Mijn zieke man verwaarloost zichzelf
Ik was altijd apetrots op mijn man Franco (61), een stoere, verzorgde en sportieve man, die met zijn brede glimlach mijn hart altijd sneller deed kloppen. Maar die man is er niet meer. En als je diep in mijn hart kijkt, is de liefde voor hem ook bijna weg. Wat haat ik mezelf daarom! Ik vind het echt erg om toe te geven. Franco kan er niets aan doen dat hij de laatste tijd slechts een schim van zijn vroegere zelf is. Hij is mager, uitgemergeld en uitgeput. Niet zo gek, want hij is hartstikke ziek. Hij heeft kanker en loopt de laatste vijf maanden ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Ik help hem waar ik kan: ik maak eten voor hem klaar, haal zijn medicijnen, voer gesprekken met de dokter en sta naast hem als hij naar het ziekenhuis moet. Tegelijkertijd zie ik dat hij steeds minder moeite doet om de ‘oude Franco’ vast te houden. Hij loopt in slobberige joggingbroeken, heeft een onverzorgd driedagenbaardje en stinkt af en toe. Maar ik wil de man blijven zien op wie ik verliefd werd! Die moeite deed voor me, zich goed verzorgde. Ik heb dat nodig om de liefde voor hem te blijven voelen, merk ik. Anders zie ik hem als een patiënt en niet meer als mijn man. Ik wil dat niet! Tegelijkertijd vind ik het moeilijk om dit aan te kaarten. Het klinkt zo oppervlakkig. Hij vecht voor zijn leven en ik zeur dat hij zichzelf beter moet verzorgen. Of is het wel belangrijk genoeg om met hem te bespreken? Nynke (57)
-
God, mens, wat dénk je wel! Als tweevoudig kankerpatiënt én als dochter die haar moeder voor haar ogen heeft zien verwelken (en haar vader erbij!), zou ik je wel door elkaar willen rammelen! Heb je énig vaag idee wat kanker doet met je lijf? Hoe de behandelingen je slopen totdat zelfs maar je hand uitsteken naar je drinkglas al driekwart van je energie kost? Wat bén je voor een rare? Je hebt voor deze man gekozen in goede en slechte dagen. Voila, dit zijn de slechte. En geloof me, die zijn voor hem nog altijd zwaarder dan voor jou! God als ik dan denk aan hou mijn vader op het laatst de ongelukjes van mijn moeder opruimde en dat deed met zoveel tederheid. Dat is liefde. Wat jij hebt...geen idee, behalve een diep onfortuinlijke man die naast zijn ziekte ook nog een wijf treft dat zich meer zorgen maakt om wat hij aan heeft dan wat hij mankeert. Bravo, u bent dieper gezonken dan ik voor mogelijk had gehouden. -
ik kan me heel goed voorstellen dat zoiets enorme impact heeft op je relatie. Kanker heb je niet alleen, heel de omgeving heeft er mee te maken. Ook jouw leven is verandert. Je kunt het je man niet kwalijk nemen dat hij geen aandacht meer voor zijn uiterlijk heeft, hij heeft al zijn energie nodig om beter te worden. Vertrouw er op dat er betere tijden aan komen, praat er met anderen over, zoek hulp. -
Ik weet even niet wat te zeggen... een trol dacht ik meteen, en wat een akelige deze keer. Maar het lijkt echt waar te zijn. Jij neemt het je man kwalijk dat hij kanker heeft en daardoor geen energie heeft voor uiterlijke verzorging. Ben je weleens zo ziek geweest dat je er niet aan moest denken je haar te wassen, fohnen, make-up op te doen en na een rit van 2 uur de hele avond mee te feesten op een bruiloft, en weer naar huis? Zo vermoeiend is het voor hem ws om z'n tanden te poetsen. Ik wil je geen nare ziekte toewensen maar ik zou bijna willen dat ik jou een dagje in zijn schoenen kon zetten. Je praat ook zo lief over hem.. NOT. Ik hoop dat hij beter wordt en een lieve vrouw ontmoet om het laatste stuk van zijn leven mee door te brengen, hij kan nog wel 90 worden. Hopelijk omringd met mensen die ONVOORWAARDELIJK van hem houden, niet door een b*tch als jij.. Ook hoop ik dat hij niet veel meekrijgt van hoe je werkelijk bent, eerst genezen; dan zien wat een heks je bent en wegwezen. Ik ben echt een beetje van slag door je egoïsme merk ik, niet te geloven dat je dat op kan schrijven en hoopt op... ja wat eigenlijk? Bijval? Niet van mij. Iemand die zo ziek is aanvallen op z'n verschijning... werkelijk, hoe kan je zo denken? Ik wens je 99 niet te verwijderen wratten in je gezicht, chronisch ontstoken tandvlees en tandjes die in je boterham blijven steken. En dat je man je dan aan de kant zet vanwege je wratten, tandeloze gezicht en vooral: je rotkarakter natuurlijk.. :-( -
Ik vind dat er hard geoordeeld word hier. N heeft moeite om haar man nog te zien in deze situatie en de liefde te voelen, ik vind het knap dat ze dit bespreekbaar maakt. Ik heb het zelf ook meegemaakt en makkelijk is het niet. De hoop op betere tijden hield me op de been, maar ik vond het ook soms enorm zwaar. Híj had het moeilijk, had veel pijn en was daardoor heel de dag chagrijnig. Logisch maar ook heel moeilijk voor de mensen in de omgeving. Nee, praat hier niet over met je man! Dat raad ik echt af. Hij heeft nu wel wat anders aan zijn hoofd. Voor hem is maar een ding belangrijk en dat is beter worden. Wil je echt dat hij zich ook nog gaat druk maken over hoe hij eruit ziet? Probeer op een andere manier de verbinding weer terug te vinden. Misschien kun je proberen om tussen de nare momenten ook wat leuke dingen te plannen? Een autoritje, het kijken van een film... Iets waardoor je niet met de ziekte bezig bent en even man en vrouw kunt zijn ipv patient verzorger. -
wat ik niet begrijp is het volgende, jou man is bezig met overleven, die heeft kanker en in zijn hoofd heeft hij waarschijnlijk niet zo heel lang meer, hij is aan het vechten voor wat het waard is en jij... denkt alleren maar zijn uiterlijke verzorging... en als jij dat nodig hebt... sorry maar volgens mij heeft jou man jou liefde nodig en geen kritiek, schaam jezelf.