Jeanne keurt de opvoedstijl van haar dochter af

Tekst: Jet Hoogerwaard

‘Oma zijn vind ik geweldig. Mijn kleindochter Elizabeth is inmiddels bijna vijf en haar broertje Boris is net acht geworden. Ik heb altijd graag opgepast, al sinds ze baby zijn spring ik graag bij. We zien elkaar elke week wel een keer, soms meer. Die momenten zijn me dierbaar.

Toch merkte ik de laatste tijd dat er iets begint te wringen. In deze periode, rondom al die feestdagen, is het nog duidelijker: de kinderen kunnen veel te veel hun gang gaan. Lily, onze dochter, en haar man Rikkert grijpen zelden in. Als Boris zijn zusje plaagt of als Elizabeth haar eten weigert, maakt Lily hooguit een opmerking, maar verder niets. Rikkert houdt zich helemaal afzijdig, hij zit soms meer in zijn telefoon dan dat hij met de kinderen bezig is.

Mijn man en ik hebben ooit afgesproken dat we ons niet met de opvoeding bezighouden wanneer de ouders er zijn. Maar het punt is: er wordt niet opgevoed! De kinderen zijn duidelijk op zoek naar grenzen. Met de feestdagen in het vooruitzicht zijn ze net een stel stuiterballen die alle kanten opgaan en er wordt niets aan gedaan. Ik voel me soms machteloos. Tegelijk weet ik dat Lily het niet slecht bedoelt. Ze wil een liefdevolle moeder zijn, ze wil niet te streng zijn. Maar ik zie hoe dat doorschiet en hoe ze daardoor zelf ook vaak uitgeput is. Zo kan dit niet doorgaan, de kinderen worden kleine monstertjes op deze manier. Hoe snijd ik dit aan zonder haar te kwetsen?’
Jeanne (64)