Verdomd lekkere pizza

09-03-2018 10:36 4

Ella 09-03-2018 10:36

Na meer dan twee jaar heb ik eindelijk een diagnose gekregen; CVS.
Naast chronisch vermoeidheidssyndroom, betekent CVS voor mij vooral constant ‘neen’ moeten zeggen. Nee op de vraag of ik mee iets ga drinken. Nee op een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje. Nee op de vraag of ik me ga inschrijven voor de volgende lessenreeks fotografie. Nee op de vraag of ik deze zomer op reis ga. Nee op de vraag of ik op mijn werk meer uren ga doen. Nee op de vraag of ik plannen heb voor het komende weekend. Nee nee nee! Ik wil zooo graag ja zeggen, maar het enige wat ik uit mijn mond hoor komen is nee. Niet omdat ik een saaie trien ben, maar omdat mijn lichaam de laatste jaren aanvoelt als dat van een 70-jarige.

Toch heb ik er sinds twee jaar een nieuwe bezigheid bij; naar dokters gaan. Toestanden als een doktersafspraak die eindigt met ‘Iedereen is wel eens moe. Dat is dan 25 euro alsjeblieft.’ waren niet ongewoon. Maar het spenderen van mijn zuurverdiende centjes aan al die onderzoeken heeft na twee jaar en half dan toch iets opgeleverd.

Ik begrijp dat het voor de buitenwereld moeilijk voor te stellen is hoe dit voor me voelt. Zeker omdat ik tot voor kort geen diagnose had. En ik begrijp dat je niet zo veel hebt aan een vriendin die amper nog leuke dingen kan doen. Maar ik besef dat het altijd erger kan. Daarom hoef ik echt geen medelijden hiervoor, maar een beetje begrip zou op z’n zachtst gezegd wel ‘aangenaam’ zijn. Want als de ongeschreven wet dat je gewoon ja hoort te knikken als een kennis je de vraag stelt ‘alles goed?’, voor mij blijkbaar ook bij mijn beste vriendin geldt, ben je toch wel de slechtste beste vriendin ooit.

Maar niet getreurd. Sinds ik mijn diagnose heb, ben ik begonnen met een aantal dingen die mijn gezondheid zouden moeten verbeteren. En wonder boven wonder, ik merk sinds kort toch een iniminibeetje vooruitgang.

Ik hoop dat het de goede kant blijft uitgaan. Aan die kapot gelopen vriendschappen, valt niets meer te doen. Maar ik ga zo blij zijn dat ik tenminste de helft van mijn pizza niet meer zal moeten laten liggen omdat ik geen kracht meer heb om hem in stukken te snijden. Want dat was een verdomd lekkere pizza.

https://ellasblablaatje.wordpress.com/

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • ijsco 09-03-2018 19:50
    En wat wil.je als advies?
  • Mini 09-03-2018 21:44
    Ik herken zo dat gevoel, eindelijk erkenning!! Het lastigste vond ik bij mezelf dat ik tot een jaar of25 springend (ADHD) door het leven ging, daarna kwamen de klachten insluipen. En natuurlijk de twijfel ben ik moe of lui? Je kan nu inderdaad “werken” naar je herstel toe. Ik hoop dat het met je net zo makkelijk zal gaan als bij mij. Ik wens je Heel veel sterkte en geduld toe
  • Ingel 12-04-2018 23:43
    Laat je vitamine d gehalte eens testen kan ook oorzaak zijn van je cvs
  • Bull 25-04-2018 06:16
    Dan zeg je op alles “Ja”. Maar ik heb helaas cvs en dus is het fysiek niet mogelijk. Tegen minder bekenden is het standaard antwoord op de vraag “hoe gaat het?” -> “goed, hoe gaat het met jou”. Het is een beleefdheidsvraag. De mensen die jou niet steunen zijn geen vrienden! Wees blij dat je van dat soort mensen af bent. En vraag iemand om die pizza van te voren voor je te snijden..