Van een donkere naar uiteindelijk een roze wolk

Ik leerde mijn ex kennen in 2010. Ik was verliefd op hem geworden, omdat ik zag hoe leuk hij omging met zijn dochtertje. Ik was daar zo van onder de indruk. En omdat ik stiekem ook een kinderwens had, leek hij de perfecte man voor mij.

In het begin was het ook echt perfect en vulden we elkaar heel goed aan. We gingen op vakantie en zijn familie mocht mij ook heel graag. Het kon niet beter. Mijn familie zag ik door omstandigheden niet veel, waardoor mijn ex mijn ouders pas na een aantal maanden ontmoette. Het was zo’n fijne ontmoeting en gaf mij zoveel rust, want mijn ex leek er begrip voor te hebben.

Maar helaas was deze zorgeloze periode maar van korte duur. Mijn ex begin steeds meer jaloezie te ontwikkelen. In het begin valt dat niet zo op, is het nog onschuldig. Maar het sluipt er langzaam in en uiteindelijk was de jaloezie ziekelijk.

Vrouwelijke kleding mocht ik niet meer dragen, dat trok teveel aandacht. Net als het ge-klikklak van mijn hakken, die mocht ik ook niet meer dragen. En natuurlijk niet teveel make up. Toen besteedde ik er niet veel aandacht aan, maar als ik toen wist wat er nog zou komen, had ik er meteen een punt achter gezet.

Na een aantal maanden raakte ik zwanger. Ik was verliefd op het kindje dat in mijn buik groeide. Ik werkte fulltime, 40 uur per week. Maar tijdens de zwangerschap bleek al snel dat ik niet lang kon genieten van die roze wolk. Mijn ex betichtte mij iedere keer opnieuw van vreemdgaan. Het was gewoon ziekelijk. Op een app kon hij in de gaten houden waar ik was. Hij kwam vaak eerder thuis zonder wat te zeggen, zodat hij kon controleren of ik iets verkeerds deed. Soms verzon hij ook een verhaal. Dan zei ik dat ik een dutje ging doen op de bank tussen de middag en dan belde hij mij later om te zeggen dat dat helemaal niet waar was. Hij had namelijk een vriend langs zijn huis gestuurd en die had me helemaal niet zien liggen op de bank. Uiteindelijk toen ik bij hoog en laag bleef volhouden dat ik toch echt een dutje deed op de bank, gaf hij toe dat het niet waar was. er was helemaal geen vriend langs geweest. Daarnaast was er heel vaak, bijna dagelijks, ruzie. hij mocht niemand van mijn familie of vrienden en vriendinnen, volgens hem mankeerde aan iedereen wel wat. Hierdoor verloor ik mijn beste vriendin, die helaas een aantal jaar later was overleden. Nooit heb ik afscheid van haar kunnen nemen en dat doet nog steeds pijn. Ik mocht alleen met zijn familie en goedgekeurde vrienden omgaan. Maar als ik bij mijn ouders was geweest, dan was de spanning om te snijden. ik had ruzie met hem, ruzie met zijn vader, met zijn broer. het was niet normaal. Ik had zowat de hele zwangerschap stress. Wat iets moois had moeten zijn, was voor mij vooral heel stressvol. Ik moest mij continu verdedigen voor iets dat ik niet had gedaan. En hij genoot ervan om mij op de kast te jagen, zei hij.

‘Denk maar niet dat jouw ouders de leuke opa en oma kunnen gaan uithangen hoor als de kleine er straks is!’ Dat kreeg ik regelmatig te horen. Iedere keer weer stond ik tussen hem en mijn ouders in. Terwijl mijn ouders niets tegen hem hadden en hem bovendien nooit iets hadden misdaan.

Iedere zwangere vrouw kan behoefte krijgen aan bepaalde dingen die zij normaal niet eet of drinkt. Ik had ontzettend veel behoefte aan versgeperste sinaasappelsap en melk. IJskoude melk. Vers geperste sinaasappelsap haalde ik altijd in de lunchpauze op mijn werk. Dus ik besliste voor mijzelf hoe vaak en hoeveel ik er van dronk. Maar melk hoorde bij de boodschappen en mijn ex vond dat ik te veel melk dronk. Hij was niet genegen aan mijn behoefte voor melk te willen voldoen, op was op.
Hij was vreselijk gierig en we deden samen de boodschappen, deelden dat ook altijd door twee zodat we allebei evenveel kwijt waren, maar onlangs dat wilde hij niet dat ik zoveel melk dronk. En was hij dus ook niet bereid om wat extra te halen.

Op een gegeven moment brak de tijd aan dat ik ieder moment kon bevallen. Die nacht werd ik ineens wakker met kramp in mijn buik. Ik appte meteen mijn ex, die op dat moment gewoon nog aan het werk was. Het moment kwam hem allemaal niet uit, hij was moe. Hij vroeg of het wel echt weeën waren en ik heb mij niet verbeeldde. Ik liet de verloskundige langskomen. Het blijkt dat ik op dat moment al 3 cm ontsluiting had en met spoed naar het ziekenhuis moest.

Mijn ex kwam naar huis en we reden samen naar het ziekenhuis. Daar aangekomen zag hij mijn ouders. Hij vond hen niet hartelijk genoeg. Terwijl ik op bed lag aan het vechten tegen de weeën, zei mijn ex ‘Nu hoef ik helemaal niks meer met ze te maken te hebben!’ Stel je voor. Je ligt daar met onwijze pijnscheuten die doorstralen van je buik naar je rug en je bovenbenen en het wordt steeds erger en de weeën komen steeds vaker. Zo erg, dat ze haast niet meer op te vangen zijn. En dan krijg je zoiets te horen. Het was echt vreselijk.

Mijn ex was constant bij mij in de kamer. In de avond werd mijn prachtige baby geboren. Ik was verliefd. In al die tijd was dit eigenlijk het enige mooie moment dat ik van mijn baby kon genieten, dat kon al die tijd bijna niet.

Maar niet lang daarna viel ik weer keihard van de roze wolk af. Diezelfde nacht was mijn ex in slaap gevallen op het bankje in de slaapkamer van het ziekenhuis en niet één keer wakker geworden om de baby te voeden of verschonen. Niet dat ik het erg vond, ik genoot ervan. Maar mijn ex had mij al die tijd voorgehouden dat we alles samen zouden doen. Maar ik kon het wel begrijpen want hij had immers twee nachtdiensten achter de rug. Maar aan de andere kant, ik was tenslotte ook moe, ik had ook keihard gewerkt en het onmogelijke van mijn lichaam gevraagd om de kleine op de wereld te kunnen zetten. Ik was ernstig verzwakt door het bloedverlies dat ik had.

Toen we naar huis mochten hield hij zich in het begin ook aan zijn belofte. Om en om gingen we eruit. Niet lang daarna begon mijn ex zich te irriteren, smeet hij met keukenkastjes en schreeuwde hij zelfs tegen onze baby. Hij kon het niet hebben dat als hij wakker was, dat ik nog sliep. Dus smeet hij met kastjes en schreeuwde hij naar de baby, zodat ik ook wakker zou worden. Ik besloot het toen allemaal maar zelf te gaan doen. Ik kon er niet tegen dat hij zo tekeerging tegen de baby. Toen mijn zwangerschapsverlof erop zat, ging ik weer fulltime aan het werk. Dat was heel pittig. Om de twee uur voeden, boertje laten, verschonen, om daarna voor een uurtje weer te kunnen slapen en er weer uit te kunnen. En om 5:00 uur ging mijn eigen wekker alweer, maakte ik mijzelf en mijn kindje klaar en bracht ik mijn kindje naar de opvang zodat ik daarna meteen door kon naar mijn werk.

Als ik thuiskwam moest alles nog gedaan worden. Mijn ex was namelijk niet bepaald netjes. Dus nadat ik het huis had opgeruimd en de kleine van de opvang had gehaald, moesten er nog boodschappen gedaan worden en moest er nog gekookt worden. Vervolgens moest de kleine de fles krijgen en in bad gedaan worden. Wanneer hij dan eindelijk om 18:30 uur even sliep, kon ik tijd vrijmaken voor de twee verplichte cursussen die ik moest doen voor mijn werk om een vast contract te kunnen krijgen. Ik had echt geen leven, maar ik had alles over voor het vaste contract zodat ik mijn baby een stabiel leven kon bieden.

En wat was ik trots dat ik beide cursussen in één keer gehaald had, ondanks mijn drukke leventje waarin ik eigenlijk gewoon een alleenstaande moeder was. Want echt hulp kreeg ik niet en in de nachten al helemaal niet.

Als ik in de file stond had ik de grootste ruzie met mijn ex. Hij was dan boos omdat hij de fles moest geven aan de kleine en in bad moest doen en op bed moest leggen. Als ik dan thuis kwam, dan lag hij boos op bed.

De band tussen hem en mijn ouders was nog steeds heel slecht. Iedere keer als ik bij mijn ouders op bezoek was geweest, kreeg ik geheid ruzie. Ik voelde het al in mijn buik zodra ik in de auto zat richting huis, want ik wist al dat er weer spanning in de lucht zou hangen.

Op een gegeven moment kreeg ik van het consultatiebureau te horen dat mijn kleine een achterstand had en dat er iets moest gebeuren. Dit was voor mij echt de druppel, waardoor ik toen een punt achter onze relatie hebt gezet.

Dit ging niet bepaald zonder slag of stoot. Hij pakte mij bij mijn nek, kneep erin en duwde mij tegen de muur, ik kreeg amper lucht. Ik raakte in paniek en dacht dat ik dood zou gaan. De kinderen kwamen de kamer in gelopen en begonnen onophoudelijk te huilen.

Toen zei mijn ex dat ik dat ‘hoereniong’ van me mee moest nemen. Ik bedacht me geen moment, pakte mijn kleine en zette hem met pyjama en al in de auto en gaf plankgas. Ik reed naar mijn huis en mijn hart brak. Ik wist dat dit het enige juiste was geweest dat ik voor mijn kleine kon doen op dat moment.

Mijn kleine knapte vanaf dat moment helemaal op, het ging zo goed met hem. Ik was zo blij dat ik deze beslissing had genomen. Al die tijd had ik geprobeerd om de relatie tussen mij en zijn vader goed te houden. Maar in plaats van dat het beter werd. ging het alleen maar slechter met mijn zoontje. Daarom was ik blij dat ik dit moedige besluit had genomen.

Nooit heb ik getwijfeld of spijt gehad van mijn keuze. De vader van mijn zoontje is niet meer in beeld, dit wilde hij ook niet. Mijn zoontje vraagt gelukkig nooit naar hem.

Ik ben heel erg trots op mezelf en gelukkig. We hebben eindelijk het geluk gevonden en gaan nu samen een zorgeloos leven tegemoet.