Is dit kindermishandeling?
Hoi, mijn naam is Lizzie en ik moet gewoon even mijn hart luchten en om advies vragen.
Tussen kerst en nieuwjaar was ik vrij en ben ik op bezoek gegaan bij een vriendin die ik al ken vanaf de basisschool. We zijn heel close. Ze heeft zelfs toen we 12 waren, de hele zomer bij ons gewoond omdat haar ouders midden in een vechtscheiding zaten. We zijn daardoor opgegroeid alsof we zusjes waren.
Even terug naar het heden. Mijn vriendin (ik noem haar hier even Betty), is inmiddels een gescheiden, alleenstaande moeder van een meisje van 13 en een jongen van 10. Haar ex woont dichtbij en ze hebben gedeelde voogdij, waarbij de kinderen de ene week bij hun vader zijn en de andere week bij haar.
Betty is best intelligent en heeft een drukke baan . Maar momenteel zit ze al enkele maanden overspannen thuis. In de week dat ik op bezoek was, waren de kinderen bij haar. Het zijn hele leuke kinderen, vind ik. En ik meende dat Betty een druk, maar goed functionerend huishouden had. Niets bleek minder waar. Ik neem aan dat het door haar burn-out komt, maar ze heeft vanaf het moment dat ik binnenkwam (en waarschijnlijk ook al daarvoor), totdat ik weer naar huis ging, aan een stuk door lopen te vitten op de kinderen. Zo konden niets, ze mochten niets, moesten hun mond houden, mochten niet buiten spelen, mochten niet op de tablet, mochten geen film kijken…eigenlijk mochten ze gewoon niets. Wat ze ook vroegen (en ze vroegen het in mijn ogen behoorlijk netjes), het antwoord was een toegeblaft/geschreeuwd “NEE!”
Binnen de kotste keren was de spanning om te snijden. Haar zoon wil een spelletje doen. mocht niet; gaf teveel rotzooi. Dochter werd afgesnauwd omdat ze naar een vriendinnetje wilde (mocht niet) en rende huilend naar boven. Uiteindelijk heb ik gevraagd of we niet met zijn allen een film konden kijken (ik was het gekift beu) en heb ik de kinderen laten kiezen. Dat was zo’n beetje het enige moment waarop het vredig leek, behalve dat haar zoon op zijn kop kreeg omdat hij zijn kousenvoeten op het TV meubel legde (de horror!).
Het avondeten was een drama. Haar zoon kreeg op zijn kop omdat hij ongevraagd nog een keer opschepte (dat joch is zo mager dat ik daar als moeder alleen maar blij om zou zijn), haar dochter kreeg op haar kop omdat ze tegen heug en meug een portie op moest eten waar een volwassen vent nog moeite mee zou hebben. Twee huilende kinderen aan tafel. Dan zegt dochterlief hardop dat ze naar haar vader wil omdat haar moeder toch niet van haar houdt en ik moet zeggen dat ik haar op dat moment groot gelijk gaf. Ik zal nooit beweren dat Betty niet van haar kinderen houdt, maar op dat moment was daar heel weinig van te merken.
Ik snap dat, als je een burn-out hebt, je niet veel kunt hebben, zelfs niet van je kinderen. Ik snap dat Betty moe is en dat ze zich geen raad weet. Ik snap dat kinderen soms vervelend kunnen zijn, zeker in de puberteit. Ik snap dat wat ik daar gezien en meegemaakt heb, een momentopname is en dat het er vast niet iedere dag zo aan toegaat. Althans, dat hoop ik.
Maar ik snap ook dat het hier om kinderen gaat. Die zich geen raad weten met het (vooralsnog alleen) verbale geweld dat ze bij iedere vermeende overtreding over zich heen krijgen. Dat de straffen die ze krijgen, buitenproportioneel zijn en dat de kinderen als twee schichtige spookjes door het huis sluipen, bang om weer een fout te maken. En dat breekt mijn hart voor hen allemaal.
Vraag is nu; kan ik hier iets mee? Is dit mishandeling of niet? Moet ik iemand (de vader van de kinderen) waarschuwen? Of moet ik afwachten? Of me er helemaal niet mee bemoeien? Betty is in therapie, dus misschien wordt de situatie uit zichzelf wel weer wat beter, maar misschien ook niet.
Als ik ingrijp (op welke manier dan ook), dan ben ik mijn vriendschap met Betty kwijt. Ik weet zeker dat ze erachter komt wat ik heb gedaan. Maar als het om de veiligheid van die kinderen gaat, moet ik het er dan toch maar op wagen? Wat zouden jullie doen?
-
Ja je moet het met de vader van de kinderen bespreken. Heb van zeer nabij gezien, familie waar ik een poosje logeerde als kind wat zulk gedrag met kinderen doet. De dochter uit dat verhaal dacht dat haar vader echt een hekel aan haar had vanwege dat gedrag. De andere kinderen gingen snel de deur uit en kregen minder op hun kop om niets. Ze bleef rondlopen met dat gevoel heeft nooit excuses gehad of uitleg, zo leerde ze als het ware dat haar gevoel klopte en heeft ze een vreselijke hekel aan haar vader gehouden tot aan zijn dood toen ze 21 was. Jaren later is ze gaan twijfelen, toen een tante tegen haar zei: Ach ja Je vader is toen zo overspannen geweest gelukkig was jij nog te klein om dat te begrijpen.. Mijn maag draaide om Ik zag het ook als een vreselijke bullebak die alleen maar liep te schreeuwen en ook het meisje die rustig zat te spelen terwijl haar broertjes ruzie hadden op zondagmiddag naar bed stuurde. Echt pyjama aan en wegwezen want ze was zo vervelend geweest... Puzzelen is dus al reden genoeg om je vader zo kwaad te krijgen is de boodschap die ze meekreeg. Moeder greep ook niet in niemand greep in dus hij was gewoon een waardeloze vent en vader die liever een jongetje had gehad dacht ze. Tot het te laat was, vader stierf vrij jong, uitpraten kon niet meer. Ik heb destijds toen ik daar logeerde zelf mijn vader gebeld en gezegd dat ik niet langer wilde logeren daar, Mijn moeder was erg ziek daarom moest ik er naartoe. Toen ik vertelde hoe het eraan toe ging mocht ik dezelfde dag naar huis naar mijn eigen lieve papa en mama. Heb wel altijd contact gehouden omdat ik het zo zielig vond, vandaar dat ik het weet. Als de vriendschap van zoveel jaar meteen voorbij is als mevrouw gevraagd wordt door een goede vriendin die zich als zusje beschouwd en daar bedoel ik jou mee vraag ik me af wat die vriendschap waard is... Waarschuwen dat ze haar kinderen van zich vervreemd en oneerlijk behandeld zou een beetje vriendschap moeten kunnen doorstaan. Als zelfs jij bang voor haar bent hoe moet het dan met die kinderen zijn? Ze zal zich nog ingehouden hebben omdat jij erbij was.. of ze denkt: zij houdt haar mond wel. Dat heeft ze dan goed geraden tenzij je gewoon contact opneemt met de vader wie weet kan het dan nog goedkomen met de kinderen. Ik vind de kinderen belangrijker dan je overspannen vriendin en jullie zogenaamde vriendschap die wel erg breekbaar is kennelijk. Bedenk dat jij aan het eind van de dag naar huis kan die kinderen kunnen geen kant op. Durven het misschien nog niet eens aan hun vader te vertellen. Ik wens je veel wijsheid toe -
Dag Wijsneus, Bedankt voo je reactie. Ikheb inmiddels devader van deze kinderen opgespoord en met hem gesproken. Hij had al wel wat van de kinderen gehoord, maar nog lange niet alles, dus hij scjrok wel en gaat ne wel met haar in gsprek. Hij overweegt om de kinderen wat langer bij hem te laten blijven, zodat ijn ex zich op haar eigen herstel kan richten. Ikzelf neem in de carnavalsvakabtie wat vrije dagen op om met de kinderen wat uitstapjes te maken. Even weg vn de gespannen sfeer. Ik hoop echt dat het goed komt, voor allemaal en ik blijf het goed i de gaten houden. -
Wat een geweldige vriendin ben jij! Je sluit je ogen niet voor de pijnlijke omstandigheden, maar kijkt zelfs nog wat jij kan doen om de situatie te verbeteren. Ik hoop dat je vriendin uit haar burn-out komt en weer snel zichzelf is zodat zij weer normaal kan omgaan met haar kinderen. Ongetwijfeld weet ze heus wel dat dit niet de manier is, maar als je in zo'n burn-out zit zie je meestal niet hoe je de situatie kan veranderen. Jouw begrip en jouw hulp kan een stevige steun in de rug zijn! Dit moest ik even aan je kwijt.