Audrey werd thuis niet gezien of gesteund
Ik heb een moeizame relatie met mijn ouders. Nooit heb ik gevoeld dat er interesse is voor wat me bezighoudt, nooit heb ik steun gevoeld van mijn ouders. Ik kreeg alleen maar commentaar, op elke beslissing die ik in het verleden genomen heb. Dat heeft geleid tot trauma’s, waar ik jaren therapie voor heb gehad. De houding van mijn ouders naar mij toe heeft echt wat met mijn eigenwaarde gedaan. De therapie heeft er wel voor gezorgd dat ikzelf mentaal sterker ben geworden, maar de relatie met mijn ouders is daardoor niet verbeterd. Toch ga ik nog wel bij ze langs, zo om de twee maanden offer ik een zondagmiddag eraan op.
Nu ben ik al een tijdje ziek. Ik heb MS. De ziekte is stabiel, maar het zal niet beter worden, alleen maar slechter. Wanneer en hoe, dat weet niemand. Ik weet alleen dat ik spaarzaam om wil gaan met de energie die ik heb. Ik heb besloten dat ik alleen nog maar dingen wil doen waar ik zelf helemaal achter sta. Het is klaar met tijd en energie verspillen aan relaties waar ik geen vreugde uithaal. En als ik eerlijk ben, horen daar ook mijn ouders bij. Toen die gedachte bij me naar boven kwam, schrok ik in eerste instantie een beetje van mezelf: het zijn toch mijn ouders. Maar hoe meer ik erover nadacht, hoe minder zin ik heb om nog een seconde aan hen te besteden. Kan ik het maken om het contact te verbreken en zo ja: hoe pak ik dat dan aan? Moet ik het langzaam laten uitdoven, of erover praten met ze en aankondigen dat ik ze niet meer wil zien?
Meer van Mijn Geheim
-
Beste Audrey, Ik voel hetzelfde als hoe jij je voelt. Ik heb nl. ook geen band met mijn ouders. Je zult zelf de keuze moeten maken. Pakken jouw ouders tegenwoordig nog steeds jouw vrijheid af? Als je er voor kiest om vrij te breken of het contact volledig te verbreken, dan zou ik alvorens wel een plan maken. Zorg ervoor dat je een vangnet hebt als je je ouders niet meer ziet. Kun je bij anderen terecht wanneer je hulp nodig hebt? Red je het financieel? Heb je een dak boven je hoofd? In principe zie je je ouders nu maar sporadisch. Je zou er dus ook voor kunnen kiezen om het zo te houden zoals hoe het nu is, dus ze maar om de 2 maanden bezoeken. Mijn adviezen zijn: Denk aan jezelf, je eigen gezondheid en welzijn. Wat kan jouw energie aan? Maak een verstandige keuze. Doe wat goed is voor je. Wellicht kan een maatschappelijk werker je helpen? Ik wens je verder veel succes. -
Lieve Audrey, wat een naar gevoel om je niet gezien en gesteund te voelen door je ouders en dan word je ook nog ziek. Ik vind een keer per twee maanden op bezoek komen best vaak. Dat zou je langzaam kunnen verminderen en dat je alleen gaat, als je het niet hoeft te bezuren. Mogelijk zou dat al kunnen helpen. Je bent nu niet gelukkig met je ouders, maar de vraag is of je dat bent met helemaal geen contact meer. Ze blijven toch een onderdeel van je leven. Anders is het als ze je voortdurend kleineren. Waarderen ze het als je komt? Voel je toch dat ze het fijn vinden? Of is het ook voor hun een verplicht nummertje? Ik hoop dat je een goede beslissing kunt maken. En hopelijk komen er goede oplossingen voor die nare ziekte die je hebt. Alle goeds, Esther