Ontevreden

Hoi,

Ik ben een oudere mannelijke student in Leiden. Een aantal jaar geleden woonde ik nog thuis bij mijn ouders die het altijd hadden over die geweldige studententijd. Bier drinken, een studentenvereniging en de tijd van je leven hebben. Ik moest en zou op het gaafste studentenhuis wonen en bij de leukste jaarclub/het leukste dispuut gaan, net zoals zij dat ooit hadden gedaan. Vooral mijn vader vindt dat erg belangrijk, als hij me vertelt dat hij trots op me is loop ik weken met een glimlach rond. Ik ben er ontzettend gevoelig voor. Na lang hospiteren en veel afgewezen te zijn uiteindelijk bij een oud, bekend en in de ogen van anderen een leuk en actief studentenhuis terechtgekomen. Ze ondernemen veel met elkaar en mijn vader was ontzettend trots en blij dat ik hier ging wonen. Elke keer als ik hem nu spreek glimt hij van trots en als we naar familie of vrienden van hem gaan kan hij niet stoppen met mij vragen stellen over hoe leuk ik het wel niet moet hebben. Ik woon er nu een aantal jaar en ik voel me er nog steeds niet volledig op mijn gemak, hoewel je dat van de buitenkant niet aan me kunt zien. Het zijn aardige jongens maar binnenshuis is het een verbaal gevecht waar ik met enige regelmaat als verliezer uit de bus kom. Ik word er verlegen van en twijfel veel aan mezelf hierdoor. Sommige dagen is het er gezellig maar er zijn minstens zoveel dagen dat ik me rot over mezelf voel. Het studentenhuis en mijn ouders pushten me om in jaarclub één te komen, dit is me gelukt maar hier voelde ik totaal geen klik binnen enkele maanden en ben niet meer komen opdagen. Ik kon niet langer al dat gebler over hoeveel bier je kan drinken aanhoren. Binnenshuis begon ik me steeds onzekerder te voelen, ik ben verbaal niet zo sterk als anderen en kan niet zo goed verhalen vertellen. Een op een klik ik met iedereen wel maar in de groep moet ik continu op mijn tenen lopen. Zeker als er oud-huisbewoners terugkomen bij feestdagen en de alfamannetjes naar buiten treden ben ik altijd de uren aan het tellen, ik kan dan niet wachten tot het weer voorbij is. Mijn ouders en familie en vrienden zijn ontzettend trots op mij dat ik zo’n actieve student ben die hier terecht is gekomen, maar diep vanbinnen voel ik me rot en vergelijk ik mezelf continu met de rest. Op mijn studie kreeg ik juist ontzettend leuke vrienden, vrienden bij wie ik mezelf kon zijn en waar ik niet over elke opmerking drie keer moest nadenken. Ik vind mezelf dan echt grappig en sta versteld van wat voor een leuke verhalen ik dan vertel. Mijn huis en ouders pushten me ook nog eens om bij een oud dispuut te gaan. Na weer vele malen te zijn afgewezen ben ik bij een van de oudste en bekendste disputen toegelaten maar ook hier heb ik het idee dat ik niet mezelf kan zijn en continu het onderste uit mezelf moet halen om gewaardeerd te worden. Het kost me veel energie. Aan de andere kant merk ik dat veel meisjes me ontzettend interessant vinden als ik vertel bij wat voor clubjes ik zit waardoor ik wel zelfvertrouwen krijg, maar binnen de clubjes zelf voel ik me niet volledig fijn. Al mijn vrienden van vroeger zijn ook bij leuke huizen en disputen terechtgekomen en vertellen ontzettend leuke verhalen, ik vraag me dan keer op keer af wat er mis met mij is. Misschien stel ik me aan en is het studentenleven soms niet altijd even leuk. In mijn tweede jaar was ik het zo zat dat ik me bij de hockey heb ingeschreven, hier kwam ik in het team waar niemand bij wilde en die niemand zag zitten. Met deze jongens bleek het juist net zoals bij mijn studievrienden hartstikke goed te klikken! Mijn huis doet altijd een tikkeltje minachtend over mijn vrienden van de hockey en de studie. Voor mij is het dan een kwelling. Mijn ouders zijn zo blij voor me en de rest van mijn familie ook maar ze zien niet dat ik niet volledig mezelf kan zijn. Af en toe denk ik dat ik de hele poppenshow stop, maar dan is het af en toe toch wel weer heel gezellig waardoor ik blijf. Een nieuw huis zoeken is een lang proces en ik weet dat mijn hele omgeving verbaasd zou zijn als ik zou stoppen met dispuut en huis. Mijn vader maar ook broers zouden zo ontzettend teleurgesteld zijn. Over een aantal weken ga ik me inschrijven voor een selectiestudie en hoop ik in een andere stad te gaan studeren om daar lekker in een rustig gemengd huis met alleen een sport daarnaast te volgen, het is alleen nog maar de vraag of ik die selectie doorkom. Anders moet ik nog minstens een jaar. Als ik het echt niet leuk zou vinden was ik wel gestopt maar ik merk dat het gewoon nog steeds niet mijn ‘echte’ vrienden zijn bij dispuut en huis en dat het zo nu en dan toch wél gezellig is. Een gemengd actief studentenhuis had beter bij me gepast. Elke keer denk ik dat we een stap dichter tot elkaar komen maar dan doet of zegt iemand weer iets waar ik dan dagen me vervelend over kan voelen. Iedereen van studie en onbekenden in Leiden die ik vertel over waar ik woon en bij welke clubjes ik zit kijken naar me op, maar ze kennen allemaal het echte verhaal niet. Het doet me pijn mijn omgeving teleur te moeten stellen en elke keer denk ik: als ik die selectie doorkom ben ik er in principe vanaf. De situatie is in principe wel houdbaar maar verre van optimaal. Laatst ben ik ontzettend ziek geworden en dan zijn het wel de vrienden van de studie en hockey die bellen en vragen hoe het gaat en me afleiding bieden. Mijn gevoel zegt dat ik door moet gaan zoals het nu is, maar het kost me zoveel energie met er alleen al over na te denken. Gelieve reacties op kalme toon te plaatsen, het ligt ontzettend gevoelig en ik wil zo ontzettend graag niet mijn ouders teleurstellen. Ik hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk is.