Lennekes dochter kan de scheiding maar niet accepteren
Dat Lenneke (38) en Robert (41) nooit meer bij elkaar zullen komen, is wel duidelijk. Maar hun dochter Veerle (13) kan dat maar niet accepteren. Bijna een jaar na de scheiding is ze nog steeds kapot van verdriet. Hoe kan Lenneke haar dochter helpen bij het verwerkingsproces?
“Voordat Veerle dertien jaar geleden geboren werd, zat het al niet goed tussen Robert en mij. Onze relatie was niet in balans: ik was doller op hem dan hij op mij. Ik probeerde van alles om hem aan me te binden. Uiteindelijk ging ik zelfs op salsales, omdat ik wist dat hij een zwak had voor latino-dames. En dat terwijl ik niet eens per se van dansen hou! Het werkte wel: Robert vond me onweerstaanbaar als ik met mijn heupen draaide en zo wist ik hem eindelijk echt te strikken.
Na een tijdje verkering gingen we samenwonen, en toen raakte ik al snel zwanger van Veerle. Dat betekende wel het einde van de salsales, maar met de komst van Veerle hadden Robert en ik iets anders wat ons bond. Maar naarmate Veerle ouder werd, doofde onze liefde voor elkaar. Ik was nooit Roberts grote liefde geweest, maar inmiddels was hij ook al een tijdje de mijne niet meer. Een jaar geleden gingen we het gesprek met elkaar aan en de uitkomst daarvan was: we wilden zonder elkaar verder.
Huilbuien
Het is natuurlijk zuur dat er één partij was die er helemaal niets over te zeggen had: Veerle. Op een zaterdagavond vertelden we haar dat we zouden gaan scheiden. Robert had toen al een woning gevonden in de buurt, en zodra die opgeknapt was, zou hij verhuizen. Tot die tijd zou hij nog wel ‘thuis’ eten en slapen, dus ze hoefde niet meteen afscheid te nemen. ‘En je bent natuurlijk altijd welkom bij mij,’ sloot Robert af.
Veerle keek ons allebei lang en strak aan en zei toen: ‘Belachelijk. Zo stom. Ik wil er niet over praten, ik ga naar bed.’ En zonder verder nog iets te zeggen, vertrok ze naar haar kamer.
‘Bijzondere reactie,’ vond Robert, en ik was het met hem eens. Het grote verdriet zou nog wel komen, dachten we.
En of het verdriet nog kwam! Al snel werden we geconfronteerd met de eerste huilbui, en dat was een flinke. Natuurlijk begrepen we haar verdriet wel en we gaven haar dan ook de ruimte en troostten haar zo goed we konden. Veerle had recht op haar verdriet, dat hoorde bij de verwerking.
Toen de eerste tranen eenmaal waren gevloeid, kwam het verdriet vaker naar boven. Zo’n twee keer per week had ze een flinke huilbui. Soms groeide het uit tot een regelrechte woedeaanval, waarbij ze ons bijna smeekte om toch vooral bij elkaar te
blijven. Robert en ik dachten dat het na verloop van tijd wel minder zou worden, maar dat was helaas niet het geval.
Op de dag dat Robert voorgoed vertrok, twee maanden nadat we Veerle op de hoogte hadden gebracht, weigerde ze tegen ons te praten. Pas na een paar dagen ontdooide ze weer wat. Het was zenuwslopend. Omgaan met haar vond ik bijna nog vermoeiender dan de hele scheiding bij elkaar.
Grenzen
Ik had gehoopt dat Veerle uiteindelijk wel zou wennen aan de nieuwe situatie, maar het blijft maar voortduren. Ik heb aangeboden om hulp voor haar te zoeken, zodat ze er met iemand over kan praten, maar dat wil ze niet. ‘Jullie kunnen gewoon weer samen komen, dan is alles opgelost,’ zegt ze dan koppig. Regelmatig probeert ze me over te halen om het weer te proberen met Robert. Van alles verzint ze om ons weer verliefd te laten worden op elkaar. Andere keren huilt ze tranen met tuiten, ontroostbaar is ze dan.
Ik geloof best dat ze nog steeds verdriet heeft, maar vaak komt dat verdriet precies als ze iets moet doen waar ze geen zin in heeft. Of als ze een toets heeft voor een vak waar ze niet in uitblinkt. Heel toevallig allemaal. Soms heb ik het idee dat ze het prima vindt om zich achter de scheiding te verschuilen. Haar slechte cijfers op school zijn volgens haar een direct gevolg van ‘de misstanden thuis’.
Robert vindt dat we haar alle ruimte moeten blijven geven. ‘Ze verwerkt het op haar eigen manier,’ vindt hij. Hij is dan ook een en al begrip als Veerle weer eens tegen hem begint over hoe moeilijk ze het heeft. Ik denk dat hij het op deze manier alleen maar in stand houdt. Ik vind dat hij best wat strenger mag zijn als ze weer eens dramatisch huilend bij hem op de stoep staat.
Natuurlijk vind ik ook dat ze de ruimte moet krijgen, maar er zijn grenzen. Ze moet ook leren dat het leven niet altijd loopt zoals zij dat wil. Dat ze zich soms over haar verdriet heen moet zetten als de situatie daarom vraagt. Of vraag ik dan te veel van een meisje van dertien? Heeft ze nog meer tijd nodig? Ik wil dat Veerle weer van het leven kan genieten, zoals andere meisjes van haar leeftijd. Hoe kunnen we haar helpen om de situatie te accepteren?” L
-
Ik heb geleerd dat je een zin waar het woord 'maar' in staat alles vóór het 'maar' weg kan strepen; alleen wat er ná 'maar' staat is oprecht. Je schrijft: Ik geloof best dat ze nog steeds verdriet heeft, MAAR vaak komt dat verdriet precies als ze iets moet doen waar ze geen zin in heeft. Of als ze een toets heeft voor een vak waar ze niet in uitblinkt. Heel toevallig allemaal. Ik kreeg er rillingen van, een kind van 13 beschuldigen van manipuleren zoals jij ooit haar vader gemanipuleerd hebt om hem maar te 'krijgen'. Alsof een mens van jou is maar dat terzijde. Gelukkig snapt haar vader wel dat ze liefde nodig heeft en geen verwijten dat ze de scheiding misbruikt om onder zaken uit te komen. Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten. Je gebruikt zelf vast en zeker de scheiding zonder blikken of blozen als je ergens geen zin in hebt of iets gedaan wil krijgen. Als ik me vergis: sorry hoor maar een normale moeder zou binnen een jaar(!!) na een scheiding nog niet eens op het idee komen dat haar dochter zo doortrapt zou zijn. Geen verdriet meer heeft. Want jij bent die man toch ook zat? Nou dan, het is haar vader maar en hij woont nog in de buurt dus niet zeuren hoor ik je denken... Ik heb maar één goede raad: laat je dochter bij haar vader wonen, bij zo'n ijskoude moeder die zich alleen maar ergert om het diepe verdriet van een kind van 13 -toch al een moeilijke leeftijd- is ze een hele makkelijke prooi voor hele foute jongens zoals loverboys. Altijd zijn hun slachtoffers meisjes die thuis geen liefde krijgen of lang niet genoeg liefde en al helemaal geen begrip. Wat zal ze smelten voor de 18-jarige knapperd die haar wél alle aandacht geeft, (doet alsof hij) haar begrijpt en met haar meeleeft. Ook mooie dingen voor haar koopt en haar aanraadt eens een blowtje te roken of wat alcohol te drinken. Even chillen na al die ellende thuis en op school! Ik hoop echt dat haar vader haar voldoende op kan vangen en troost. Keer op keer op keer, net zolang tot ze kan leven met het feit dat haar ouders niet meer bij elkaar komen. Dat zal járen duren. Sterker nog het kleurt haar hele puberteit en wellicht haar hele kijk op relaties. Harde taal? Zeker, hoog tijd dat je een schop onder je kont krijgt en het welzijn van je 13-jarige dochter op de eerste plaats zet. -
Ik heb de indruk dat alles in je leven moet gaan zoals jij dat wil... je moest Robert hebben... Veerle moet maar ophouden met verdrietig zijn... zo werkt het niet in het leven en zeker niet als je moeder bent... een jaar is nog maar heel kort... Tuurlijk heeft ze nog verdriet dat is heel normaal... geef haar de tijd die heeft ze nodig... mijn kinderen hebben ook veel tijd nodig gehad om over de scheiding heen te komen... het blijft altijd een beetje een moeilijk punt... ik hoop dat je haar de tijd geeft die ze nodig heeft... je bent vast een lieve moeder die het beste met haar dochter voor heeft je moet het enkel ook tonen... het is niet omdat jij er zo vlug over bent dat zij dat ook is... ik wens je veel succes... -
Ik was 17 dat mijn ouders uit elkaar gingen en tot het overlijden van mijn vader 4 jaar later heb ik het er moeilijk mee gehad. Laat haar haar verdriet op der eigen manier verwerken, als jij vind dat haar verdriet moet stoppen jaag je haar misschien wel weg. Praat met haar of laat haar met iemand praten. Maar zeg nooit dat het verdriet maar klaar moet zijn. Een scheiding doet veel met een kind en ieder kind ziet zijn of haar ouders het liefste voor altijd bij elkaar en als die droom in duigen valt heeft dat tijd nodig om de droom bij te werken. Wees er voor je dochter,luister naar haar,troost haar want er is ook een kans dat ze zich tegen je gaat verzetten en misschien wel bij haar vader wilt wonen en geen contact meer met je wilt. -
Ben het voor de verandering niet eens met de eerdere reacties. Niets en niemand is zo manipulatief als een puber. En hoewel ik heus wel wil geloven dat jullie scheiding een flinke klap was voor je dochter en dat het verwerken hiervan best een tijd kan duren, ziet het er ook naar uit dat ze de rol van onschuldig slachtoffer uitbuit tot op het bot. Mijn advies: laat haar verdriet hebben, maar je hoeft niet ineens op al haar wensen in te gaan en alle verantwoordelijkheid bij haar weg te houden. Als ze een slecht cijfer heeft voor een proefwerk, hoeft dat echt niet te liggen aan de scheiding, althans niet nu nog. Madam kan ook gewoon niet goed geleerd hebben. Ga ook eens praten op school. Hoe gedraagt ze zich in de klas? Wat denken haar docenten van haar? Misschien heeft ze gewoon wat meer begeleiding nodig. En wat haar klusjes thuis betreft; daar is naar mijn weten nog nooit een kind aan doodgegaan. Gewoon laten doen dus. Dan maar met tranen. En schrale troost misschien, maar de puberteit gaat uiteindelijk ook weer over. -
Pubers zijn er absoluut toe in staat dit soort zaken in hun eigen voordeel in te benutten. Betekent dit dat Veerle geen oprecht verdriet meer heeft om de scheiding? Natuurlijk niet. Maar betekent dat dan automatisch dat je een kind dat slecht presteert op school en hier niet aan wil werken "Alle ruimte moet blijven geven?" Ook absoluut niet. Wat ik Lenneke wel wil adviseren, is om toch die hulp van buitenaf in te schakelen en een afspraak bij een therapeut te maken voor Veerle. Zeg haar dat ze twee keer moet gaan, en als ze het dan echt niks vind, ze mag stoppen. Het is voor een puber lastig om hulp te accepteren, zeker wanneer deze van de ouders komt, maar vaak willen zij die hulp stiekem wel. Veerle zal er denk ik baat bij hebben te praten over de scheiding met een neutrale partij (zelfs als zij in de eerste instantie haar kont tegen de kribbe gooit). De opvoeding stopt niet omdat Veerle nu verdriet heeft. Wees begripvol en geduldig, maar spreek haar wel aan op haar slechte prestaties op school bijvoorbeeld.