Zineb voelt zich buitengesloten op haar werk
Ik werk sinds een paar maanden bij een grote kledingwinkel. Ik werk fulltime, en met mij nog vijf collega’s. Dan zijn er nog heel veel parttimers en zaterdagkrachten. Ik heb me nooit een buitenstaander gevoeld, maar dat groepje fulltimers geeft mij het gevoel dat ik er niet bij hoor. Ik ben Marokkaanse. Op mijn elfde ben ik naar Nederland gekomen. Ik heb snel Nederlands geleerd, maar ik heb een accent. En ja, je ziet aan mijn uiterlijk dat ik niet ‘van hier’ ben. Dat heeft nooit tot problemen geleid, ik heb nooit het gevoel gehad dat ik anders was. Nu dus wel. Tot drie keer toe ben ik niet mee gevraagd op de zaterdagborrel van dat groepje fulltimers. Parttimers en zaterdagkrachten werden sowieso niet uitgenodigd, maar ik dus ook niet. De eerste keer vond ik dat niet gek: ik was immers net nieuw. De tweede keer vond ik het al wat ongemakkelijk, dus de derde keer nam ik Mirthe, een van de vriendelijkste collega’s, apart. Ik vroeg haar rechtstreeks waarom ik niet was meegevraagd. ‘Jullie drinken toch geen wijn? We dachten dat we het dan ook niet hoefden te vragen… Zo’n borrel is niks aan als je niet drinkt, joh.’ Mirthe pakte haar tas en ging ervandoor.
Jullie? Ik stond met mijn mond vol tanden. Het heeft me sindsdien niet meer losgelaten, maar aan mijn collega’s merkte ik die maandag daarop helemaal niets. Ook niet aan Mirthe. Nu vraag ik me constant af wat erachter zit. Moeten ze me niet, omdat ik Marokkaanse ben? Kan ik dit bespreekbaar maken en zo ja: hoe dan?
Meer van Mijn Geheim
