Leuke vriend maar zijn ouders een raadsel
Graag wil ik jullie om raad vragen.
Heb nu 7/8 mnd een super leuke vriend. Ben echt gek op hem en geloof zeker dat hij oprecht met mij is.
Alleen. Hij heeft mijn familieleden al aantal keren ontmoet…maar ik de zijne nooit. Hij heeft uberhaupt hun mog niet eens verteld over mij. Zijn familie is voor mij een raadsel. Ik vind dit inmiddels best wel teleurstelling. Voelt helemaal niet fijn dat ik niet bij zijn familie betrokken wordt.
Mijn vriend weet dit ook.heb dit meerdere malen met hem besproken. Enige wat ik krijg is dat hij lastig vind om te zeggen omdat hij er nooit over praat met zijn familie. Laatst zou ik komen eten bij hem. Werd ik ineens afgezegd want zijn moeder kwam eten. Hier was ik best verdrietig onder.
Wat zouden jullie doen? Adviseren?
-
als iemand gek van je is, en hij een relatie met je heb, dan wilt hij met alle trots laten zien wie zijn liefde is. Als hij dat geheim houdt, dan is de relatie niet echt. Zeker nu je al 7/8 maanden een relatie heb, is het wel serieus te noemen. Het is toch gek als iemand jou geheim houd? en zo geheimzinnig doet? Misschien heeft hij nog wel een andere relatie en gaat hij vreemd met jou en zegt hij daarom niks? Dat soort vragen zou bij mij opkomen. ik zou kappen met zo'n iemand, want dan is de liefde niet echt als hij niet gewoon eerlijk is. -
misschien verzwijgt hij iets? Maar het is wel raar hoor, je hebt zijn familie nooit ontmoet en hij vertelt er niet veel over. Ik zou toch maar even oppassen, hij doet dit beslist met een reden. -
Mogelijk schaamt hij zich voor zijn familie. Misschien hebben ze kritiek gehad op eerdere partners of is hij bang dat ze zich tegenover jou niet weten te gedragen. De andere reden kan zijn dat hij zich schaamt voor jou. Ik weet niet uit wat voor nest hij komt, maar voor sommige ouders is niemand goed genoeg voor hun kind. De enige manier om daar achter te komen is door het hem op de man af te vragen. Hou er alleen rekening mee dat het antwoord wel eens tegen kan vallen. Ik wens je veel wijsheid en sterkte. -
Alles wat ik dacht is al opgeschreven, alleen vraag ik me af of hij je ook niet voorstelt aan vrienden, collega's. Neemt hij je mee naar verjaardagen, een receptie of zoiets? Als het écht alleen zijn familie is denk ik ook dat de band met zijn familie niet goed is en inderdaad geen zin heeft in gezeur van zijn familie. Is het voor jou zo belangrijk, zijn familie ontmoeten? Praat hij veel over zijn moeder en de rest van de familie of zwijgt hij liever over het onderwerp 'familie'? Sommige mensen zien hun ouders zelden, gewoon geen goede band. Wat ik wel een beetje vreemd vind is dat hij niet tegen zijn moeder zei dat ze die avond niet kon komen maar tegen JOU! Dat je niet kon komen eten terwijl jullie een afspraak hadden. Hij had het ook vaag kunnen houden als hij dat persé wil en zeggen dat hij al andere plannen had toen zijn moeder wilde komen eten. Dit na een relatie van 2 jaar met een moederskindje (toen bijna 40 en al een relatie van 13 jaar incl. koophuis samen met zijn ex achter de rug). Hij sleepte me juist na twee weken(!) al mee naar zijn ouders, ik dacht nog ho, stop, waarom zo snel? Omdat hij met zijn moeder 'getrouwd' was, zijn vader was hun 'kind' ;) weet ik nu nog als de dag van gisteren, wát een ellende was dat, z'n moeder bepaalde echt heel veel maar daar kwam ik later pas achter. Beter weet je het meteen hoor, dan was ik direct gaan rennen ipv 2 jaar te piekeren of ik nou gek was of hij/zij.. Ik had er meteen een slecht gevoel bij, jij ook. Ik heb die inmiddels alláng ex-vriend ooit mijn deur uitgezet met de woorden: ga alsjeblieft bij je moeder wonen, het is 11 uur zaterdagochtend en ze heeft al 2x gebeld. Of hij al wakker was (ja mam) en dat ze zich zo verveelde (ja mam, ik ook mam). Ik vond dat ze elkaar moesten gaan vervelen, niet mij!! Verder was het wel een hele lieve man hoor maar moeders wil was wet. Als hij me bij ze vandaan gehouden had waren we mss best gelukkig geworden want het was een lieve leuke man verder maar ik trok die ouders echt niet meer. En uitpraten was geen optie: dan zou zijn moeder vast gaan huilen zei mijn ex tsja.. dan niet. Ik wil wel een man, geen kind erbij, die heb ik zelf al grootgebracht. Twee stuks, ik laat ze met rust en zeg ook weleens sorry lieverd, ik ben er niet vandaag als er één langs wil komen. Ik snap heel goed dat ze nu hun eigen leven leiden, doe ik ook. Wie weet zijn het vreselijke mensen, aan de drank, verwaand, vernederen ze hem waar jij bijstaat en wil hij niet dat jullie relatie klapt. Als hij verder iedereen gewoon aan je voorstelt zou ik eens doorvragen, waarom praat hij nooit over jou en waarom neemt hij je nooit mee? Vergeet niet te zeggen dat hij zich nergens voor hoeft te schamen, hij kan er ook niks aan doen tenzij hij je gewoon liever wat vrijblijvend blijft zien. Dat zou AU doen maar ik zou het toch willen weten na ruim een half jaar. Sterkte, hopelijk heb je leuke feestdagen mét je vriend!! -
Het eerste wat bij mij opkomt : Is hij wel vrijgezel ? -
Wegwezen, en ik spreek uit ervaring. Ik heb 5 jaar een relatie met een jongen van Marokkaanse komaf gehad en ik heb zijn ouders nooit mogen ontmoeten. Tenzij je bereid bent om je te bekeren is de kans erg klein dat je aan de ouders voorgesteld wordt. En dan nog is het gebruik om alleen iemand waarmee je verloofd bent voor te stellen aan de ouders. Hoe oprecht hij ook mag zijn, uiteindelijk is de religieuze en sociale druk te hoog om af te wijken van het pad. Maar weinigen doen dit met de kans om verstoten te worden door de eigen familie. Het is de pijn en het verdriet niet waard. -
Hier doe ik mijn verhaal. Ik heb een jaar en 3 maanden geleden een leuke van Marokkaanse komaf man leren kennen, 36 jaar oud, inmiddels bij 37 jaar oud. Hij heeft vanaf zijn 10e in Spanje gewoond samen met zijn moeder, die hem alleen heeft opgevoed. Vader op vroege leeftijd uit beeld geweest en komt oorspronkelijk uit Marokko, Kenitra. Heb hem leren kennen via een NL datingssite. Wij praten voornamelijk Engels met elkaar met wat Arabisch en inmiddels ook wat Spaanse woorden ertussendoor met elkaar. Hij is via een vriend 2 jaar geleden naar Nl verhuist en hier als kok gaan werken waarbij hij een appartement op de baas zijn kosten erbij kreeg. Ik 35 jaar lid, 2,5 jaar geleden gescheiden na 12 jaar huwelijk met een Marokkaanse man en een dochter van inmiddels 7 kaar oud rijk. Toevallig leerde ik ‘A’ zoals ik hem noem, in een tijd kennen dat zijn jaar contract bij het desbetreffende restaurant waar hij werkte, af liep. In het begin een paar keer bij hem in dat appartement daar afgesproken en na 3 maanden bij mij thuis en na een half jaar mijn dochter voorgesteld aan hem. Veel leuke uitjes samen met zijn 3 tjes. Het klikt super tussen die 2. Toen zijn contract af liep heeft hij 3 weken bij ons gewoond. Super fijne man/persoon, echt een vader figuur ik kan er niets negatiefs over zeggen. Hierna kwam de ramadan en is hij naar huis gegaan, naar zijn moeder in Kenitra. Meerdere keren dmv video bellen contact gehouden. Waarna hij na 2 maanden terug is gekomen en bij mij in is getrokken. Binnen 3 maanden had hij werk gevonden in een restaurant hier in de buurt van waar ik woon en inmiddels zijn we bijna 1,5 jaar verder. Nu komt het/de dingen. Wat ik van het begin af aan echt raar vond, of ongebruikelijk is dat hij zijn moeder bij de voornaam noemt. Ik dacht dit is zijn vrouw.. heb ik echt met zo 1 te maken. Meerdere malen per week belt hij met zijn moeder, soms 2 uur lang maar ik zit er gewoon bij en kan haar zien. Ze is echt een vrouw op leeftijd en hij heeft zelfs haar paspoort laten zien via zijn e-mail waaruit ik kon zien dat dit echt zijn moeder was. Ik weet in inmiddels zeker dat deze vrouw zijn moeder is. Maar… ruim een jaar samen met z’n drietjes leven/wonen, 2 vakanties naar Spanje samen, 2 kerst vieringen en verjaardagen bij mijn familie verder, hij heeft zijn moeder nog helemaal niets over ons verteld. Hij zegt dan: ‘mijn moeder is heus niet dom maar uit respect / cultuur kwestie zegt hij het niet’ ‘A’ heeft vrijwel in het begin aangegeven niet te willen trouwen en dat ik een kind had was geen probleem maar zelf kinderen hoeft voor hem persoonlijk niet. Ik heb er zelf moeite mee dat wij in een ‘haram’ relatie blijven leven. Ik ben 12,5 jaar gleden bekeerd, ik ben getrouwd geweest zoals het hoor en heb een huwelijk van 12 jaar achter de rug. Het is voor mij ook erg pijnlijk dat hij soms uren met zijn moeder aan de telefoon zit en helemaal niets over ons verteld.. hoe belangrijk zijn wij (ik en mijn dochter) dan voor je? Waarom zou je niet willen trouwens dan? Je bent moslim, iedere ramadan ga je een maand naar huis om de ramadan goed te doen wat ik begrijp en respect voor heb … Laatste 3 maanden hebben wij hier veel discord over. Zo had ik echt graag nog een kind gewild. Ik ben 35 jaar en geen 25 jaar dus mijn klok tikt. Maar hoe kun je überhaupt aan kinderen denken als je niet getrouwd bent… Nu heeft hij dit jaar Mekka voor zijn moeder betaald en geregeld. Super tof natuurlijk. Vrouw is 60 jaar en gaan hier alleen naartoe dankzij hem. Hij heeft beloofd dat hij , nadat ze terug komt uit Mekka, over ons gaat vertellen.. ‘A’ geeft ook aan van: Laat mij deze ramadan tot rust komen en nadenken of ik misschien ook een kind wil. Ik heb nog nooit een lange relatie gehad of een vrouw die een kind van mij wilde. Ik heb de vorige ramadan filmpjes van hem gekregen waarop ik familie zag en ze zien er best wel modern uit. Mijn echt komt uit het Rif en had een wat traditionelere familie. Ik hoop gewoon dat hij niet liegt en dat er echt geen verloofde of zo iets in die richting is. Ik kan niets anders doen dan afwachten of hij inderdaad iets tegen zijn moeder gaat vertellen. Ik vind zelf 1,5 jaar best lang voor iemand die bij je woont en dan een geheim zijn. Ik heb daar echt veel moeite mee. Hij zegt ik heb nooit iemand ontmoet zo’n goed hart als jij ik ben echt gek op jou, geef me tijd, trangile , trangile. Wel heb ik het gevoel dat zijn moeder niet de makkelijkste is. Zou het hiermee te maken kunnen hebben? Hij geeft ook vaak aan dat hij alles liever gescheiden houdt. Altijd al zo gedaan te hebben. Maar aan de andere kant zegt hij nog nooit zo serieus met iemand te zijn geweest. Zou het echt een kwestie van tijd geven zijn? Het is een volwassen man van bijna 37 jaar oud. Als je echt van iemand houd dan wil je toch juist tegen je familie vertellen? Plus ik heb een dochter die inmiddels zeer gehecht aan hem is. Haar eigen vader video belt zo nu en dan vanuit Marokko maar is niet lijfelijk aanwezig in haar leven. Ik heb duidelijkheid, zekerheid nodig ook voor haar. Hij geeft aan zekerheid heb je nooit in het leven en als ik praat over de toekomst dan zegt hij de toekomst bestaat niet… beetje dingen vermijden denk ik dan.. ik krijg ook vaak te horen: ik ben er toch? daarentegen ja hij is er, we hebben het super fijn, hij bemoeit zich ook, op een positieve manier met de opvoeding van mijn dochter. Ik wil graag jullie mening.