Shiraz
Lieve M.
Zes jaar geleden leerde ik je kennen in een groep mensen waarin wij allemaal in hetzelfde hoofdstuk waren beland. Namelijk het zoeken naar een betaalde baan.
Ik kon direct goed met je opschieten, je vertelde jou verhaal. Jij moest als student zijnde vluchten uit Iran. Jou vader heeft je geholpen om Europa te bereiken. Veel van je studie vrienden zijn opgepakt of leven niet meer. Dat heeft zijn diepe sporen in jou ziel en zijn achter gelaten. Wetende dat jij nooit meer voet op Iraanse bodem kan zetten, want dan is het klaar…..
Tijdens deze dagelijkse bijeenkomsten hadden wij een goede klik, we konden goed praten maar ook vreselijk lachen. En je gaf mij een post-it. Met daarop een korte tekst,maar met 2 ogen getekend.. die heb ik nog steeds bewaard.
Je was weer op het rechte pad, want de weg naar Europa was hard eenzaam en zwaar. Té zwaar. Zo zwaar dat je verdovende middelen ging gebruiken om de pijn en het gemis van je familie, vader, moeder en je vrienden te kunnen dragen.
Je raakte verslaafd en dakloos. Totdat op een gegeven moment er mensen waren die zich jou lot aantrokken, je ging voetballen in een team voor dak en thuislozen. En je was goed. Héél goed zelfs, dat je een ontmoeting had met onze koning.
In de weken dat wij in hetzelfde hoofdstuk zaten, belde je mij savonds wel eens, we konden heel goed praten, en nog steeds onwijs lachen.. je wilde een keer Iraans voor mij koken, maar ik sloeg het af,toch een beetje bang voor de bekende ‘wat als’..
Een aantal weken later gingen wij samen naar een café om savonds wat te drinken, we praten veel, je pakt mijn ringvinger vast en vroeg,geloof jij in het spirituele? Daar hebben we veel over gepraat die avond. Het was gezellig, maar toch ik durfde ik je niet te dichtbij te laten komen. De bekende ‘wat als’ bleef om mij heen spoken.
We hielden contact, maar het verwaterde… Ondertussen ging ik verder met mijn leven, jij ook.
Opeens zag ik je lopen een aantal maanden terug, je zag er slecht uit.. ik draaide me om, maar fietste door. Mijn man was al een stuk vooruit.
Vandaag zag ik je weer lopen, precies op dezelfde plek waar ik je een aantal maanden eerder zag… Je zag er nog slechter uit… Je loopt met je arm onder je ziel, je ogen zijn dof.. de man die in Nederland zoveel in jou geloofde is overleden… De enige waarbij jij je als een zoon in Nederland voelde. Je loopt op straat, je bent verslaafd. Je ogen zijn dof je baard is wild. Je bent alles kwijt wat je ooit liefhad. Je voelt je verloren.
Ik stopte en zag je vanaf een afstand, ik wilde je roepen maar ik durfde niet.
Want daar kwam weer de bekende ‘wat als’………