Lieke’s ex heeft spijt van de breuk
Ik dacht het nooit meer te boven te komen, toen Jim de relatie verbrak. Zijn woorden staan nog in mijn geheugen gegrift: ‘Het ligt niet aan jou, ik moet dingen met mezelf oplossen.’ Ik begreep het niet, waarom moest dat zonder mij? Ik wilde dat samen doen, hem steunen, naast hem staan. Het voelde zo oneerlijk toen hij vertrok, wekenlang heb ik gehuild. Ik voelde me al snel niet meer thuis in ‘ons’ huis. Overal kwam ik herinneringen tegen: zijn mok op het aanrecht, de geur van zijn aftershave die nog in de kledingkast hing, bloemen in de achtertuin die hij ooit plantte. Uiteindelijk besloot ik het huis te verkopen en te verhuizen. Het deed pijn, maar ik moest verder. Pas na anderhalf jaar vond ik mijn eigen ritme terug. Een nieuw huis, nieuwe routines.
Ik lachte weer oprecht en merkte dat ik weer energie kreeg. En toen stond Jim ineens voor de deur en keek me aan met die blik die ik zo goed ken. Hij zei dat hij me miste, dat zijn innerlijke strijd was uitgevochten, dat hij nu klaar was voor ons. Mijn hart sloeg op hol. Een deel van mij hunkert nog naar hem, maar tegelijk voel ik de angst. Ik was net weer stabiel, net weer mezelf aan het terugvinden. Wil ik dat risico nemen? Hij heeft me veel littekens bezorgd, wie zegt dat hij er niet weer vandoor gaat? Mijn hart fluistert dat onze liefde een tweede kans verdient. Wat kan ik doen? Lieke (31)
Meer van Mijn Geheim
-
Logisch dat dit je in de war brengt. je hebt hard gewerkt om weer stevig in het leven te staan. Gun jezelf tijd om te voelen wat jij nu wilt zonder meteen te reageren op hem. Vraag een paar weken bedenktijd en blijf daarin gewoon je eigen ding doen. maar denk intussen na wat je echt wilt: hoe zal het leven eruit gaan zien als hij weer terug komt? Soms is afstand nodig om te ontdekken of de liefde echt terug kan komen. Maar misschien is het beter om verder te groeien, los van elkaar.