Ciska heeft geen zin in de buurvrouw

Tekst: Jet Hoogerwaard

‘Drie jaar geleden overleed mijn buurman. Tijdens de feestdagen die erop volgden, besteedden we wat extra aandacht aan de buurvrouw. We brachten een potje eten langs, we maakten wat vaker een praatje. Ze nodigde me toen uit om op nieuwjaarsdag langs te komen. Dat deed ik braaf en sinds dat moment nodigt ze me elk jaar weer uit. Voor koffie, een plak cake en een gesprek dat langzaam voortkabbelt, zoals haar klok in de woonkamer. Ze is inmiddels vierentachtig, kinderen heeft ze nooit gehad. Ik weet dat ze zich alleen voelt, daarom ben ik de afgelopen jaren langsgegaan.

Dit jaar voelt alles anders. Een vriendin uit het buitenland logeert bij me, iemand die ik al jaren niet heb gezien. Omdat mijn kinderen dat ook heel leuk vinden, komen ze op nieuwjaarsdag gezellig met de kleinkinderen langs. Het huis zal vol zijn met stemmen, gelach en rondrennende voetjes. Ik kijk er zó naar uit om met mijn familie en vriendin samen te zijn, dat het me benauwt als ik denk aan het bezoek aan mijn buurvrouw.
‘Dan ga je toch niet?’ zegt mijn man. ‘Je bent niets verplicht, hoor!’

Ik voel me verplicht

Maar is dat zo? Ik voel me eigenlijk wel een beetje verplicht om aandacht te besteden aan mensen die wat eenzamer zijn. Het knaagt aan me. Als ik eraan denk om het nieuwjaarsbezoek dit jaar af te slaan, hoor ik een stemmetje dat fluistert dat ik haar teleurstel, dat ik haar misschien de enige warmte van die dag ontneem. Kan ik het maken om het dit jaar over te slaan en zo ja; hoe pak ik dat dan het beste aan?’
Ciska (62)