Vriendschap over?
Hallo lezer!
Voor enige tijd loop ik nu tegen een dilemma aan wat mij behoorlijk dwars kan zitten. Al zo’n 7 jaar ben ik heel goed bevriend met een vriendin die ik ken van de studie. We doen veel samen; sporten, series kijken, dagjes weg en we zijn zelfs samen op vakantie geweest. We delen alles met elkaar en hebben geen geheimen.
Sinds een klein jaar heb ik nu ook een relatie met een man die veel werkt. Ik ben gek op hem en probeer dus zo veel mogelijk van de vrije tijd die we samen hebben, daadwerkelijk samen door te brengen. Dat komt vaak neer op de weekenden en 2 of 3 avonden in een week. Daardoor probeer ik mijn afspraken hier omheen te plannen en mijn tijd goed te verdelen.
Mijn vriendin heeft zelf ook zo’n 10 jaar een relatie, maar zij doet vrijwel niks met haar vriend. Ze eten af en toe samen en slapen in hetzelfde bed, maar eigenlijk doen ze verder niks samen en hoeven ze geen rekening met elkaar te houden. Ze leidt dus een soort vrijgezellen bestaan.
Nu is het zo dat ik het idee heb dat ze mijn relatie niet respecteert en dat ze niet begrijpt dat ik relatief veel tijd met mijn vriend wil doorbrengen. Dit terwijl ik nu standaard twee keer per week met haar sport en 1 keer per week met haar eet. Wanneer ze mij vraagt om bijvoorbeeld zaterdag te gaan eten en film kijken en ik geef aan met mijn vriend een vrije avond te willen, dan zegt ze bijvoorbeeld “donderdag hebben jullie toch samen gegeten?” En ze begrijpt dan niet dat een doordeweekse dag druk is, niet zo relaxed is als een zaterdag en dat het belangrijk is om tijd te investeren in een relatie.
Zij vindt het wel voldoende als ik 1x per week met mijn vriend af zou spreken en ze lijkt niet te begrijpen dat ik veel tijd met hem wil doorbrengen. Ook als ik voorstel dat ze bijvoorbeeld in het weekend bij mij en mijn vriend komt eten, slaat ze dit aanbod af en zegt ze dat we wel een andere keer afspreken.
Ik weet niet wat ik met deze vriendschap aan moet… ik hou van haar, heb het super gezellig met haar, maar ik voel me nu totaal onbegrepen en niet echt gerespecteerd.
Is er iemand die dit herkent? Hoe zou jij hier mee omgaan?
-
Dag Esmee, Fijn dat jouw leven zo compleet is, met vriend en vriendin die allebei om je geven. Dat is iets wat je moet koesteren. Tegelijkertijd moet me even iets van het hart, namelijk dat ellendige woordje respect, waar iedereen mee schermt, maar dan wel alleen als ze het willen ontvangen. Stel de vraag nou eens één keer andersom: zou je vriendin zich, denk je, door jou gerespecteerd voelen? Ik denk dat het antwoord je nog wel eens tegen zou kunnen vallen. Waarom? Nou, om te beginnen respecteer jij haar relatie niet en dat terwijl zij er al tien jaar op heeft zitten en jij zelf krap één. Dat zij na tien jaar niet meer constant hand in hand met haar geliefde op de bank hoeft te zitten, betekent niet dat zij en haar vriend niet een hele stabiele relatie hebben, waarin zij elkaar genoeg vertrouwen en respecteren om elkaar de ruimte te gunnen om ook andere bezigheden en vriendschappen ernaast te hebben. Een vriendschap die zij tot nu toe altijd heeft gehad met jou. Daarnaast respecteer jij haar gevoelens niet. Na een vriendschap van 7 jaar, komt er van jouw kant een blijkbaar nogal eenzijdig besluit dat zij zonder al teveel waarschuwing geacht wordt een stap opzij te doen voor jouw vriendje. En daar mag ze best wat verbolgen over zijn, vind ik. Wees gewoon eerlijk, tegen haar en tegen jezelf. Jij wilt bij je vriendje zijn. Dat is begrijpelijk en dat gun ik je van harte. Maar je kunt in een vriendschap niet hebben en tegoed houden. Je kunt niet van je vriendin verwachten dat ze rustig wacht totdat jij een keer aangeeft iets te willen gaan doen. Voor jou tien anderen die dat wel gezellig vinden. Dus ik zou zeggen; ga een keer met haar op stap in het weekend. Je hoeft echt niet aan je vriend geklit te zijn om die relatie te behouden en zou dat wel zo zijn, dan is het nu al gedoemd om te mislukken. Tenzij je dit echt zo wil. Maar dan zal er een waardevolle vriendschap aan onderdoor gaan en heb je dat aan niemand anders te danken dan aan jezelf. -
Dag beverly, dank voor je reactie! Ik snap het helemaal en zo heb ik er ook zeker naar gekeken, ware het niet dat ik haar elke maand huilend aan de telefoon heb, omdat haar vriend niks met haar wil doen, geen tijd voor haar maakt, vreemd is gegaan of haar weer eens niet kwam opdagen, maar omdat het mijn verhaal is, vond ik het niet nodig dat erbij te vermelden. Maar bij deze dan toch. In die gevallen ben ik er altijd, ik luister, heb respect voor haar verhaal, rijd s nachts naar haar toe, dus daar ontbreekt het niet aan. Wat betreft je advies met haar op stap te gaan, dat doen we zeker, 1x per maand en daarnaast sporten we twee keer per week samen, eten we 1x per week samen en wandelen we soms. We zien elkaar dus zeker 3 a 4 keer per week. Het enige dat ik stel, is dat zij dit veel vaker wil en als ik dan aangeef een avond met mjjn vriend te willen zijn (dit gaat om een avond, niet elke dag hand in hand zoals jij schetst), reageert ze niet meer of zegt ze boos dat we toch sl samen slapen. Samen slapen is echter in mijn ogen niet echt quality time. Hoe kan ik dit liefdevol brengen aan iemand die zelf vrij vaak door haar vriend aan de kant wordt gezet? Is er wellicht ook jaloezie? Ik wil zeker geen vriendschap beëindigen. -
Bedankt voor de extra uitleg, dat had ik niet uit je eerste verhaal gehaald en ja, dat verandert natuurlijk wel veel. Je vriendin klinkt mij nu in de oren als iemand die naast haar vriend (ook niet iemand aan wie ze veel steun heeft, blijkbaar) niet heel veel andere vriendinnen heeft of mensen bij wie ze haar hart kan en wil luchten en dus klampt ze zich nogal aan je vast. En dan is het best lastig dat ze je aandacht ineens moet delen met je vriend. Ik vraag me af hoe gezellig die afspraken met elkaar dan nog wel zijn. Haal jij nog energie uit je contact met haar of zuigt ze je emotioneel steeds leger? Als het het eerste is, dan zou ik me blijven opstellen zoals je dat nu doet, dus uitgaan in het patroon zoals het er nu is, zodat je ook aan je relatie met je vriend kunt blijven bouwen. Daar kan ze het moeilijk mee hebben, maar laat haar niet té afhankelijk van je worden; je bent vriendin, geen therapeut. Als ze je nu al teveel energie gaat kosten, dan zou ik het contact langzaam afbouwen, want een vriendschap die meer kost dan oplevert, is geen vriendschap en gaat je (ik spreek overigens uit ervaring in deze) op het gebied van je (mentale) gezondheid opbreken. Wellicht heb je andere vriendinnen om leuke dingen mee te gaan doen? desnoods verruim je je vriendingroep inclusief haar, zodat ze haar sores ook eens bij een ander neer kan leggen. Wil je haar toch liever (nog) niet kwijt, maak dan een paar duidelijke afspraken. Geef je grenzen aan. Dat doe ik ook met mijn beste vriendin, die ook geen gelukkig huwelijk heeft. Ik ga graag met haar op stap, maar ik ben geen klaagmuur en zij ook niet. We mogen allebei tien minuten tegen elkaar zaniken (ernstige noodgevallen even niet meegerekend), dan zegt de ander wat zij erover denkt en dan gaan we over op een ander onderwerp. Onze vriendschap moet wel leuk blijven. Sterkte met je besluit. Oh wacht, nog even één ding; als deze vriendschap ten einde komt, voel je dan niet al te schuldig. Soms heb je echt alles geprobeerd en komt het toch niet goed. Dat is jammer, maar geen schande. -
Dag Beverly, Nogmaals dank voor je reactie. Het is fijn om iets te horen van iemand met ervaring. Het klopt wat je zegt. We hebben het zeker gezellig, maar soms kost het inderdaad ook energie. Ik zal een goed gesprek aangaan met haar en daarbij aangeven wat inderdaad mijn grenzen zijn. Als vriendin zal iemand dat ook begrijpen en ik zal haar zeker nooit zomaar aan de kant zetten voor een vent. Je adviezen hebben me steun gegeven. Dankjewel.