Verandering vriendschap

Goedenavond lieve lezers van MG,

Na toch wel wat twijfel of ik mijn ‘issue’ hier zou neerleggen en daarmee voor mijn gevoel ook daadwerkelijk erken (en ‘openlijk’) dat ik het zie als een voor mijn negatieve verandering, sta ik zeer open voor jullie visie, eventuele tips en adviezen.

Een zeer lang verhaal kort. Zoals ik velen hier zie schrijven, heb ook ik helaas absoluut geen fijne jeugd gehad. Vertrouwen hebben in anderen vond ik daardoor erg lastig. Toen ik een jaar of 8 was, heb ik mijn beste vriendin leren kennen op de basisschool, waar ik nieuw kwam. We hebben ontzettend veel samen gedaan, van bij elkaar logeren, samen boyband-muziek luisteren tot aan girls-night organiseren met gezichtsmaskers en nagels lakken, tripjes in eigen land met een hotelovernachting, tot winkelen en getuigen zijn bij elkaars bruiloft een aantal jaar geleden. Ik ben haar dan ook ontzettend dankbaar, voor al deze momenten van liefde en gezelligheid. Ook na de middelbare school en tijdens onze studies hielden we bijna dagelijks contact. Ofwel, we wisten niet alleen oppervlakkig van elkaar hoe het ging, maar deelden ook onze angsten, onze blijdschap, onze wensen en dromen. Het was meer dan een vriendin, het was haast als een zus.

Enige tijd geleden heeft mijn beste vriendin haar huidige partner ontmoet, en is daarmee getrouwd. Het is haar zo ontzettend gegund en ik ben blij dat ze met hem is. Echter, woonde hij een behoorlijk eind weg, en heeft zij door druk van familie besloten om bij hem in te trekken. Ik vind het fijn om te zien dat ze daar desondanks toch goed aan heeft gedaan, ze is gelukkig en heeft een fijne woning.

Ik merk dat ik mijn beste vriendin mis, en de relatie die wij vroeger hadden nu ook veranderd is. Dat vind ik ook begrijpelijk, we leiden meer ons eigen leven en inmiddels ben ik zelf ook moeder van een schoolgaand kind. Dus ook ik heb mijn handen vol, aan mijn gezinnetje. Echter, van afspreken komt niets meer. Ik heb haar meermaals gevraagd om af te spreken, dat lijkt haar leuk. Ze belt me, en we kletsen uren. We spreken een datum af en het is nu al meermaals voorgekomen dat ze dan afzegt. Te druk, geen tijd, verplichtingen met partner. Ik heb een aantal keer een nieuwe afspraak geprobeerd te maken, of in elk geval het voornemen om te komen tot een nieuwe datum. (Van ons twee ben ik altijd al wat meer degene geweest die dingen organiseerde en plande). Ik rijd met alle liefde op een vrije dag haar kant op. Inmiddels merk ik dat dit voor mij de eerste stap is, dat ik het begin los te laten. Ik merk dat ik ondanks alles wel van mening ben dat als zij graag wil afspreken, dat dat ook van haar kant af mag komen. Ik voel me onzeker, en verward. Wil ze nog wel afspreken? Of is dit mijn behoefte? Wat is er veranderd? Ondertussen volgen op social media allerlei foto’s en video’s met anderen. Begrijp mij niet verkeerd, ik gun het haar. Alleen, het geeft mij een dubbel gevoel als ik weer een kaartje krijg voor mijn kind (zij wordt tante genoemd door mijn kind), of als ze vraagt hoe het met ons gaat. Om daarna weer niks te horen, als ik haar een uitgebreide reactie heb gegeven. Dit voelt voor mij toch als een soort tweede stap in het loslaten. Ik reageer tegenwoordig wat meer kortaf, beperkt.

In het verleden heb ik het weleens bespreekbaar gemaakt. Het antwoord was haast ‘boos’. ‘Doe is niet zo gek?’ en ‘Nee, er is echt niks. Ik ben gewoon druk’.

Ik zit vol tegenstrijdigheden, dat ik niet meer goed weet wat ik hiermee kan doen. Onlangs uitnodigingen verstuurd voor een feest van ons tig-jaar trouwen, ook dan krijg ik de reactie dat ze het niet kan combineren qua tijdstip en dat ze dan liever met eigen familie is die dag.

Zouden jullie mij kunnen voorzien van advies en jullie visie? Bedankt alvast.