Andere mensen vinden Annemieks zoontje wel érg druk

Annemiek (38) en haar man Thierry (41) zien echt wel dat hun zevenjarige zoon Sietse ‘best een beetje druk’ kan zijn. Ze hebben echter nooit overwogen om hem te laten testen op ADHD en aanverwante zaken. Maar hoe meer mensen over haar zoon klagen, hoe sterker Annemiek begint te twijfelen…

“Onlangs kwam ik in de supermarkt een buurvrouw van een paar huizen verderop tegen. Haar keuken kijkt uit op het kleine speelveldje van onze buurt. Ik zag dat ze iets tegen me wilde zeggen, maar ze aarzelde. ‘Is er iets?’ vroeg ik daarom maar.
Ze knikte. ‘Nu ik tegenwoordig wat meer thuis ben, zie ik Sietse ook vaker buiten spelen. En het viel me op dat hij zo… druk is. En dat hij weinig rekening houdt met andere kinderen.’
Het verraste me niet echt. Ze was namelijk niet de eerste die dit tegen me zei. ‘Kun je dat wat verder toelichten?’ vroeg ik. De buurvrouw vertelde dat het haar opviel dat het altijd herrie was op het veldje zodra Sietse erbij kwam. ‘Ik zie hem altijd rennen, duwen, schreeuwen, en ga zo maar door,’ zei ze. ‘En hij let daarbij op niets of niemand. Ik vond het opvallend, daarom wilde ik het je graag vertellen.’ Ik bedankte de buurvrouw voor haar betrokkenheid. Ze bedoelde het immers goed.
Thuis keek ik nog eens goed naar mijn zevenjarige zoon. Hij was een spelletje Twister aan het doen met zijn oudere zussen en broer. Sietse praatte inderdaad hard, schreeuwde toen hij een moeilijke opdracht kreeg en duwde zijn zus toen ze dreigde te gaan winnen. Zijn zus duwde hem terug en nam hem in een houdgreep, waarop hij zich krijsend los probeerde te worstelen. Normaal gedrag voor een zevenjarig kind, toch? Of toch niet?

Wervelstorm
Met vier kinderen in huis zijn mijn man Thierry en ik wel wat drukte gewend. Naast onze zevenjarige Sietse hebben we twee meiden van negen en tien, en dan is er ook nog de grote broer van twaalf, Lennart. Alle vier worden ze graag gehoord en daar hoort bij dat er soms letterlijk om aandacht geschreeuwd wordt. Ook door Sietse, die het wat dat betreft niet makkelijk heeft als jongste telg in ons drukke gezin. Niet zo gek dat hij soms wat druk is, vinden Thierry en ik.
Sietse was vijf toen we voor het eerst een opmerking kregen over zijn gedrag. Tijdens een familieweekend stak een nicht haar duidelijke mening niet onder stoelen of banken: ‘Het is wel een lekkere rouwdouwer, hè?’ Toen ik haar verbaasd vroeg wat ze bedoelde, zei ze ronduit dat ze Sietse wel erg druk vond. ‘Een wervelstorm,’ zei ze. Thierry en ik trokken ons er niet zo veel van aan. Die bewuste nicht was al wat ouder en had zelf nooit kinderen gekregen. ‘Niets gewend,’ zeiden we tegen elkaar.
Een klein halfjaartje later was het echter mijn vriendin die een opmerking maakte over Sietses gedrag, nadat hij een middag was komen spelen met haar zoontje. ‘Ik ben gesloopt,’ verzuchtte ze. ‘Die jongen is onvermoeibaar, één brok energie. En hij is onbehouwen.’ Onbehouwen? ‘Een minder onvriendelijk woord voor lomp,’ schaterde mijn vriendin, die niet altijd even tactisch is.
‘Thuis, met al die grotere kinderen om zich heen, krijgt hij natuurlijk niet altijd evenveel ruimte,’ vergoelijkte ik zijn gedrag. ‘Bij jou kan hij helemaal losgaan.’
Mijn vriendin knikte meelevend. ‘Zou kunnen. Kan ook dat hij gewoon een tikje ADHD heeft. Of iets anders.’
‘Denk je?’
Ze dacht even na. ‘Het zou me niet verbazen.’
Mij wel, besloot ik even later, toen ik met Sietse naar huis reed. Hij zat onderuitgezakt op de achterbank en keek neuriënd naar buiten. Niets aan de hand, vond ik. Gewoon een kind met een gezonde dosis energie.
Ook toen een paar maanden later de leidster van de kinderopvang zei dat Sietse best bewerkelijk was en dat testen misschien wat duidelijkheid zou geven, wilde ik er niet aan. ‘Het ene kind is nu eenmaal wat moeilijker dan het ander,’ zei ik, en ik vergat zo snel mogelijk wat ze gezegd had.

Toekomst
Maar sinds dat gesprekje in de supermarkt ben ik toch aan het twijfelen geslagen. Ik weet toevallig dat die buurvrouw best een drukke baan heeft en dus niet hele dagen door het keukenraam naar buiten staat te staren. Als het haar ook al opvalt dat Sietse wel érg druk is, dan is er misschien wel echt iets aan de hand.
‘Het is al de zoveelste die het zegt!’ zei ik tegen Thierry. ‘Mogen jongetjes van zeven niet gewoon druk zijn? En een beetje lomp af en toe?’
‘Ja, dat mag gewoon!’ zei Thierry vol overtuiging. ‘Niets mis mee. Als we gaan testen, dan geven we hem het idee dat er wél iets mis is en dat wil ik niet.’
Daar moest ik hem gelijk in geven. Aan de andere kant: nu is Sietse zeven en vinden mensen zijn drukke en onhandige gedrag soms nog wel schattig. Maar stel dat het zo blijft als hij ouder wordt? Dan kan het misschien problemen gaan opleveren. En mensen vertellen natuurlijk niet voor niets dat hun iets opgevallen is… Misschien hebben wij hier als ouders gewoon een blinde vlek voor en is het toch beter om Sietses gedrag eens nader te laten bekijken. Ik kom er niet uit wat verstandig is: laten testen of niet?”

Tekst: Jet Hoogerwaard – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd

Annemiek (38)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • Hippo 11-06-2020 18:24
    Waarom testen? Ieder kind moet tegenwoordig een stempel lijkt het wel. Als hij de jongste is, in een druk gezin, zoals je zegt, is hij op deze manier opgegroeid. Schreeuwen om aandacht , zeg je zelf. Als je dat altijd moet doen, weet je ook niet beter.
  • Angie 11-06-2020 21:22
    Beste Annemieke. Ik was net 50 toen bij mij adhd is geconstateerd. Doe dat jongetje een plezier en test!! Het gaat hem veel ellende, onbegrip en afwijzing schelen. Ik heb het als kind tot ik hier hulp voor kreeg heel moeilijk gehad door vooral onbegrip. Wat anderen vinden is niet boeiend maar denk aan de lange weg naar volwassenheid van je zoontje Sietse. Hoor graag hoe het gegaan is..
  • Karin 12-06-2020 02:45
    Laat hem testen, al is het maar om uit te sluiten dat er iets mis is. Als zoveel mensen het zeggen... Vind het ook niet ok dat je het normaal vindt dat er thuis door iedereen zo geschreeuwd en gevochten wordt, ze kunnen allemaal leren een beetje rustig te doen. Het is toch ook raar dat je gewoon toekijkt terwijl hij duwt, in de houdgreep wordt genomen en krijst, slaat enz. Maar hij vertoont ook buiten bij andere kinderen dat gedrag. Als hij gewoon gezellig druk was zou niemand er iets van zeggen maar zoveel verschillende mensen die niet goed van hem worden vind ik persoonlijk heel zielig. Hij voelt heus wel aan dat ze hem liever zien gaan dan komen. Mijn zoon had vroeger ook een vriendje die niet meer welkom was om bij anderen te komen spelen. Had ik geen zin in en mijn zoon ook al snel niet meer. Altijd schreeuwen, schoppen en op een foute manier aandacht zoeken. Zijn moeder voorzichtig aangesproken: 'hij is hoogbegaafd maar niemand ziet het'. Zucht... hij kon op zijn zesde zijn veters nog niet strikken: moeder boos want dat kon hij best. Maar, zei juf, ik heb het hem nog nooit zien doen dus als hij het thuis wel kan heeft hij een ander probleem. Laat hem testen. Kort daarop haalde zijn moeder hem van school... zielig, het was een eenzaam kind zonder echte vriendjes. Bij mij was de maat vol toen hij bij me thuis kwam spelen, ze samen een broodje zaten te eten en hij uit het niets mijn zoontje een harde klap in zijn gezicht gaf. 'geintje' Ik zei hup, schoenen aan we gaan naar buiten. Schreeuwen, janken, ik kan niet zelf mijn schoenen aandoen.. zijn moeder kon hem komen halen, ik was er klaar mee. Ze had meteen een excuus voor hem en praatte net als jij: is toch normaal?? Nee, is niet normaal.. waren je andere kinderen ook zo? Vast niet, anders had je over hen hetzelfde commentaar gehad, toch? Sterkte ermee en doe dat kind een plezier voor hij echt heel eenzaam en alleen komt te staan.
  • Lisette 14-06-2020 08:53
    Mijn man heeft adhd. En ik heb add. We zijn er beide pas op volwassen leeftijd achtergekomen. De kans is groot dat onze kinderen het ook hebben. Wat belangrijk is, is het vervelend voor je kind? Heeft hij er last van? Want dan kan een diagnose zorgen voor meer begrip en kan hij begeleiding krijgen. Bij ons liepen we met schoolwerk vast. En de diagnose gaf veel opluchting want het verklaarde zoveel. Mijn man is tegen medicatie, maar ik heb er baat bij. Maar je moet samen kijken waar je kind baat bij heeft.
  • Riana van Wissen 14-06-2020 18:08
    Als ik Annemiek was zou ik een Luisterkindafstemming laten doen. Op dit moment zijn er honderden Luisterkind werkers in Nederland werkzaam. Zelf ga ik deze mooie opleiding ook volgen. Riana
  • Beverly 18-06-2020 09:23
    Wow, wat zijn jullie goed geworden in je kop in het zand steken en andermans mening naast je neerleggen. In plaats van excuses zoeken voor het gedrag van je kind, kun je hem gewoon laten testen. Nu op zijn zevende is hij nog bij te sturen, maar hoe wilde je dat doen als hij straks als puber nog steeds zo reageert? Wat voor toekomst geef je hem als je nu al deze signalen negeert? Wil je echt wachten totdat hij hierop straks vastloopt? Geen vrienden meer heeft? Op school niet meekan? Alsjeblieft laat hem testen en wat de uitslag ook is, doe er iets mee. En dan hoeft dat echt niet persé met medicijnen te zijn, want ik neem aan dat dat een struikelblok kan zijn.
  • Loes 19-06-2020 10:00
    Ik snap je dillema. Wij vonden het ook erg vervelend al die ongevraagde meningen en onbedoelde verkeerde advies van de omgeving. Tevens merkten wij dat onze zoon nu al op 5 jarige last kreeg van zijn gedrag. Niemand wilde meer spelen of duwde hem terug waardoor hij verwondingen opliep.Toch kwamen wij erachter dat hij misschien wel een labeltje moest krijgen om zo begrip van de omgeving te krijgen en zodat hij zichzelf niet door zijn gedrag teveel in de weg zat. Ik ben uitgebreid gaan googlen en bij 1 aandoening herkende ik mijn zoon het meest in maar ook maar voor 60%. Ik dacht als hij iets heeft dan moet dat het zijn. Wij hebben het heel luchtig gebracht en gezegd "die mevrouw gaat kjjken hoe jij denkt en voelt zodat anderen jou ook beter begrijpen. Wij hebben niet gesproken over test. Uitslag hij had de stoornis maar gingen dat niet aan de grote klok hangen. Hij kreeg gedragstherapie etc. Nu krijg ik vaak opmerkingen van "wat is hij rustig geworden, zo hij is verandert" Ik zeg dan altijd "ja je merkt echt dat hij ouder wordt" Ze weten niks van zijn etiketje en we vertellen het wel eens onze zoon als het ter sprake komt" Belangrijkste is dat hij weet nu weet hoe ermee.moet omgaan, veel vrienden heeft en goed in zijn vel zit. Mijn moedergevoel had gelijk!
  • Mini 21-06-2020 22:32
    Mijn dochter werd heel erg gepest door haar drukke en emotionele gedrag, daarom hebben wij haar wel laten testen en proberen te verhelpen met therapie en medicatie. Nu 8 jaar later of ze er baat bij heeft gehad kan ik niet met 100% zekerheid zeggen. Ze is natuurlijk iets rustiger geworden, maar ze is wel dankzei de pillen vaak negatief en boos. Ze geeft zelf aan dat ze weekends niet meer wil slikken omdat ze zich zo voelt. Onze zoontje van bijna 7 heeft zeer zeker ook adhd, maar hij is weer positief druk. Hem hoef ik niet te laten testen of pillen te laten gebruiken, want hij heeft nergens last van en niemand van hem. Natuurlijk is het extra opvoeden maar zo kan het ook als je maar de juiste tools hebt. Met het laten testen kan je handvaten krijgen het hoeft niet meteen extreem te zijn. Het geeft in ieder geval rust dat je weet wat hij wel of niet heeft.
  • Hidda Stukkien 09-08-2020 12:13
    Misschien kunnen ze bij Sietse ook even kijken naar apneu.Dit kan bij jonge kinderen weleens hetzelfde beeld geven als ADHD
  • Tokkies 13-08-2020 15:38
    Grappig om te lezen dat er weer wordt neergekeken op vrouwen die geen kinderen hebben maar wel precies weten te constateren wat er mis is met zo'n onaangepast kind. Juist omdat zij niet emotioneel verbonden zijn en het gedrag weglachen zien zij precies wat er gaande is. Jammer dat moeders altijd denken zelf de waarheid in pacht te hebben en daarom ook blijven wegkijken totdat andere vrouwen met kinderen het aandurven om het onaangepaste aso gedrag van zo'n kind durven te bespreken. Waarom zou dit kind per se wat hebben? Misschien ligt het wel aan het gebrek in de opvoeding. Het is namelijk ook niet normaal dat het hele gezin maar moet gaat schreeuwen en krijsen voor het minste geringste. Je zal er maar naast wonen...pfffff. Maar daar wil niemand natuurlijk niks van weten. Iedereen vind zichzelf de perfecte ouder en het kind kan maar beter iets hebben dan dat de oorzaak ergens anders ligt. Levert ook weer gelijk aandacht op voor de moeders, want een kind met ADHD , dan doe je pas mee! Fijne dag verder.