik heb dat weg gerationaliseerd dat zal ik niet weer doen. Ik ben al een beetje aan rondkijken naar andere buurt en let op hoe het dan aanvoelt: zwaar of licht je lichaam geeft echt signalen. Het enige wat mij helpt is de hoop dat er ooit iets anders zal komen. Tegen mijzelf zeg ik ik woon hier tijdelijk dan klinkt het wat dragelijker. Hoop houden is belangrijk! En ja ik begrijp ook dat je last hebt van alle lawaai. Je leefomgeving is belangrijker dan ik zelf ook altijd dacht. Locatie is uiteindelijk nog belangrijker dan een huis zelf, daar kun je altijd iets aan veranderen maar locatie niet. mijn advies is blijf echt bij jezelf maak samen met je man een plan hoe verder en blijf daar bij- ongeacht wat anderen zeggen, verspil daar geen energie meer aan. Als mensen mij vragen hoe het ermee staat, zeg ik tegenwoordig "we werken er aan" meer niet. Ik zie ook tegen de zomer aan met geen plek waar ik kan zitten en lawaai en stank dus ik denk te begrijpen hoe jij er ook voor staat. Ik blijf wel gezond eten en bewegen om niet verder weg te zakken.En proberen te ontspannen doe ik ook alles om in de toekomst weer een andere stap te kunnen maken. HOOP HOUDEN IS BELANGRIJK en ervan leren (in mijn geval moet het goed voelen) onze ratio wordt tegenwoordig overgewaardeerd maar je lichaam spreekt ook boekdelen! Heel veel sterkte voor jou!!
  • Elisabeth 02-05-2023 09:55
    Oh lieve Anne, wat kan ik je gevoel goed begrijpen. Zowel het spijt hebben van de keuze voor de nieuwe woning, als de dingen waar je je nu aan stoort. Ik zou me ook storen aan een gehorig huis, rumoerige buurt (alhoewel als de mensen wel aardig zijn voelt het toch net wat minder erg vind ik zelf vaak). Denk dus dat je gevoel gerechtvaardigd is en ik vind echt niet dat je klaagt. Zelf heb ik heel recent de sleutel gekregen van mijn nieuwe huurwoning en eerlijk? Toen ik er weer was viel het heel erg tegen. Terwijl ik eigenlijk eerst op slag verliefd was op het huisje en de ligging. Maar nu is het toch wel allemaal heel erg klein, onpraktisch, beetje rare huurbaas etc. Dus eigenlijk een beetje in shock. Gelukkig is het een huurwoning en zou ik weer kunnen vertrekken (na een jaar), maar dat is natuurlijk niet waarom je het hebt gedaan. Ik zou je willen adviseren om toch idd in die tijdelijkheid te denken, ook voor jullie koophuis. Als je jezelf een beetje onthecht aan de situatie dan heeft het minder grip op je. Probeer uit te zoomen, dan wordt het wat minder belangrijk. Jullie hebben al besloten weg te gaan, dus je woont hier nu nog tijdelijk. Niet meer dan dat. Probeer kracht te putten uit de wetenschap dat eigenlijk alle andere huizen waar je woonde wél als thuis voelden, zelfs dat piepkleine huurhuisje. Dus de kans is supergroot dat een volgende huis ook weer goed zal voelen!
  • Anoniem 16-05-2023 13:42
    Hey ik herken je verhaal maar al te goed! Ik wilde dolgraag weer verhuizen naar mijn oude buurt dus heb me nadat ik ook een onderbuikgevoel had laten overtuigen door makelaars (en o wat voel ik mij bedrogen!) sowieso laatste keer voor mij dat ik een aankoopmakelaar inschakel. Ik heb bij mijn nieuwe huis bijna tot geen uitzicht meer een kleine tuin waar ik tussen de buren in woon en ook veel te veel voor betaald en mn oude huis had ik een vijvertje en veel uitzicht op een hele groenstrook echt te domste keuze ooit om mijn oude huis te verkopen. Ik heb zelfs nog een boete voorgesteld om te betalen als ik maar mijn oude huis terug kon krijgen maar hier willen de kopers niet in mee gaan. Dus helaas ook ik heb nu een probleem en zet mn nieuwe woning zsm weer te koop met erbij woningruil is een optie :( maar achteraf bleek mijn oude woning na een hele verbouwing toch mijn droomwoning te zijn had ik dat maar eerder bedacht
  • m 25-05-2023 12:26
    Ik snap je helemaal. Jaar geleden een huis gekocht vanwege een erfenis die anders langzaam zou oplossen door belastingen e.d. Hierdoor moest ik wel van Adam naar Rdam verhuizen. Ik mis mijn oude piepkleine huurhuis, de stad waar ik met mijn ogen dicht de weg weet en heb ondertussen een hekel aan mijn nieuwe woning waar ook nog eens veel aan moet gebeuren - waar ik inmiddels geen motivatie meer voor heb. Dus ook dit huis gaat terug op de markt en zeer waarschijnlijk dus met verlies. Maar een geheim maak ik er niet van, je kan pas weten of een huis een match is nadat je er woont.
  • Psycholoog 18-09-2023 09:20
    Ik denk dat er meer aan de hand is en je last hebt van depressieve gevoelens. Je stoort je aan allerlei vrij normale omgevingsfactoren die we van elkaar dienen te verdragen. In welk huis je ook zal wonen je zult er nooit gelukkig zijn op deze manier. Je zou eraan kunnen werken om eerst weer een gezonde geestestoestanden te krijgen en gelukkig te leren zijn met jezelf. Nu probeer je continue je geluk af te laten hangen van materialistisch zaken, dat is slechts tijdelijk geluk. Je mag best luisteren naar het advies van je man. Pas als je mentale gezondheid in orde is adviseer ik je om jullie huis opnieuw te heroverwegen. Ik ben namelijk ook van mening dat een huis met een tuin helemaal niet bij jullie past. Nederland is dichtbevolkt en we zitten nou allemaal op elkaars lip. Een woontoren waar alleen 60 plussers (boomers) wonen vind ik meer passen bij de geluidsloze omgeving die je zoekt.
  • Tina 01-12-2023 14:02
    Wat een ontzettend herkenbaar verhaal. Bijna zelfde situatie. Zo graag weg willen dat je genoegen neemt met iets anders. En nu zoveel spijt. Zoveel overlast en zelfs intimidatie van buren. Met buikpijn naar huis. Nergens zin in hebben. Alle dozen onuitgepakt. En ja, ook een burn-out die er waarschijnlijk al was en het er niet beter op maakt. Ook al is je verhaal al bijna van een jaar geleden wilde ik toch even reageren. En ik hoop dat je inmiddels de kracht hebt gevonden om dit toch achter je te laten.
  • K groot 10-01-2024 06:04
    Beetje vergelijkbaar ... Prachtig huis verkocht omdat ik dacht dat het elders beter kon ( rustiger en stiller vooral, niet meer aan een drukke weg ), tijdelijk gaan huren. Wij kenden nl.de crisis van 2009 nog toen mensen jaren met 2 woningen zaten dus zijn eerst gaan verkopen en toen op zoek naar wat nieuws gegaan. tijdelijk even huren werd 3 jaar omdat de woningmarkt omsloeg. Niets qua ruimte dat vergelijkbaarc was meer kunnen vinden. Makelaars die ons niets gunden omdat we niets meer in de verkoop hadden en idiote medekopers die belachelijk veel overboden wat wij in principe gewoon nooit doen.. Uiteindelijk , dus ben echt niet ondankbaar, een mooi nieuwbouw huis gevonden. Een Ja die is wel heerlijk rustig want goed geïsoleerd etc.. Maar ......... Wat mis ik mijn oude huis en vooral mijn tuin nog elke dag... De bomen, de borders, moestuin ... Alles zelf aangelegd.... Hoe dom kan je zijn? Heb het andere Menso zo in hun schoot geworpen. Heb er na 5 jaar nog elke dag spijt van. Dus mensen wees naar dankbaar met wat je hebt, verderop is niet altijd beter.....