Levensmoe?
Hallo allemaal,
Ik ben een moeder van 2 zoons, de oudste is 13 de jongste is 8.
Vrienden heb ik wel, familie ook. Maar helaas wel alleen voor mij, oppassen doen ze niet.
Heel soms 2x per jaar mogen m’n zoons ergens logeren.
Ze gaan niet naar hun vader. Dus de zorg valt volledig op mij.
Mijn oudste zoon is er eentje met een handleiding die al sinds zijn geboorte zoek is, en mijn jongste zoon lijkt alles te begrijpen en is heel lief en sociaal. Ik zeg altijd maar het houdt me in balans.
Maar eerlijk gezegd zet het me in een positie waar ik geen uitweg in zie.
Alimentatie word niet betaald en ik word nergens in ontlast, alles valt op mijn schouders.
Mijn oudste maakt alles stuk, nieuwe koelkast.. binnen 2 dagen zitten er zulke diepe krassen in. Nieuwe vloer.. daar kan vast olie overheen, de nieuwe vloer daarna word per ongeluk overgoten met verf, een nieuwe kledingkast waar hij bovenop klimt, en volledig inzakt een nieuwe ladenkast waar op getekend kan worden met pen. En ga zo maar door.
Ik ben met niks vertrokken bij mijn ex, op een matras en kussen na heb ik niks meegekregen en moest ik alles 7 jaar geleden opnieuw opbouwen. Hij heeft de vaste lasten niet betaald, toen we samenwoonden waardoor ik nu al 6 jaar aan het struggelen ben met bewindvoering ( nog 1 jaar te gaan ).
Ik ben op, de boodschappen die torenhoog worden, nieuwe schoenen die nodig zijn nieuwe jas nieuw ondergoed halen voor ze is zelfs een rib uit m’n lijf geworden.
Mijn oudste zoon zit sinds dit jaar op speciaal onderwijs, hiervoor heeft hij 1,5 jaar geen onderwijs gehad door mishandeling van zijn leerkracht.
Alle wegen bewandelde ik die ik netjes moest bewandelen, aangifte gedaan naar de landelijke geschillen commissie, tafel gesprekken met de school. Echter school weigerde nog onderwijs te geven aan mijn zoon, terwijl de mishandeling door 7 klasgenoten is bevestigd.
Bij alles wat ik doe of op probeer te bouwen niks lijkt me voor de wind te gaan.
Ik verlang er naar om in de ochtend op te staan en dat er gewoon even geen mama word geroepen. Als ik aan mijn ouders vraag of ze willen helpen misschien een dagje mijn oudste zoon mee te nemen zijn ze of ziek of zelf te druk. Ik ben geen oppasoma zegt mijn moeder dan, terwijl ze in 13 jaar hooguit 4x een paar uurtjes heeft opgepast.
Toen ik in het ziekenhuis kwam te liggen werd ik niet geloofd, en heb ik een oppas in moeten huren. Die kosten werden mij zo duur dat ik de kijkoperatie niet door heb laten gaan en naar huis ben gegaan.
Ik weet niet wie ik ben, of wat ik hoor te doen. Ik overleef al 35 jaar. En ik ben er klaar mee. Het leven is wel leuk en ik geniet ondanks alles wel. Echter zijn dit kleine moment opnames.
Ik heb de gemeente gesproken en meerdere hulp instanties, zelfs een aanvraag gedaan voor gedeeltelijke pleegzorg voor extra ondersteuning voor mijn zoon. Uiteindelijk is daar nooit iets van terecht gekomen.
En na vorig jaar heb ik geen vertrouwen meer in instanties.
Mijn zoon begint te puberen, ik word uitgescholden ik moet mijn bek houden, maar ondertussen probeert hij heel goed te helpen. Het negatieve begint alleen de overhand te krijgen. En begin ik te denken dat ik er beter niet meer kan zijn, want denken aan afstand te nemen door hem bvb naar een opvangplek te brengen, doet me zoveel zeer. Met de gedachte dat hij denkt dat ik niet van hem hou. Dan ga ik nog liever dood zodat hij geen schuldgevoel hoeft te hebben of zich in de steek gelaten hoeft te voelen.
Maar doodgaan kan niet, want waar gaat mijn jongste zoontje dan heen. Het lieve kereltje raakt verloren in de strijd tussen mij en zijn broer, hij haat z’n broer als hij zo gemeen doet tegen mij. En ik zie aan hem dat hij het zielig vind voor mij. Dan zegt ie ook je bent een lieve mama en je doet het goed, of ik ben blij dat jij mijn mama bent.
Ik heb ook al 7 jaar geen relatie meer gehad, ik voel me heel eenzaam, wetende ook dat mijn oudste dit ook niet wilt en er alles aan zal doen dat ik geen relatie zal krijgen.
Als een man naar mij kijkt of een praatje maakt vertoont hij gedrag waarbij ik maar beter weg kan gaan.
Daten gaat niet want ja wanneer. Dus dat heb ik maar gelaten voor wat het is.
Neemt het mijn eenzaamheid en behoefte aan iemand om mee te praten niet weg.
Ik ben gewoon echt op, ik gun mijn zonen zoveel meer dan wat ik kan geven. Ik ben ook geen man. Maar gezelliger word ik er ook niet op al doe ik zo mijn best het is nooit goed genoeg. Opgeven wil ik niet maar ergens lijkt dit mijn enige uitweg naar een stukje rust.
Gebroken en gewoon leeg van binnen.