10 maanden cel voor ‘wraakvader’ Mario H.

Nathalie’s oudste dochter Cherlaine (15) heeft via internet contact gekregen met een leuke zeventienjarige jongen en is verliefd. Het is haar eerste liefde. Maar wat een meisjesdroom had moeten zijn, wordt een nachtmerrie. De leuke jongen blijkt een 47-jarige man te zijn met een enorm strafblad. Als Cherlaine’s vader de TBS’er opspoort, loopt het uit de hand. Heel Nederland valt vervolgens over de strafmaat die Mario H. opgelegd krijgt.

“Mijn vijftienjarige dochter had een vriendje. Ze had kennis aan hem gekregen via internet en ze liet me vol trots een foto van hem zien. Een leuke jonge knul met een vrolijk koppie. Ik was blij voor haar, hij leek heel aardig. Ik dacht dat het om een onschuldige tienerverliefdheid ging, maar dat bleek dus wel even anders te liggen. Achteraf ben ik zo vreselijk blij dat ze het tegen me verteld heeft. Dat ze mij in vertrouwen heeft genomen, kan haar leven gered hebben. Je weet natuurlijk nooit wat er gebeurd zou zijn, maar ik weet heel zeker dat mijn dochter in gevaar was. De man die zich voordeed als haar vriendje was geen leuke zeventienjarige jongen, het was een veroordeelde tbs-er met een strafblad. Elke dag ben ik blij en dankbaar dat wij het na kunnen vertellen, dat ik mijn dochter nog heb. Maar ik wil andere ouders ook waarschuwen. Voor mijn eigen kinderen en voor alle anderen kinderen vertel ik mijn verhaal. Volg je gevoel als moeder, want als het te mooi lijkt om waar te zijn, is het dat waarschijnlijk ook wel.”

Rozen en chocolade

“Die bewuste zaterdag waarop we de bloemen vonden en alles in een stroomversnelling raakte, waren we net terug van boodschappen doen. Mijn dochter was verrukt toen ze de verrassing ontdekte: er lagen rode en witte rozen en chocolaatjes op haar fiets, het was van haar vriendje, hoe romantisch was dat? Ik wilde dolgraag blij voor haar zijn maar die bloemen bezorgden me een heel vreemd gevoel. De poort was afgesloten, de persoon had over de schutting moeten klimmen om de cadeautjes neer te leggen. Waarom zou hij dat doen en niet aan de voordeur komen? Ze hadden elkaar nog nooit gezien. En hij zou in Italië zijn had ze me verteld. Hoe kon hij dan hier bloemen neerleggen? Cherlaine vroeg het hem via de App en hij vertelde dat een oom die in de buurt was de bloemen voor hem had neergelegd. Dat verhaal zorgde ervoor dat ik nog meer argwaan kreeg. Een volwassen man die over de schutting klimt en niet aan de voordeur komt? Ik besprak het met mijn vriend en ik vertelde hem dat ik me zorgen maakte. Er klopte hier iets niet, mijn moedergevoel was heel duidelijk en ik besloot het ook te bespreken met mijn ex-man Mario, de vader van Cherlaine. Ook hij dacht eerst dat ik me onnodig zorgen maakte, maar hij kwam die avond toch naar ons toe om het met onze dochter te bespreken. Hij vroeg aan Cherlaine aan haar vriendje te vragen waar hij zat en tot onze grote verrassing noemde hij het dorp waar we woonden. Verder blokkeerde hij het contact, het was duidelijk dat hij nattigheid voelde. Wij vroegen ons steeds meer af: wie is die zeventienjarige jongen? En, erger nog, bestaat hij eigenlijk wel? We besloten de foto die hij gebruikt had op Google op te zoeken en wat bleek? De foto was van een Amerikaanse tiener met een heel andere naam. Op dat moment gingen alle alarmbellen rinkelen.”

Een kenteken

“Ik ging de bloemen en chocolaatjes eens wat beter bekijken. Zat er misschien een stickertje met de naam van de bloemenzaak op het boeket? Helaas was dat niet zo, maar mijn jongste dochter herkende het papier van de rozen van Albert Heijn en de chocolade bleek van de Hema. Ik besloot het dorp in te gaan. We hebben een AH en Hema vlak bij elkaar, waarschijnlijk was de man daar geweest. Ik ging vragen of deze bloemen en chocolade verkocht waren die dag. De winkels werkten gelukkig allebei mee, ze namen mijn angst serieus en beken de video-opnamen van die dag. En ja hoor, op de beelden was inderdaad de persoon te zien die de artikelen kocht. Maar een tiener was het zeker niet, het was een oudere, volwassen man! Ik vroeg of ik de beelden mocht hebben en één van de zaken gaf me ze, ondanks de privacy clausules, mee op een stickie. Ik ben er mee de buurt door gegaan, maar niemand leek de man te kennen. Tot ik bij de achterbuurvrouw kwam. Ja, ze was er zeker van, ze had deze man die dag gezien. Hij hing rond om ons huis, was aan de voorkant geweest én aan de achterkant. De buurvrouw had het zelfs zo verdacht gevonden dat ze het kenteken van de auto waar de man mee was op had geschreven. Ik was dolblij en meldde al mijn informatie bij de politie.

Want dat wil ik graag nadrukkelijk zeggen; vanaf het begin heb ik alles wat ik heb gedaan, ontdekt en gevonden, aan de politie doorgegeven. Maar jammer genoeg heb ik niet gemerkt dat ze zich er erg druk om maakten. Ze vroegen het kenteken op en wisten toen dus om wie het ging, maar ze zeiden me vervolgens dat ik me er geen zorgen om moest maken. Ze zouden wel bij deze persoon langsgaan en een praatje met hem maken. Volgens de agenten was hij ver weg en absoluut niet bij ons in de buurt. Er is heel veel mis gegaan met deze zaak maar dit is één van de dingen die ik het allerergste vind. Geen zorgen maken? Het bleek hier te gaan om een tbs-er waar men al tijden naar op zoek was. Hoezo geen zorgen maken?”

 Spoorloze tbs-er

“Ondertussen had ik ook mijn ex-man bijgepraat en alles verteld wat ik had ontdekt. Hij was inmiddels net zo ongerust als ik en ging zelf op zoek naar deze man. We probeerden onze zoekactie en alles wat we ontdekten eerst nog zoveel mogelijk weg te houden voor onze dochter, maar op een gegeven moment kon dat niet meer. Het was vreselijk om de omschakeling te zien van verliefde tiener naar een ongerust meisje dat lastiggevallen bleek te worden door een oudere, gevaarlijke man. Het mooie, onschuldige werd ineens heel naar en vies. Ik heb begrepen van onze psycholoog, die ik heb ingeschakeld voor nazorg en hulp, dat zo’n ervaring voor een tiener heel ingrijpend is, het kan verregaande gevolgen hebben. Maar we konden niet wachten. We zetten onze zoektocht voort, want de politie leek helemaal geen haast te hebben ook maar iets te ondernemen. Via via kwam ik met behulp van het kenteken achter het adres van de man, maar daar bleek hij al een tijd niet meer te wonen. De autohandelaar die de auto verkocht had hielp ons aan de naam. Plotseling wisten we wie het was en, door van wat we op internet over hem vonden, werden we alleen maar ongeruster. Het ging hier om een man die al heel vaak veroordeeld was: voor bedreiging, mishandeling maar ook voor fraude en diefstal. Hij was veroordeeld tot tien jaar tbs, maar was nu al maanden spoorloos. We vonden tot onze verrassing ook een foto van hem. Drie dagen voordat dit alles speelde had hij een persoonlijk Facebook-account aangemaakt met zijn eigen naam én een foto. Ik ging met die foto naar de achterbuurvrouw en ze had geen enkele twijfel, ze wist het 100% zeker: dit was de man die ze die dag om ons huis heen had zien scharrelen. We postten zijn foto en naam op internet, vroegen mensen om informatie en de tips stroomden binnen. Van alle kanten kregen we reacties. Zelfs van zijn eigen familie kreeg ik bericht: ‘Blijf heel ver bij hem uit de buurt, want hij is levensgevaarlijk’.”

Meer meisjes

“De politie zegt dat ze deze man, Jack S., al langere tijd zochten, maar uiteindelijk vond Mario hem eerder dan de politie. Als wij hem als leken zo snel konden opsporen, hoe moeilijk kon het dan voor de politie zijn, vraag ik me af? Toen Mario Jack S. vond, ontstond er een confrontatie tussen de twee mannen waarbij gevochten is. Wat er precies is gebeurd weet ik niet, maar het is logisch dat Mario voor zijn kind op is gekomen, ik zou niet anders verwachten van een ouder. En ik moet eerlijk zeggen dat het maar goed is dat ik hem niet in mijn handen heb gekregen, want ik had hem wel willen verscheuren voor wat hij mijn dochter heeft aangedaan. Toen de politie eindelijk kwam werd Jack S. naar het ziekenhuis gebracht en pas daar aangehouden, maar ook Mario werd gearresteerd voor het mishandelen van Jack S.. Mario werd veroordeeld tot tien maanden celstraf en een boete. Maar de zaak is nog niet afgerond hoor, het OM gaat in hoger beroep. Volgens veel mensen verdient Mario een medaille in plaats van een straf omdat hij deed wat de politie had moeten doen: de stalker van zijn dochter tegenhouden. Wat ik heel moeilijk vind is dat de politie zo laks heeft gereageerd. Mario heeft steeds doorgegeven waar hij mee bezig was, dat hij Jack aan het volgen was en zelfs waar de man zich bevond, en toch kwamen ze te laat. Toen ze er eindelijk wel waren, was het al gebeurd, maar wat had je dan verwacht? Dat Mario hem gewoon had laten weglopen na wat hij gedaan had? Ik mag toch wel aannemen dat iedere ouder zo zou reageren? Later bleek trouwens dat Jack S. veel meer meisjes heeft benaderd, soms met seksueel getinte berichten en sommige van hen ook heeft gevraagd om naaktfoto’s. Ook bij hen deed hij zich voor als een leeftijdgenoot. Hij was iets van plan, hij wilde een afspraak maken. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als hij zo’n meisje echt had ontmoet.”

Misschien vind je dit ook een interessant artikel: ‘Mijn man zit in de gevangenis’

Levensgevaarlijk

“De zaak heeft enorm veel impact gehad op ons allemaal. Ik heb met de kinderen ondergedoken gezeten en ben inmiddels verhuisd. Het was niet langer veilig voor ons op die plek, Jack S. mag dan inmiddels in het Pieter Baan Centrum zitten, hij kent ons adres, hij weet waar we wonen en misschien is hij wel kwaad op ons en heeft hij wraakgevoelens. Ik moet door voor de kinderen en wil me op het positieve richten. Cherlaine is een heel ander kind geworden. Ze is veel voorzichtiger en terughoudender en lang niet zo spontaan als ze eerder was. Er is nog een lange weg te gaan voordat ze de oude weer zal zijn, als dat al ooit gebeurt. Op de fiets naar school gaan durft ze nog niet, ik breng haar elke dag met de auto. Zelf blijft ze het liefst in de buurt van het huis. Natuurlijk ben ik zelf ook bang geweest, bij elke auto die de straat in reed ging ik kijken. Maar ik wil niet toegeven aan de angst. Wel ben ik veel oplettender geworden. Ik moet door voor de kinderen. Ik heb hulp geregeld voor ons gezin, dat heb ik zelf gedaan want ons werd zelfs geen slachtofferhulp aangeboden. Wat ik helemaal onbegrijpelijk vind, is dat er nog helemaal geen wetgeving is om kinderen op internet te beschermen. Waarom doet de regering hier niets aan? Waarom is het niet verboden voor volwassenen om kinderen onder de 16 seksuele berichten te sturen? Internet is heel erg gevaarlijk en het is een wereldwijd probleem. Je kunt als ouder simpelweg niet alles in de gaten houden. Zelfs als je thuis geen internet zou nemen en je kinderen geen telefoon geeft, garandeert dat niets, want dan gebruiken ze op school wel een mobieltje van een vriendinnetje. Mijn geluk is dat Cherlaine het me heeft verteld, daar ben ik zo dankbaar voor. Ik zeg haar steeds weer hoe goed het is dat ze me in vertrouwen heeft genomen.”

Voor alle kinderen

“Ik vertel ons verhaal voor mijn en alle andere kinderen. Ik zou ouders willen oproepen om altijd hun gevoel te volgen bij dit soort dingen. Vertrouw je het niet? Lijkt iets te mooi om waar te zijn? Nou, ga er dan maar op af, want dan is het vermoedelijk ook echt foute boel. Luister niet naar de protesten van je kind als je je met hun online-leven bemoeit, maar luister naar de signalen die je als moeder krijgt, volg je intuïtie. Je moedergevoel is cruciaal, dat zal je nooit bedriegen. Natuurlijk zal je kind protesteren als je dingen vraagt en wilt weten, dat deed Cherlaine ook eerst. ‘Jij ook altijd,’ zei ze eerst, maar later zei ze: ‘Je had het niet beter kunnen doen.’ Dat ze dat tegen me zei deed me zo goed. Blijf vragen, blijf kijken. Waar zijn ze mee bezig, met wie hebben ze contact? Van wie is die foto op internet? Wie zijn zijn vrienden? Waar gaat hij op school? Kijk op google, ook als je kind dat niet wil. Je kunt beter tien keer excuses moeten maken omdat je het fout had, dan dat je één keer te laat bent. Ik denk heel vaak: ‘Wat zou er gebeurd zijn als ik niet gevoeld had dat het fout zat? Zou ik Cherlaine dan nog wel bij me hebben nu of had ik haar moeten begraven?’ Deze gedachte maakt me gek, maar het gaat wel door mijn hoofd af en toe. Ik probeer er niet te veel aan te denken. Want wij kunnen het na vertellen, al zijn we beschadigd, en dat is het allerbelangrijkste.”