Uit een relatie gevlucht met kids en opstaan

Heden

Vandaag was ik aan het opruimen en kwam ik vier paspoorten tegen, drie oude met visums erin. Er ligt ook een oud paspoort van B, mijn ex- partner. Hij gaat straks naar het station om met Eloise de stad in te gaan. Ik dacht eerst, ik geef het paspoort aan Eloise mee om aan hem te geven. Bij het vasthouden komen er herinneringen omhoog. Waarom heb ik deze paspoort na al die jaren nog steeds in mijn bezit? Ik heb het paspoort meegenomen om te voorkomen dat hij de kinderen mee kon nemen naar het Buitenland. Hij heeft ooit gezegd, ”als jij bij me weggaat dan neem ik de kinderen mee”. Dat is me altijd bijgebleven, een gewaarschuwd mens telt voor twee. In de rechtbank zei hij, “dat heb ik nooit gezegd”. Op het moment dat ik de deur achter me dichttrok, om nooit meer terug te komen, heb ik zijn paspoort meegenomen. De angst dat hij de kinderen niet terug zou brengen was te groot.

Van de rechtbank kreeg hij de opdracht om de kinderen uit zijn Nederlands paspoort te halen, ter geruststelling van mij. We hebben allebei gezag en de kinderen kregen hun eigen paspoort. Deze ontdekking, van een paspoort brengt emoties omhoog. Verdriet maar ook trots over hoe sterk dat ik eruit ben gekomen. Vertrokken uit een relatie met geestelijke mishandeling. Ik voel me sterk, Ik ben met mijn dochter meegelopen naar het station. Om mijn ex -partner te ontmoeten en persoonlijk zijn paspoort terug te geven. Als hij arriveert krijgt hij een knuffel. Jarenlang heb ik geen mensen om me heen geduld. Het voelt als een afsluiting. We zijn al bijna dertig jaar ouders van onze kinderen en we zijn al vijfentwintig jaar uit elkaar. Even gesproken met B en op de uitnodiging voor wat drinken, heb ik nee gezegd. Ik wou terug naar huis, het voelt goed om voor mezelf te kiezen. Het voelt sterk om daar te staan en dit te doen. Terwijl ik dit doe, voel ik hoe ik gegroeid ben in de liefde voor mezelf. Deze liefde is ook de confrontaties aangaan en afronden.

De complimenten die hij geeft glijden van me af. Je bent kleiner geworden. Je ziet er goed uit zegt hij, het maakt, gek genoeg, helemaal niks meer uit, wat hij zegt. Vroeger gaf zijn stem richting aan mijn bestaan. Wat er moest gebeuren, met wie ik mocht omgaan, hoe schoon het huis moest zijn en mijn doen en laten. De kinderen moesten zo opgevoed worden, meer, veel meer.

Er waren dagen dat ik mezelf kwijt was en niet meer wist wat ik moest voelen. Mijn regie had ik aan hem gegeven, hij had niet het beste met me voor en kleineerde me. Mijn dag werd ingericht naar zijn wil. Hoe die dag eruitzag daar waren regels voor. Hem tegenspreken deed ik allang niet meer, dat leverde lange monologen op, met duizenden redenen waarom hij gelijk had. Welke kleding ik aan moest doen. Dat ik te dik was en af moest vallen, het maakte me verdrietig en stilletjes, huilde ik. Ik vertrouwde mijn eigen gedachten niet meer. Bij iedere hap kreeg ik te horen, “zou je dat wel eten, je bent al zo dik” Twee en een halve jaar heb ik borstvoeding gegeven, er was niets mis met mijn figuur. Door de dagelijkse commentaar ging ik minder eten en zag er alleen maar slechter uit.

Hij was een half jaar thuis en een half jaar weg. Als hij er was had hij de regie en was mijn stem niets waard, als hij losliet om naar het buitenland te gaan, veerde ik op en haalde ik verloren contacten weer aan. Ik ging als alleenstaande moeder door het leven. Als hij er was, dan voelde ik me hartverscheurend alleen, dan had hij me losgeweekt van alles wat me lief was. Ik kreeg dingen te horen als, “je familie is minder waard als de stront in de wc”. Ik ging uitkijken naar de perioden dat hij er niet was en dan trok ik alle banden weer aan met familie en vrienden. Juist het af en aan zorgde ervoor dat ik kon blijven staan en me kon warmen aan de contacten om me heen.

Het heeft niet mogen baten, het moment dat ik vluchtte en de voordeur voorgoed dichttrok, bleven mijn ouders en zus achter me staan. Wat mijn oom en tantes te horen hebben gekregen van mijn ex – partner, dat weet ik niet. Het maakte me ook niets meer uit. Mijn focus lag op mijn kinderen en overleven. Mijn vriendengroep en mijn ouders, zijn mijn vangnet geweest.

In de vijfentwintig jaar dat ik weg ben uit het dorp heb ik geen bezoek gehad van mijn oom en tantes. Ook niet van mijn geliefde ouders van mijn eerste partner, in een haal weggesneden toen ik wegvluchtte en naar de toekomst ging kijken. Nooit is mij de vraag gesteld, wat heeft je bezielde om weg te vluchten met de kinderen?

Mijn keuze toen en nu is om in mijn persoonlijke vrijheid te investeren waar mijn woorden en keuzes anderen inspireren. Het vluchten uit een relatie waar je veiligheid op het spel staat, is het moeilijkste wat je kan doen. Je bestaansrecht staat op losse schroeven. Ik had geen geld, geen bankrekening, wij werden in een klap dakloos, een vriend bood onderdak, we gingen van plek naar plek. Twee kleine koffers, twee kleine kinderen van één en drie en ik. Na eindeloze gesprekken met een maatschappelijk werker kreeg ik een daklozenuitkering.

Ik ging ondanks mijn onstabiele situatie studeren, zonder vaste woon en verblijfsplaats. Mijn stageplaats wilde me na een dag niet meer hebben omdat ik gevlucht was voor mijn partner. Keer op keer sloeg de deur voor mijn neus dicht. Mijn kinderen vertelde ik dat we op vakantie waren, iedere speelplaats hebben we gezien. Met kleine middelen een picknick om toch er iets van te maken. In gesprekken met de vriend die me opving heb ik eindeloos zitten huilen, de onmacht die mijn keel dichtkneep. Ik heb mezelf opgeraapt om toch iets van mijn leven te maken. Het belangrijkste is om een voorbeeld te zijn voor mijn kinderen.

Net toen ik dacht dat mijn leven de goede kant opging moest ik andere onderdak vinden. Mijn zoontje ging naar de basisschool en ze hadden voor Zes weken een plek voor ons. De grote vakantie ging voorbij en we dreigden op straat te komen. Huizennood, toen ook al. Geen plek meer om ergens anders heen te gaan, het Toevluchtsoord gaf ons onderdak. Te midden van mishandelde vrouwen met hun kinderen kregen we één kamer met slaapkamer. Ik was blij dat we een dak boven het hoofd hebben. Het voelde ook schrijnend dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Geen veilige thuis, fysiek of geestelijk mishandeling door onze mannen.

Veel dingen had ik al geregeld, de uitkering en een opleiding om mijn toekomst op te bouwen. Ik had me overal ingeschreven voor een huis. Voor mijn zoontje moest ik weer een nieuwe school opzoeken, zijn derde school in korte tijd. Mijn dochter kon naar de opvang beneden in het gebouw. Ik heb een stage had ik gevonden bij de GGZ een inloophuis voor mensen met een mentale kwetsbaarheid.

Stap voor stap bouwde ik mijn bestaanszekerheid weer op. Vaak was ik bekaf en probeerde ik door te gaan. Waar ik echt rust van kreeg was het toewijzen van een eigen woning. Vanuit daar kreeg ik, ik word emotioneel als ik eraan terugdenk, van de oude schooljuf van Simon een briefje met meerdere adressen erop. ‘Stuur daar een verhuiswagen bij langs’. Ik bleef thuis en de verhuizers kwamen terug met een compleet inboedel gedoneerd door de ouders van Simon zijn klasgenoten. Mijn engelen. Ons huis was gelijk een thuis. Ons nest noemde ik het.

Wederom kreeg ik steun van mijn ouders, zij pasten op als ik ging stagelopen.

Mijn oom een tantes zie ik op feestjes, langzamerhand dunt het uit. Het maakt niet meer uit wat ze denken, wat er is geweest. We hebben alleen de toekomst, en de deur van ons Nest staat open, dat is altijd zo geweest. Eigenlijk heeft maar een vriendin doorgehad hoe zon hel het achter de voordeur was. De rest heeft geen woord gehoord over de lelijke woordenvloed die ik dagelijks over me heen kreeg. Hoe lang heeft die stem, als innerlijke stem, me nog dagelijks achtervolgt.

NO MORE dat is al lang gestopt en vervangen door mooie krachtige woorden. De liefde voor mezelf, ik ben gaan staan en kan me ontspannen en heb prachtige mensen om me heen. Ik ben dankbaar voor de ondersteuning die ik heb ervaren in dit leven. Als iemand je naar beneden haalt, kan je ook weer opstaan.

Ik hoor de storm buiten, de zon schijn af en toe, de regen valt naar beneden.

Jij hebt de regie in jouw leven, jij bepaalt.

Pluk de dag.