En dat doen ze met hun ogen dicht, een grote blinde vlek voor het monster dat hun verleidt met aandacht, geld, spullen en rijkdom. Tot het moment dat jij jouw leven, ziel, liefde en geld er helemaal in gestopt hebt.

Mijn intussen volwassen zoon (25) kampt nog dagelijks met de gevolgen van zijn jeugd vol geweld.
De relatie met zijn vader, (wij zijn gescheiden) is moeizaam vanwege de mishandelingen vroeger door vader. En toch snakt hij nog altijd naar erkenning van deze man.
De jeugd van mijn kind is als de jeugd van Lisa. Hij groeide op in Almere. We waren 3 jaren eerder verhuisd naar een mooie woning in Almere. Pal aan het water, ons zeilschip lag destijds aan de steiger in de tuin. Kortom, van de buitenkant was het een geweldig leven, we leken een succesvol carrière-koppel. Maar er was ook een donkere kant.
En achter onze voordeur ging een groot duister monster schuil. De mishandelingen en het geweld begonnen niet lang na onze verhuizing. De eerste keer werd hij agressief omdat ik hem confronteerde met een profiel op een datingsite. Bij toeval zag ik een mail hiervan voorbijkomen. “Vreemdgaan was toch logisch,” meende hij, immers hij was zo goed uitziend en ik was te dik en te lelijk. Ik moest blij zijn dat hij me nog wilde hebben. Ik beantwoorde niet meer zijn “romantisch ideaal”.
Het hield nooit meer op!
Na die eerste confrontatie kwam het geweld vaker en altijd uit het niets.
Het fysieke geweld hield pas tien jaar later op toen ik aangifte deed. En mijn ex, de vader van mijn kind, werd daarna veroordeeld voor stelselmatige mishandelingen en huiselijk geweld. Al die jaren zag ons kind hoe mijn ex mij door het huis sloeg. Hoe mijn ex in het huis spullen kapotsloeg. Hoe ik op onze boot, uit het niets en om niets, een vuist in mijn gezicht kreeg.
En hoe ik voor de spiegel mijn kapotgeslagen wenkbrauw bij elkaar plakte met zwaluwstaartjes. Soms sprong het kind er zelf tussen. Dan gilde hij “Hou op pappa” en verstopte hij zich, om al het geweld niet te zien. Een van de ergste keren was op de boot, toen dreigde hij mij en dat jong” overboord te gooien. Midden op de Waddenzee. Ineengedoken hielden we elkaar huilend vast terwijl zijn vader met het schuim rond zijn mond stond te schreeuwen. Er was niemand in de buurt.
Soms droom ik nog van die dag.
Elke dag eerst peilen hoe de stemming van pappa was. Een foutje van ons kindje op school, kon al uit de hand lopen. En elke dag kon het ook zo maar misgaan. We bepaalden samen wat we wel en niet konden vertellen. Dan kwam pappa thuis, soms was het eten niet goed en dan tilde hij de zware glastafel op aan één kant en gooide daarmee al het eten over mij en ons kind. En het ging steeds vaker mis. Hij gooide de borden vanaf de eettafel vloekend en tierend richting de keuken. Het eten lag vaker op de vloer dan op ons bord. Zodra ons kind veilig was ruimde ik eerst alle scherven en daarna keek ik naar mijn eigen wonden.
Na 10 jaar extreme mishandelingen kon ik niet meer. Ik was compleet op.
Toch duurde het nog een tijd voordat ik met hulp van vrienden, een fijne vriendin, mijn huisarts en de politie de moed vond om aangifte te doen. Mijn zoon en ik hadden intussen een mooi plekje voor onszelf in een andere wijk.

Juridische wraak
Een hulpverlener had me al gewaarschuwd…let op, als je gaat scheiden dan…..
Daarna volgden er jaren van rechtszaken, als een soort van wraak. Toen ik uiteindelijk verder weg verhuisde, hoopte ik dat het klaar zou zijn. Maar ook toen had ik het mis. Ook na die verhuizing liet mijn ex me niet los. Niet lang geleden, ergens in de coronaperiode logde ik in op mijn werk. Ik voelde het, een stemmetje, een onrustig gevoel. Ik keek intuïtief op het interne netwerk en ontdekte dat mijn ex als zelfstandige een opdracht deed voor mijn werkgever. Achteraf bleek het nog maar een week te zijn. Maar ik voelde de grond onder mij wegslaan. Het was opnieuw een bedreiging. Alle alarmbellen gingen af en ik werd letterlijk ziek van angst. In blinde paniek stelde ik mijn werkgever op de hoogte. Het werd snel opgelost maar ik kampte maandenlang met oplevingen van PTSS. Ook ons kind heeft nog vaak nachtmerries en heeft het vaak zwaar.

Codependency
Tegenwoordig probeer ik slachtoffers van huiselijk geweld te helpen en hen ervan te overtuigen dat het belangrijk is om eruit te stappen. Het heeft mij jaren gekost om mezelf te ontworstelen uit deze zieke vorm van gaslighting. Maar het kan!

Zoek hulp vooral voor je kinderen, spreek je uit en aanvaard ook de hulp die op je pad komt.