Zó veel pijn en verdriet

07-08-2021 19:44 5

Beverly (43) 07-08-2021 19:44

Beste forum-dames,

Er moet me even iets van het hart, iets wat me echt veel zeer doet.
Er wordt weleens gezegd dat je je vrienden pas echt leert kennen in slechte tijden. Nou, dat is maar weer eens gebleken…
Vorige week heb ik een enorme smak gemaakt, waardoor ik nu met mijn been in het gips zit en nog een operatie moet ondergaan. Ik heb best wat pijn en alleen thuis zijn met ’s morgens en ’s avonds thuiszorg, valt me zwaar. De eenzaamheid, het gehannes met rolstoel en krukken in een veel te kleine flat…ik kan wel janken soms, hoewel ik dat niet graag hardop toegeef. Gelukkig mag ik na de operatie naar een zorghotel. Even rust om bij te kunnen komen.
Waarom ben ik dan zo verdrietig? Omdat het lijkt alsof het niemand geen barst kan schelen. Mijn vader is meer bezig met hoe híj nou aan zijn boodschappen komt, mijn zus (mooi groot huis, twee auto’s, dubbel inkomen en drie weken vakantie) kan niet even één afspraak verzetten en op een enkeling na haalt iedereen er zijn schouders over op.
Ik wil niet egoïstisch zijn en eisen gaan stellen. Wil niet dat mensen een hekel aan mij krijgen. Maar verdomme, na het zorgen voor mijn moeder, en daarna mijn vader, na het geduldig luisteren naar de relatieproblemen van vriendin 1 en de problemen op het werk van vriendin 2 enz, enz. had ik heel eerlijk gezegd op iets meer steun gehoopt. Al is het maar even iemand die een boodschap voor me doet of een was draait. Of iemand die even een arm om je heen slaat. Iemand tegen wie ik wél kan zeggen dat ik pijn heb, bang ben en me gewoon klote voel.
Bah, wat een verhaal! Vol zelfmedelijden. Maar voor het eerst weet ik niet hoe ik mezelf een spreekwoordelijke trap onder mijn gat kan geven.
Ik ben óp. Gewoon op. Gebroken. En dan bedoel ik niet mijn enkel.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • miami 08-08-2021 05:40
    hoi Beverly, jemig zeg wat een toestand. Maar weet je, je leert nu wel je familie en vrienden kennen. Echt schandalig is dat. Die enkeling waar je het over hebt, die doet wel iets voor jou? Dan weet je dat hij/zij een goed persoon is. Dit is heel verdrietig en je hebt op een vervelende manier geleerd hoe mensen uit jouw omgeving zijn. Als je weer helemaal opgeknapt bent en je familie en 'vrienden' willen weer een beroep op je doen, dan weet je wat je te doen staat. Ik wens je heel veel sterkte toe
  • Joanna 08-08-2021 13:37
    Wat is de relevantie van "mooi groot huis, twee auto's, dubbel inkomen en drie weken vakantie"
  • Karin 08-08-2021 14:17
    Ach Beverly wat heb ik met je te doen.. valt ook niet mee niet mee allemaal en een uur kan lang duren als je alles alleen moet doen. Ik begrijp heel goed dat je er helemaal doorheen zit. Zelf sta je altijd klaar voor mensen en als je zelf dan een keer een dikke knuffel en zorg nodig hebt laten ze het afweten.. bah :-( Ze moeten zich diep schamen, ze hadden met een bloemetje moeten komen vragen of je nog iets nodig hebt. Even bellen voor een praatje desnoods als langskomen echt niet lukt is helemaal niet teveel gevraagd. Een hele dikke knuffel van mij!! Natuurlijk ben je bang en verdrietig dat niemand eens aan JOU denkt, ik vind het echt egoïstisch van je vader, zus en vriendinnen. Het is al jaren geleden maar ooit zat ik in een vergelijkbare situatie, de enige mensen die ik sprak waren verpleegkundigen en artsen. Waar ik toen veel aan heb gehad is de Luisterlijn, je mag ze dag en nacht bellen om even je hart te luchten, stoom af te blazen of gewoon even uit te huilen. Het is toch ook om te huilen? Probeer niet zo streng te zijn voor jezelf, je hebt geen schop onder je kont nodig maar een aai over je bol en lieve mensen om je heen. Ik wens je heel veel sterkte toe de komende tijd en ook hier kan je je hart uitstorten: dat je rare reacties krijgt... tsja, dat heb je hier nou eenmaal maar trek je daar niets van aan. Wees lief voor jezelf en als dit alles achter de rug is weet je wel aan wie je wat hebt én voor wie je niet meer zo hard hoeft te lopen in de toekomst.. Mantelzorgen heeft je ws ook al behoorlijk uitgeput, ik vind het echt heel rot dat niemand jouw angst en verdriet lijkt te zien. Zouden ze denken: Beverly redt zich wel, die is altijd zó sterk? Jij kent ze het beste, misschien moet je wel een keer hardop zeggen wat je graag zou willen en dat je hulp nodig hebt? Een schop onder hun kont lijkt me meer op zijn plaats en mss hebben ze die wel nodig. Heel veel sterkte nogmaals, ik hoop dat deze periode snel achter de rug is en je in het zorghotel wél lieve mensen om je heen hebt en goed verzorgd wordt. Lieve groet van Karin, hou je taai meis!
  • Beverly 08-08-2021 14:32
    '@Joanna: De relevantie is dat het voorstellingsvermogen van mijn zus en zwager bij hun voordeur ophoudt. Dat ze met twee auto's voor de deur niet even op en neer kunnen rijden. Goed, ze wonen wat verder weg, maar het is geen Timboektoe waar ik heen ga. Ik zit momenteel in de ziektewet, geen vetpot dus, maar ik durf ze nog om geen cent te vragen. En in de drie weken vakantie die ze hebben, mag ik van geluk spreken als ze me één of twee keer komen bezoeken. Ze snappen gewoon niet dat er buiten hun beschermde leventje ook dingen weleens fout kunnen gaan.
  • Beverly 09-08-2021 16:53
    Update: Inmiddels wat goede gesprekken gehad met vader en zus. Komt er in het kort op neer dat papa zoveel info tegelijk moest verwerken dat hij even snel bevroor als een laptop met Windows Vista. Hij wist alleen nog dat zijn rustig voortkabbelende leventje op zijn kop stond. We hebben hem gerust kunnen stellen. Hij hoeft echt niks tekort te komen. Nu hij er een beetje kalmer op is geworden, is hij weer een stuk liever. Mijn zus heeft zich ook van haar beste kant laten zien. Toen ik vanmiddag toch nog een keer extra naar het ziekenhuis moest, is ze meteen in de auto gesprongen. Ook heeft ze aangeboden om in de tijd dat ik in het zorghotel zit, mijn flat een beetje op te ruimen en te zorgen dat er voldoende eten is. Toen ik dit schreef, was ik op mijn slechtst. Ik zag het zó zwaar in. Nu krabbel ik weer een beetje op. Ik weet nu dat ik gewoon in een kolere tijd ben gevallen, net nu iedereen op vakantie is/gaat. Hier had gewoon niemand rekening mee gehouden en ik zou ook niet willen dat iedereen dat deed, nadat we allemaal zo lang al zo beperkt hebben geleefd. Het komt wel goed. Met mij, mijn vader en zus en met iedereen die me dierbaar is. Bedankt voor jullie lieve woorden!