Wil hij me nog wel?
Mijn man Harm en ik zijn nooit erg losbandige types geweest, ook niet toen we jong waren. Natuurlijk hielden we wel van seks, maar het was niet gek dat dit wat minder werd naarmate we langer bij elkaar waren. We bleven elkaar graag knuffelen, soms leidde dat tot meer en soms niet. Seks was nooit het belangrijkste in onze relatie, maar lichamelijk contact was er genoeg. We hebben de laatste jaren drukke tijden achter de rug. Beiden hadden we het druk met mantelzorg, en met ons werk. We leefden een beetje langs elkaar heen. Daarom heb ik misschien gemist dat we uit elkaar groeiden, op fysiek vlak in ieder geval. Toen we door de corona meer op elkaar aangewezen waren, begon me dat op te vallen. Ik probeerde toen wat vaker toenadering te zoeken, vlijde me tegen hem aan als hij de krant zat te lezen op de bank of pakte hem om zijn middel beet als hij stond te koken. Soms ging hij even op mijn liefkozing in, maar eigenlijk duwde hij me steeds vaker, zacht maar beslist, van zich af. Ik probeer het nu nauwelijks meer, het voelt alsof hij niets meer van me moet hebben. Ik heb geprobeerd om het op een luchtige manier ter sprake te brengen, maar een gesprek erover ontwijkt hij. Hij zegt dat ik spoken zie, dat hij gewoon veel aan zijn hoofd heeft. Maar ik wil meer contact, ik wil fysieke aanraking, en ja, ik wil ook wel weer eens seks. Hoe kan ik hem duidelijk maken dat ik meer wil, hoe kan ik het tij keren? Louise (57)
-
Misschien is hij door de corona gebeuren of door iets anders moe of heeft hij gewoon veel zorgen of andere dingen aan zijn hoofd. Meestal zit je dan echt niet te wachten dat de ander steeds aan je zit, dat is dan zelfs irritant. Beste is dan om dingen proberen voor hem uit handen te nemen zodat hij rust krijgt en dan komt het lijfelijk ook vanzelf wel weer. Wordt het echt een probleem dan lost praten en eerlijk zijn en samen opzoek gaan naar een oplossing misschien op. -
Beste Louise, Soms heb je behoefte die de ander dus niet heeft. Waar het mis is gegaan is vanuit hier moeilijk te zeggen. Je benoemd zelf door mantelzorg, drukte werk. Maar het kan ook zo zijn dat die behoefte gewoon minder was omdat gewoonweg de behoefte minimaal was. We veranderen continu in ons leven, jou behoefte is meer geworden maar die van je partner is minder. Probeer het niet te persoonlijk aan te nemen. En misschien helpt het om geen luchtige gesprekken te voeren maar echte gesprekken en je behoefte aan te geven. Een relatie heb je met twee en kan geen éénrichtingsverkeer zijn. Je zult elkaar ook in behoefte moeten vinden het is geven en nemen. Het tij keren gaat je niet alleen lukken daar heb je hem ook bij nodig. Succes -
Misschien moet je het eens proberen als hij niet bezig is met iets. Als hij niet met een krant op de bank zit (want dan wil hij de krant lezen) of als hij niet staat te koken. Misschien irriteert het hem als hij afgeleid wordt. Dat zou mij namelijk óók irriteren. Zoek een rustiger moment op om met hem te praten. -
Dat je man je van je afduwt hoef je niet als een persoonlijke aanval te zien misschien heeft hij dingen aan zijn hoofd waar jij niks vanaf weet. je zei dat je het ter sprake heb gebracht maar dat t anders heb uitgepakt dan hoe jij het voor ogen had. Hij ontwijkt t als jij hem erop aanspreekt over dat weg duwen en dat jij spoken ziet. Wat ik zou doen in jouw situatie is het nog een keer bespreekbaar maken en hem zeggen dat het jij wel degelijk dwars zit en je er mee loopt en misschien ook wel over te piekeren? Ik zou iets zeggen van hey ik weet dat we het er al over gehad hebben maar het blijft door mijn hoofd heen gaan en benoem je dingen waar je tegen aanloopt en beschrijf de situaties tot in de puntjes. En als hij zegt je ziet spoken kan je zeggen van nee ik zie geen spoken ik zie jouw gedrag op veranderen als toenadering zoek en ben benieuwd waar dat aan ligt. ik hoop dat je er wat aan heb veel sterkte iig