Allereerst klopt het dat jullie ouders zelf bepalen waar hun geld heen gaat. Jouw ouders hebben dit besloten voor hun kleinkinderen niet voor hun kinderen. Stel je voor dat hij nooit kinderen zal krijgen? Dan is dat zo! Hij moet zelf met zijn emoties aan de slag gaan want daar zit het probleem, niet bij je ouders hoor. En jij wil denk ik harmonie bewaren in jullie familie maar dat gaat helaas niet als niet iedereen meewerkt dus ook je broer.
]]>Broers en zussen erven evenveel en de kleinkinderen niks, daarom dat spaarpotje. Wie weet komt er nog een tweeling bij, ligt eraan hoeveel geld opa en oma hebben en of er nog steeds zoveel p.m. in dat potje gaat.
Ook het toekomstkijken vind ik knap, hoe weet je nou hoeveel je spaart in die tijd. Rente kan stijgen en zoveel is het nou ook weer niet; koop aandelen maar dat terzijde.
Zit meer achter denk ik. Broer voelt zich achtergesteld en dat mag, alleen denk ik dat hij niet goed weet hoe dat aan te snijden. Dus gaat het over geld; hullie krijgen meer dan ik….
Ken het gevoel wel, toen ik 18 werd kreeg ik een luie stoel met brandschade voor op m’n kamer, ik woonde op kamers.
Broer kreeg een tweedehands Ford Escort, in prima staat en pa en ma betaalden nog jaren zijn boetes en verzekering.
Dat deed pijn al zweeg ik er verder over. Broer is 1 jaar ouder, deed niks en ik werkte/studeerde me te barsten.
Een symptoom hoe het bij ons ging uiteraard; die auto kon me niet schelen maar wel dat ik iets met schade kreeg van 5 tientjes…zegt iets over de verhoudingen net als hier.
Denk ik, verhaal is zoals meestal hier nogal vaag en onvolledig…
En er komt nooit antwoord van de schrijfster. NOOIT.
Je zou bijna denken dat iemand op de redactie iets bedenkt, klopt dat?