Depressief maar niemand kan het zien

Al jaren heb ik achtereen last van depressieve periodes.
Ik heb dit altijd voor mij gehouden.
Mijn man komt uit een heel hecht harmonieus gezin waarbij zoiets ondenkbaar is. Ook zijn zijn ouders streng-evangelisch waarbij depressiviteit vooral als iets luchtigs gezien wordt wat met een paar keer bidden wel weg moet zijn. Zo niet, dan ligt dat aan jouw gebrek aan geloof.

Doordat mijn man dat eigenlijk nooit heeft gezien/meegemaakt is hij vaak niet in staat mij emotioneel te steunen. Hij zegt dan 'ach als je een weekje goed slaapt voel je je wel anders'.
Maar dat is niet zo. Ik heb ontdekt dat er een patroon is . Vooral wanneer de herfst aanbreekt zo ongeveer tot en met het voorjaar heb ik veel last van depressieve gedachten. Ik weet zelf ook wel waar het allemaal vandaan komt. Menig therapeut bezocht. Een combinatie van een pest verleden, thuis veel onbegrip gekend, niet gezien/gekend/gezocht voelen en tenslotte een verhuizing naar een totaal andere streek. Ik heb nog steeds heimwee.
Ik zeg altijd 'fake it till you make it'. En dat doe ik dan ook. Van de buitenkant ben ik een moeder die vol liefde alle kinderen overal heen brengt, mijn huishouden is redelijk tot netjes, de kinderen altijd leuk voor de dag en in het weekend zijn we veel buiten te vinden. Ik denk oprecht dat mensen ons een leuk en normaal functionerend gezin vinden. Maar aan het schoolhek schroei ik weg onder mijn verdriet en eenzaamheid. Soms kijk ik naar een afstand naar mezelf en denk 'wie is die persoon', dan doe ik altijd alles op een robotachtige manier. Ik functioneer maar ik ben niet mezelf. Snappen jullie mij?

Ik zou er graag over willen praten maar ik merk ook dat maar weinig mensen echt luisteren willen. De meeste mensen komen toch snel met oplossingen. Terwijl je eerst dat luisterende oor nodig hebt. En pas op eigen verzoek aangedragen oplossingen.

Ik vind het het moeilijkst dat ik het niet met mijn man kan delen.
Soms leven we daardoor erg uit elkaar.
Als ik al toegeef dat het niet zo goed met me gaat dan gebruikt hij die woorden vaak tegen me wanneer we een woordenwisseling hebben. Een hoop van wat ik voel schrijf ik op. Het zijn vaak erg rauwe en grijze gedachten. Ik weet niet goed wat ik moet doen om voor mezelf op te komen dat mijn man wel naar me luistert. Iemand tips?