Wat zou jij doen?

Dit jaar konden de familiefeestjes en borrels weer gewoon doorgaan en zodoende kwam ik na jaren mijn 71-jarige tante Thea weer eens tegen. Ze klampte me meteen aan om te vragen wat ik van corona vond. Omdat ik in een ziekenhuis werk, moest ik ‘er meer van weten’, zei ze en direct kwam ze met allerlei wilde verhalen. En ze probeerde me ervan te overtuigen dat haar verhalen klopten. ‘Je tante gelooft in allerlei complottheorieën, laat maar kletsen,’ fluisterde mijn moeder later in de keuken tegen mij. Laten kletsen leek me een goed plan, dus ik luisterde beleefd naar de – in mijn ogen steeds extremere - theorieën en ging niet met haar in discussie. Ik was opgelucht, toen ze na een tijdje naar huis ging. Daar was ik vanaf, dacht ik. Maar helaas: toch niet. Twee maanden later gebeurde op de verjaardag van mijn vader hetzelfde en toen ik haar laatst tegenkwam in de stad, begon ze wéér! Ik probeerde toen wel te zeggen dat ik er anders over dacht dan zij, maar daar werd ze alleen nog maar fanatieker van. Ik wist er niet zo goed raad mee en liet het maar weer gebeuren. Binnenkort is er een nieuwjaarsborrel bij mijn ouders en ik ben bang dat ze weer blijft doorzagen... Ik heb daar geen zin in! Ik wil het er niet meer over hebben, maar hoe maak ik dat duidelijk zonder de sfeer te verpesten

Binnen de familie is het de gewoonte dat mijn zussen en ik om de beurt het kerstdiner verzorgen. Dit jaar is het mijn beurt. Er wordt altijd flink uitgepakt: minstens vier gangen met de beste wijnen en lekkerste likeurtjes. Mijn oudste zus Judith voegde daar zes jaar geleden een traditie aan toe: de gastvrouw koopt voor iedereen - 17 personen - een cadeautje. Heel leuk, maar alles bij elkaar ook best duur. Daar houden mijn man en ik wel al jaren rekening mee. We hebben een apart spaarpotje voor het kerstdiner, zodat we niet hoeven te beknibbelen en we onze familie een mooie avond kunnen bezorgen. Maar dit jaar hebben we dat potje een paar keer moeten aanspreken, omdat we anders niet uitkwamen. Het leven is duurder geworden, zeker voor ons, met twee studerende, thuiswonende kinderen. Die dragen wel wat bij in de kosten, maar dat is niet veel in vergelijking met de kosten. Ook heb ik wegens mijn gezondheid werkuren moeten inleveren waardoor ik wat minder verdien. Een paar dagen geleden hebben Vincent en ik een begroting gemaakt voor de kerst. Dat was schrikken. We ontdekten dat we zeker een paar honderd euro tekortkomen. Behoorlijk wat! Toch wil ik mijn familie een mooie kerstdag bezorgen en de tradities voortzetten. Dus iemand tips om de kosten te drukken en van het kerstdiner toch een succes te maken?

Nee, niet weer, dacht ik afgelopen weekend toen mijn vriend Barry me de uitnodiging voor de genderrevealparty van zijn nichtje liet zien. Moest ik nu alweer mee naar zijn familie? Barry heeft een hechte familie. Gezellig, maar ook intensief. Hij heeft een broer en twee zussen die alle drie een partner hebben, zes ooms, acht tantes, drie neven en acht nichten. Sommige neven en nichten hebben aanhang en bij zowat iedereen worden we uitgenodigd als er iets te vieren valt. Dat zijn alleen al veertig verjaardagen per jaar! Dan zijn er ook nog huwelijken, verlovingsfeesten, jubilea, kerstmomenten, nieuwjaarsborrels en andere aangelegenheden. Barry loopt ze het liefste allemaal af,  maar ik ken dat helemaal niet. Natuurlijk hou ik ook van mijn vader, moeder en twee zussen, maar met maar één tante, die ook nog eens de wereld rondreist en er vaak met verjaardagen helemaal niet is, hebben wij niet veel familiemomenten. Dat vind ik prima. Soms heb ik ook geen zin om met Barry mee te gaan, maar hij zegt: ‘Je bent mijn meisje, je hoort erbij te zijn!’ Hij zegt ook dat de rest van de familie dat verwacht. De laatste tijd voel ik dat ik dat niet meer wil. Ik wil wel eens een weekend weg of zondags in bed blijven liggen zonder rekening te moeten houden met weer een familiebezoek. Hoe kan ik dat duidelijk maken zonder dat het ruzie wordt?

Een paar maanden geleden ben ik begonnen met een nieuwe baan, in de kinderopvang. Bij mijn vorige werkgever werkte ik zeven jaar, met veel plezier. Minpuntje: het was op 25 minuten rijden bij huis vandaan. Ik dacht niet lang na, toen ik de kans kreeg om te werken bij een kinderopvang dichterbij. Een grotere organisatie ook nog, met meer doorgroeimogelijkheden en variatie in werk. Maar nu blijkt er ook een groot minpunt te zijn: het botert niet met mijn collega’s. Zij werken al lang samen en dat is te merken. Ze gaan met elkaar sporten, naar de bios en uit eten. Afspraken voor uitjes maken ze waar ik bij zit, er is niemand die vraagt of ik ook zin heb om aan te sluiten. Het is alsof ik niet besta, ook al maak ik soms toespelingen dat ik een bepaalde film ook wel zou willen zien. Gesprekken tijdens de lunch gaan vaak over dingen die ze hebben meegemaakt. Vervolgens schuiven zij me de vervelendste klussen toe, zoals het magazijn opruimen of de keuken schoonmaken, zodat zij met elkaar op de groep kunnen blijven en hun verhalen met elkaar kunnen afmaken. Ik dacht dat het even tijd nodig had, maar na twee maanden voel ik me alleen maar ongelukkiger worden. Tegelijk denk ik: niet zeuren, je hebt vriendinnen genoeg en het is maar werk. Toch steekt het en weet ik niet hoe ik hiermee om moet gaan. Iemand tips?

Onlangs zag ik op tv een verhaal over een meisje dat jarenlang last had van naaktfoto’s die online van haar waren verspreid. ‘Mijn ex maakte ze in een dolle bui,’ zei ze. ‘Geen seconde heb ik erover nagedacht dat het mijn leven zo zou veranderen.’ Ik schrok, plots realiseerde ik me dat mijn ex Hans ook ooit naaktfoto’s van mij heeft gemaakt met zijn telefoon. Ik opende mijn Whatsapp en vond ze nog terug in onze chatconversatie. Hans en ik hadden zeven jaar een relatie, het liep stuk toen ik ontdekte dat hij kortstondig een ander had gehad. De breuk was niet meer te lijmen. Hij was boos, omdat ik het uitmaakte vanwege ‘een kleine misstap’, ik was boos, omdat hij geen begrip had voor mijn gevoelens. Nu, anderhalf jaar later, hebben we soms oppervlakkig contact. Zo stuurde ik hem een berichtje, toen zijn vader overleed, hij stuurde me een berichtje, toen hij mijn zus tegenkwam op vakantie. Of hij nog weet dat hij de foto’s ooit heeft gemaakt, weet ik niet. Misschien is hij ze vergeten. Het zou kunnen dat hij ze heeft gewist en dat ze alleen nog in onze Whatsapp terug te vinden zijn. Zolang hij niet zoekt, is er niets aan de hand. Maar wat als ik ernaar vraag? Misschien maak ik dan juist slapende honden wakker. Het liefst wil ik dat hij ze verwijdert, maar hoe krijg ik dat voor elkaar?

Leonie en ik zijn al jaren bevriend. We hebben het altijd leuk samen gehad. Het toeval wil dat onze relaties bijna tegelijkertijd stukliepen, waardoor we ook veel herkenning vonden bij elkaar. En we vonden in elkaar een stapmaatje! Een maand of vijf geleden ontdekten we een kroeg waar we ons helemaal thuis voelen en daar zijn we nu vaak te vinden. Al snel maakten we kennis met andere vaste gasten en daar zijn een paar leuke vriendschappen uit voortgekomen. We hebben een appgroep met zijn allen waarin we afspraken maken en bijzondere dingen delen. Echt leuk. Er is alleen iets wat minder leuk is: Leonie. Die verandert volledig als we met onze nieuwe vrienden zijn. Ze praat harder, lacht hysterischer en vertelt het ene sterke verhaal na het andere. Dat doet ze vooral als ik, om wat voor reden dan ook, even wat aandacht krijg. Het lijkt alsof ze dat niet kan hebben. Het is zelfs al een paar keer gebeurd dat ze bij een gesprek schaamteloos tussendoor kwam en het overnam! Eerst dacht ik nog dat ik het me inbeeldde, maar inmiddels is er al zoveel gebeurd dat ik bijna zeker weet dat ze stikjaloers is. Ze zegt zelfs afspraken af om ervoor te zorgen dat ik niet zonder haar naar de kroeg ga. Dat is toch niet normaal? Het lijkt alleen maar erger te worden, dus ik moet iets doen. Maar hoe kan ik ingrijpen zonder dat het op ruzie uitdraait?

Nadat mijn vriend Ruud een aantal keren bij mijn familie thuis was geweest, vertelde hij wat hem daarbij was opgevallen: ‘Je zusje krijgt wel erg vaak haar zin.’ En dat klopt. Altijd weegt de mening van Evy zwaarder. Of het nu over grote of kleine dingen gaat: in welk restaurant we gaan eten, wat voor cadeautje we voor onze moeder kopen, zelfs de naam van de nieuwe hond van mijn ouders koos zij uit. Ik weet niet beter, ik leef er altijd al mee en dacht er nooit zo over na. Maar na Ruuds opmerking ging ik dat wel doen en langzaam werden me veel dingen duidelijk. Het verklaarde ook waarom ik soms een beetje jaloers ben op Evy, terwijl dat helemaal niet bij me past. Dat mijn zus vaak haar zin krijgt, ging me toen ook vaker opvallen. Toch vind ik het moeilijk om het onderwerp aan te snijden, vooral omdat het met een reden is ontstaan. Toen Evy klein was, werd ze ernstig ziek. Daar heeft ze beperkingen aan overgehouden. Zo is de dynamiek ontstaan dat Evy ontzien wordt en altijd net iets meer voor elkaar krijgt. Ik hou me in veel gevallen maar op de achtergrond.  ‘Is het niet tijd dat het nu anders wordt?’ vroeg Ruud onlangs. ‘Je zus is volwassen, ze is dat zieke meisje niet meer.’ Hij heeft daar gelijk in, maar hoe kan ik zoiets, wat zo’n gewoonte is geworden, omkeren zonder mijn ouders en zusje te kwetsen?

Na de verhuizing van een fijne buurvrouw klopten de nieuwe bewoners bij Sylvana aan. Meteen voelde ze een afkeer van deze mensen en haar voorgevoelens blijken te kloppen. Het zijn geen prettige mensen en Sylvana voelt zich niet meer thuis in haar eigen flat.

Net toen ik dacht dat ik de liefde nooit meer zou vinden, was hij daar ineens, drie maanden geleden: Robby. De vlinders fladderden als een malle, maar nu ik hem beter ken, twijfel ik steeds meer. We zijn heel verschillend. Ik hou van structuur en regelmaat, hij doet af en toe een freelance klus als ICT’er. Ik hou van een gezonde levensstijl, hij drinkt te veel bier naar mijn zin. En dan nog iets: hij houdt van gamen en cosplay. Dan verkleedt hij zich als een karakter uit een game of serie en komt dan samen met anderen die zich ook hebben uitgedost. Onbegrijpelijk. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om me ooit te verkleden als een elf of een prinses. Ik hoor van alle kanten dat onze relatie gedoemd is te mislukken en dat snap ik. Ik heb altijd geroepen dat ik een man van de wereld wil. Iemand met een goede baan die zijn zaakjes op orde heeft en op zondagochtend met me meegaat naar bootcamp. Robby is vaak de hele zondag bezig met het kwijtraken van zijn kater. Hij woont in een klein rijtjeshuisje en vindt dat prima. De toekomst? Daar denkt hij niet zo over na. Ik wel, ik wil al heel lang kinderen en wonen in een huis dat groot genoeg is. Voor mij is er niet veel tijd meer om te wachten totdat Robby daar klaar voor is. Daarom vraag ik me steeds vaker af of ik er misschien niet beter aan doe om de relatie nu te stoppen. Ik heb dan nog tijd om een man te vinden die beter bij me past... Moet ik voor de liefde kiezen, of voor mijn toekomst? Nena (37)