Je 40 jaar jonger voelen

Gijs (62) en Tineke (60) waren al lang genoeg getrouwd om te weten dat liefde ook comfortabele stilte betekende. Maar de laatste tijd was de stilte wel érg comfortabel geworden. Het leven kabbelde voort. Woensdag was visdag. Zondag belden de kinderen. En elke avond waste Tineke de dure glazen af met  haar gele Marigold-handschoenen, voorzien van een ruw antislipmotief in het warme afwas water . Het Royal Albert-servies en de kristallen glazen mochten, absoluut pertinent niet, in die duivelse vaatwasser.

Op een van die avonden stond Gijs achter haar. Hij verveelde zich stierlijk. De krant was uit, het tv-journaal was deprimerend. Hij begon met zijn vinger een ritme te tikken op Tineke’s ruggengraat.

“Gijs,” zuchtte ze, tot haar ellebogen in het sop. “Niet zo vervelend. Ik ben geconcentreerd.”
“Je bent altijd geconcentreerd,” mokte hij, en hij gaf haar een speelse, maar onhandige por in haar zij.

Tineke verstijfde. Het afwaswater druppelde van haar gele handschoenen op de vloer. Dertig jaar huwelijk flitste voorbij: de hypotheek, de kinderen die het huis uit waren, de stilte… En nu dit. Verveling.

“Vervelend, hè?” zei Tineke. Haar stem was laag. Ze draaide zich langzaam om. In haar ogen, die Gijs al dertig jaar kende, verscheen een vonk die hij in geen tien jaar had gezien. Het was de blik van Tineke van 30, de vrouw die hem ooit na een weddenschap in een snelle sprint naar de kerktoren had gejaagd.

“Wat ga je doen met die handschoenen?” vroeg Gijs, die een stap achteruit deed.
“Dat zul je wel zien,” zei Tineke. Ze trok de handschoenen niet uit. Met een plotselinge beweging die Gijs totaal niet zag aankomen, tikte ze hem met de natte rubberen handschoenen op zijn neus.

SPLAT.

Er viel een klodder sop op zijn kin. Gijs keek haar verbijsterd aan. En toen… begon hij te lachen. Een bulderend, jeugdig gelach dat de kristallen glazen deed rammelen. Tineke volgde, een giechel die veranderde in een schaterlach.

“Jij… jij ondeugd!” proestte Gijs, terwijl hij het sop wegveegde.
“Zelf ondeugd,” hijgde Tineke. Ze voelden zich plotseling weer 25.

Die avond werden de glazen niet afgedroogd, maar de kleine jongen van Gijs werd wel gecontroleerd of deze nog op zijn plek zat.

Een paar dagen later zat Gijs op de bank in zijn favoriete slobber-joggingbroek, een relikwie uit de jaren ’90. Hij was een beetje aan het indommelen na het eten. Tineke was klaar met haar afwas. Ze droeg nog steeds de gele handschoenen. Ze liep de woonkamer in, haar ogen gefixeerd op Gijs.

Gijs opende zijn ogen en zag haar staan, gewapend met haar gele huishoudwapens. “Ben je vergeten ze uit te doen?” grinnikte hij.

“Nee,” zei Tineke, met dat nieuwe, speelse glimmetje. Ze kwam voor de bank staan. “Ik dacht… na die avond in de keuken… dat er misschien nog wel iets een inspectie kon gebruiken.”

Gijs’ glimlach verdween en maakte plaats voor verrassing. “Een inspectie? Waarvan?”

Tineke ging naast hem zitten. “Van de algehele staat van… de bankzitter.” Ze legde haar gehandschoede handen op zijn knieën.

“Tineke,” zei Gijs, zijn stem ineens een octaaf hoger.

Met een ondeugend lachje schoof Tineke haar gehandschoede handen omhoog, over de zachte stof van zijn joggingbroek, en zonder waarschuwing schoot ze zijn broek in.

Gijs gaf een ingehouden kreet. Het was een bizarre combinatie: het koude rubber, de geur van citroenafwasmiddel en een plotselinge, vergeten opwinding. Tineke’s ogen werden groot van haar eigen durf.

“Nou,” hijgde ze, terwijl haar handen op inspectie waren. “Het is hier… verrassend levendig.”

Toen Tineke haar handen even later terugtrok, bekeek ze de gele handschoenen. Ze fronste haar wenkbrauwen bij het zien van het antislip-motief. “Hmm,” zei ze. “Misschien niet het meest… vriendelijke materiaal voor jou kleine jongetje.”

De week daarop had Tineke boodschappen gedaan. Toen Gijs op zondagmiddag – nadat de kinderen weer weg waren – zijn pantalon verruilde voor zijn joggingbroek, wachtte Tineke hem op.

“Ik heb iets nieuws,” zei ze. Ze toverde een paar knalrode, dunne handschoenen tevoorschijn . ‘Classic’ Marigold’s. Zacht, zonder ribbels. De rode handschoenen liggen nu standaard in de badkamer klaar.

“Voor de afwas?” vroeg Gijs, hoewel hij het antwoord al wist.
“Voor de inspectie,” fluisterde Tineke, terwijl ze de rode handschoenen aantrok.

Ze bewoog haar vingers, haar blik vastberaden. “Met deze dunnere, rode handschoenen voel ik ten eerste veel meer, wat natuurlijk leuker is voor ons, want ik moet wel goed voelen waar ik zit en wat er zit,” zei ze. Ze knipoogde. “Maar er is nog een reden. Die gele geven minder gevoel en kunnen jou pijn doen. Maar dat kokende en kleverige goedje opvangen hoef ik niet meer over mijn blote handen, nu ik geen 20 meer ben. Deze,” ze hief haar handen op, “zorgen ervoor dat jij alles kunt laten gaan, ik het netjes kan opvangen, én ik mijn handen schoon houd.”

Gijs begreep het. Het ging niet alleen om de ondeugd, maar om de slimme, wederzijdse oplossing.
“Geen rommel?” opperde hij met een grijns.
“Precies,” zei Tineke. “Alleen het plezier.”

En zo werd de ‘stierenavond’, die al jaren op stal had gestaan, dankzij dit nieuwe ‘gereedschap’ weer in ere hersteld. De rode handschoenen waren niet langer alleen voor de bank, maar vonden ook hun weg naar de slaapkamer.

Tineke ontdekte dat het gladde rubber haar een nieuwe vrijmoedigheid gaf. Als Gijs op zijn zij lag, kon ze met haar gehandschoede vingers heel subtiel langs zijn ruggengraat naar beneden glijden, en plagerig zijn bilnaad opzoeken, wat hem deed kronkelen van genot. Ze aarzelde ook niet om met de handschoenen aan een enkele keer subtiel met een vingertje zijn prostaat op te zoeken en te kriebelen voordat ze zijn ballen ging masseren.

Gijs liet het zich allemaal welgevallen. De rode handschoenen waren een uitkomst. Gijs werd verwend, en Tineke kon zich zonder enige terughoudendheid laten gaan, wetende dat ze het happy end voor Gijs perfect kon opvangen, en haar handen schoon bleven. Door deze herwonnen ondeugd voelden ze zich weer jonger, alsof ze terug waren op die 25-jarige leeftijd. Gijs was bovendien opgelucht dat hij alles zo regelmatig ‘in werking kon brengen’ en ‘mocht laten lopen’, zeker omdat ze gelezen hadden dat regelmatige ejaculatie prostaatkanker kan voorkomen. Door een ondeugd op seniore leeftijd was nu een traditie van twee keer per week, zij het iets anders, weer hersteld.