Jiska wil zich niet depressief voelen
Ik ben geen rasoptimist, ik kijk graag realistisch naar het leven. Al weet ik dat mijn vriendinnen mij soms wat zwaar op de hand vinden. Maar zoals ik me nu voel… dat herken ik niet van mezelf. Het lijkt wel alsof er steeds een brok in mijn keel zit. Alsof ik elk moment in huilen kan uitbarsten, zonder duidelijke aanleiding. Of misschien is die er wel: er speelt wel veel in mijn leven nu. Mijn vader heeft net te horen gekregen dat hij alzheimer heeft, een vriendin heeft een knobbeltje in haar borst ontdekt en mijn oudste dochter is uit huis gegaan. Dat is iets waar ik trots op ben, maar wat me ook ineens zo leeg laat voelen. Alsof dat nog niet genoeg is, kan ik door een blessure even niet meer tennissen, waardoor mijn wekelijkse uitlaatklep is weggevallen. En ja, de overgang… misschien speelt die ook mee. Hormonen, stemmingen, slecht slapen… het hele pakket. Dus ja, misschien genoeg redenen om me zo te voelen en moet ik dit gevoel er gewoon laten zijn. Maar ik vind er op deze manier geen klap aan. Even verdrietig zijn mag best. Maar hoe lang is ‘even’? Wanneer is het genoeg? Wanneer weet je dat het tijd is om hulp te zoeken? Ik weet het even niet meer. Misschien zijn er mensen die mij advies kunnen geven over wat ik kan doen om dat donkere, depressieve gevoel te verjagen? Jiska (51)
Meer van Mijn Geheim
-
Je zit duidelijk in de overgang. Mijn advies:praat met je huisarts of nog liever met een gynaecoloog Zij kunnen beoordelen of je klachten typisch zijn voor de overgang of dat er iets anders speelt. Mogelijk kan een hormoontherapie helpen.